Χάρης Βορκάς: Για ποιο λόγο χάθηκε μετά το «Δέκα λεπτά κήρυγμα»;

Τον γνωρίσαμε στον ρόλο του Τέλη στην σειρά «Δέκα λεπτά κήρυγμα». Ο Χάρης Βορκάς σήμερα σκηνοθετεί και οργανώνει τις δικές του θεατρικές παραγωγές και δική του θεατρική στέγη. Σε συνέντευξη του στο Down Town Κύπρου, ο ηθοποιός μιλά στον Γιάννη Χατζηγεωργίου και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους μετά την μεγάλη επιτυχία δεν ξαναέκανε τηλεόραση.

Για ένα μεγάλο διάστημα μετά από αυτή την τηλεοπτική επιτυχία, δεν μαθαίναμε νέα σου. Πώς ζούσες; Πέρασες κάποιο διάστημα αυτοκριτικής που αναρωτιόσουν αν σε ξέχασαν ο κόσμος και οι συνάδελφοί σου;

Μετά την επιτυχία του «Δέκα λεπτά κήρυγμα» έκανα κάποιες εμφανίσεις τηλεοπτικές, που φυσικά δεν είχαν την ίδια επιτυχία και απήχηση. Κι επειδή μου αρέσει να λέω αλήθειες, δεν θα πω το ψέμα που λένε πολλοί, ότι δηλαδή «είχα προτάσεις βροχή, αλλά τις απέρριπτα από άποψη, θέλοντας να γίνω αυστηρός στις επιλογές μου» και διάφορα τέτοια, τα οποία μου προκαλούν γέλιο αλλά και αγανάκτηση! Δυστυχώς, σχετικά νωρίς, έπαψαν να υπάρχουν προτάσεις για τηλεοπτικές συμμετοχές, γεγονός που με στενοχώρησε, γιατί αγαπώ πολύ την τηλεόραση. Από το ξεκίνημά μου, άλλωστε, μπήκα ταυτόχρονα σε θέατρο και τηλεόραση και αναγνωρίζω την τεράστια δύναμή της, την οποία όλοι ανεξαιρέτως οι καλλιτέχνες αποζητούμε, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι. Εγώ πιστεύω πως έχω την εντιμότητα να το παραδεχτώ, γι’ αυτό και το κυνήγησα πολύ, πηγαίνοντας σε castings και θέτοντας εαυτόν διαθέσιμο…

Και δεν είχε προκύψει κάτι;
Όχι. Γεγονός που μου προκαλούσε απορία, γιατί πιστεύω πως σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσα να κερδίσω αυτό που διεκδικούσα, πιστεύοντας πως είμαι κατάλληλος. Σκανδαλωδώς όμως, δεν προέκυψε κάποια συνεργασία, αν και θα μπορούσε… Δυστυχώς, αμέσως μετά, ήρθε η κρίση που έφερε ως αποτέλεσμα τον περιορισμό των τηλεοπτικών παραγωγών. Έτσι, λοιπόν, όλο αυτό το διάστημα, είχα ρίξει το βάρος μου στο θέατρο, με συμμετοχές σε σπουδαίες παραστάσεις στο «Εθνικό Θέατρο», στην «Εθνική Λυρική Σκηνή» και σε άλλα μεγάλα θέατρα, με κορυφαία τη συνεργασία μου με την Άννα Βίσση στη «Μάλα». Πολλές φορές σκέφτηκα μήπως έφταιγα σε κάτι, που ενδεχομένως μου στοίχιζε. Δεν μπόρεσα, όμως, ποτέ να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα. Άρχισα ν’ απελπίζομαι πως δεν θα ξαναεργαστώ, πως μ’ έχουν ξεχάσει όλοι και ίσως πως δεν αξίζω στο φινάλε. Ώσπου ήρθε, μοιραία, το δικό μου θέατρο και πήρα πίσω όλα όσα με άγχωναν και με στενοχωρούσαν… Έπρεπε μάλλον να περιμένω. Να ακόμα κάτι διαφορετικό πάνω μου, σε σχέση με τότε: η υπομονή, την οποία δεν διέθετα ποτέ, αλλά στην πορεία κατάλαβα πως είναι το σημαντικότερο αμυντικό όπλο…

 Φωτογραφίες: Ολυμπία Κρασαγάκη Περιοδικό: Down Town, Τεύχος 427

Δείτε πως άλλαξαν στον χρόνο και άλλοι celebrities!