Γιώργος Σαμπάνης: «Έχω εκτεθεί μέσα από τραγούδια μου! Γι’ αυτό κι δεν υπογράφω δικούς μου στίχους!»

Σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Γιώργος Σαμπάνης, στο περιοδικό Down Town Κύπρου και στην Πένυ Θωμοπούλου, μεταξύ άλλων μίλησε για τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει στη ζωή του.

Έχεις διαλέξει τον δύσκολο δρόμο….

Ίσως και να έχεις δίκιο. Όταν τραγουδάς την αλήθεια σου εκτίθεσαι κι αυτό εμπεριέχει ρίσκο και πολλές φορές κίνδυνο.

Έχεις εκτεθεί μέσα από τραγούδια σου;

Φυσικά, γι’ αυτό κι εγώ δεν υπογράφω δικούς μου στίχους. Όταν έγραψα το «Μεταξύ μας» εκτέθηκα. Αφορούσε μια κοπέλα η οποία εξ’ αρχής ήξερε ότι έχει γραφτεί για εκείνη και παρερμηνεύτηκαν τα πράγματα. Τους στίχους που γράφω ή τους βάζω στο συρτάρι ή τους χαρίζω. Θαυμάζω πολύ την Ελεάνα Βραχάλη που μπορεί και γράφει για όλα όσα νιώθει ή για όλα όσα συζητάμε μαζί. Δεν θέλω ο κόσμος να ξέρει τις πληγές μου ούτε να με βλέπει διαφορετικά.

Τα τραγούδια σου μιλούν, όμως, για «πληγές» και «μαχαίρια που κόβουν». Πες μου μια σου «πληγή» που έχει επουλωθεί και πλέον μπορείς να την αγγίξεις.

Τις αγγίζω τις πληγές μου κάθε μέρα – ενίοτε και τις ξύνω. Γράφουμε βιωματικά, άρα δεν γίνεται αλλιώς. Μια μεγάλη μου πληγή που γιατρεύτηκε ήταν ο χωρισμός των γονιών μου. Χώρισαν όταν ήμουν έξι ετών και ήταν δύσκολο να το διαχειριστώ. Νιώθω πολύ τυχερός γιατί δεν έζησα έναν άσχημο χωρισμό – οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Παρόλα αυτά ένας χωρισμός για ένα παιδί δεν αποτελεί εύκολο μονοπάτι.

Χρειάστηκε να επισκεφθείς κάποιον ψυχολόγο για να μπορέσεις να πας παρακάτω ή δεν πιστεύεις σε αυτή την οδό;

Είμαι υπέρ του ψυχολόγου. Το να μπορείς να μοιραστείς με έναν άνθρωπο τις σκέψεις σου, τους προβληματισμούς σου και όλα όσα σε αναστατώνουν με σκοπό να σε καθοδηγήσει σωστά, είναι σπουδαίο. Όταν ήμουν αθλητής και διαγωνιζόμασταν για το πρωτάθλημα ο προπονητής μου, μου σύστησε τον ψυχολόγο της ομοσπονδίας τον οποίο έβλεπα για δυο χρόνια. Μαζί διαχειριστήκαμε το άγχος για τους αγώνες, για την πρόκριση και κυρίως έκανε restart στο μυαλό μου και σε όλα όσα με μπλόκαραν. Θυμάμαι με έβαζε να σκέφτομαι τον αγώνα σαν να τον ζω. Είχα φτάσει στο σημείο που σκεφτόμουν ότι είμαι στο γήπεδο και αγωνίζομαι και ίδρωνα – πονούσαν τα γόνατά μου. Με βοήθησε πάρα πολύ αυτός ο άνθρωπος και του χρωστάω πολλά. Έκτοτε, δεν έχω επισκεφτεί κάποιον ειδικό, δεν ένιωσα την ανάγκη. Εξάλλου, έχω τους φίλους μου που με ψυχαναλύουν.