Entertainment
Η Θέμις Μπαζάκα μίλησε στο «Πρωίαν σε είδον» το πρωί της Τρίτης για την πορεία της, την απώλεια που τη σημάδεψε και τον τρόπο με τον οποίο κατέληξε να ασχοληθεί με την ηθοποιία, σχεδόν τυχαία, σχεδόν μοιραία.
«Δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Μου άρεσε όμως πολύ να βλέπω κινηματογράφο… τα τούρκικα που λέγαμε τότε. Μετά ανακάλυψα τον αμερικάνικο κινηματογράφο και σιγά σιγά χώθηκα. Πολύ μου άρεσε, αλλά δεν είχα κανένα σκοπό να γίνω ηθοποιός. Ο σκοπός ήταν άλλος: να ζήσουμε, να τελειώσουμε το σχολείο, να φύγουμε από το σπίτι», είπε αρχικά η Θέμις Μπαζάκα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Και πρόσθεσε: «Μου άρεσαν πάρα πολύ τα ρούχα από πολύ μικρή και ήθελα να σπουδάσω ρούχα. Να κάνω ρούχα για τον κινηματογράφο, για το θέατρο. Πήγα σε μια σχολή στη Θεσσαλονίκη, έκανα πατρόν, σχέδιο μόδας. Μετά δούλεψα και σε ένα μικρό εργοστάσιο που έκανε χαλιά. Έκανα σχέδια για χαλιά. Τίποτα… Ένα εξάμηνο. Δέχτηκαν τα χαρτιά σε μια σχολή στην Αγγλία και πήγα. Δεν πρόλαβα να καθίσω ένα μήνα και δυστυχώς έχασα τον αδερφό μου».
«Το έχω πει πολλές φορές και δεν θέλω να τα λέω συνέχεια. Έχασα τον αδερφό μου σε αυτοκινητικό. Γύρισα πίσω και δεν μπορούσα να εγκαταλείψω τους γονείς μου. Οι άνθρωποι ήταν σαν τρελοί. Δεν βλέπανε. Πού να πάω να σπουδάσω; Όμως, δεν είχα κάτι άλλο να κάνω. Δούλεψα σε κάτι μικρού μήκους που προσπαθούσαμε τότε στα ’70s… Έκανα σκηνικά, βοηθός του Νίκου Πολίτη. Έβλεπα πρόβες του Τερζόπουλου. Έραβα ρούχα. Αλλά δεν ικανοποιούμουν, κόλλαγα πάνω στη σκηνή.
Ένας φίλος μου μού είπε: πρέπει να δώσεις. Γιατί δεν είχα εκφράσει την απώλεια του αδερφού μου. Δεν την άφησα να εκφραστεί. Δεν έκλαψα, με λίγα λόγια… Γέλαγα συνέχεια, άνοιγα τα παντζούρια, γιατί οι γονείς μου δεν ήθελαν φως. Έκανα σαν τρελή. Και εκεί έδωσα εξετάσεις και πέρασα πρώτη. Μπαίνω στη σχολή και λέω: “εδώ κολλάω ολόκληρη”», εξομολογήθηκε η Θέμις Μπαζάκα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
