Θέατρο: Σεργιάνι σε μια λεμονιά που μαγεύει με τη μοσχοβολιά αλήθειας των αναμνήσεων της

Με ιδιαίτερη χαρά έρχομαι σήμερα να σας φέρω μια νέα πρόταση για το θέατρο, αγαπητοί μου φίλοι, εδώ μέσα από το Σεργιάνι του zappIT. Ο λόγος για το νέο έργο του Γιάννη Κεντρωτά, «Η Λεμονιά» που μας εξιστορεί η Αλεξάνδρα Ούστα και ξεκίνησε πριν λίγες ημέρες το ταξίδι του στη σκηνή του φιλόξενου Πολυχώρου Vault στην καρδιά του Βοτανικού.

«Η μητέρα μου έζησε τη δεκαετία του ’70 στη Σαουδική Αραβία ακολουθώντας τον άνδρα της στη δουλειά του, αλλά αντί για γράμματα στην οικογένεια της έγραφε κασέτες. Κασέτες γεμάτες ψέματα για το πόσο ευτυχισμένη ήταν, για το πόσο όμορφα περνούσε στο γάμο της. Σήμερα, 14 χρόνια μετά το θάνατο της ξανακούω αυτές τις κασέτες προσπαθώντας να ανακαλύψω αν υπάρχει κάποιο θαμμένο μήνυμα στο χρόνο για όσα συνέβησαν εκεί» σημειώνει χαρακτηριστικά η Αλεξάνδρα Ούστα στο σκηνοθετικό της σημείωμα.

Το έργο εμπνέεται από τις κασέτες, τις οποίες έγραφε η μητέρα της ηθοποιού, όπου ο μύθος συναντά την πραγματικότητα. Στις κασέτες αυτές ακούμε μια νέα γυναίκα να προσπαθεί να πείσει την οικογένεια και τον εαυτό της ότι όλα πάνε καλά, την ώρα που η ίδια υποφέρει. Εγκλωβισμένη σε μια μοναξιά που θεωρείται φυσική από την κοινωνία και ενισχύεται από το μέρος και την εποχή, η «λεμονιά» αρχίζει να μαραζώνει αφού δεν την ποτίζει πια κανείς.

Μια παράσταση… πραγματικά να την πιεις στο ποτήρι! Έχοντας καιρό να συγκινηθώ κατ’ αυτόν τον ουσιαστικό τρόπο με μια σκηνική ιστορία και να την αφήσω να με παρασύρει μαζί της, ο λόγος στη «Λεμονιά» και το αγκάλιασμα της ερμηνεύτριας σε αυτή την τόσο προσωπική της ιστορία με ενθουσίασαν από το ξεκίνημα ως την αυλαία. Πρωτίστως το κείμενο του Γιάννη Κεντρωτά, του οποίου έχω παρακολουθήσει τις περισσότερες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια, επιτυγχάνει να σε βάλει να καθίσεις πλάι στην ηρωίδα και να την ακούσεις σε όσα έχει να σου εκμυστηρευτεί. Ένας λόγος σφιχτός που ρέει με φυσικότητα και θες να τον αφήσεις να ρέει ώστε να νιώσεις τις πληγές και την πάλη για μια φαίνεσθαι προσαρμογή σε μια διαφορετική πραγματικότητας που, αν και τοποθετημένη σε άλλη ήπειρο χρόνια πίσω, μοιάζει να συμβαίνει σήμερα στο διπλανό μας σπίτι.

Στην πλέον ώριμη ερμηνευτική της στιγμή συναντάμε την Αλεξάνδρα Ούστα να βουτά με απόλυτο πάθος και αλήθεια στον κόσμο της μητέρας της. Στον κόσμο συνέχεια του οποίου βεβαίως αποτελεί και η ίδια, ορισμένα χρόνια μετά την εξιστόρηση της ιστορίας. Θέλει σίγουρα θάρρος και τόλμη να προχωρήσεις σε ένα μοίρασμα τόσο εσωτερικό με το κοινό και βεβαίως μοναδικός συνοδοιπόρος οφείλει να είναι η ακεραιότητα των συναισθημάτων που επιχειρείς να περάσεις στον θεατή. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία κατορθώνει, με πολλή δουλειά και εξαίσιους λεπτούς χειρισμούς, να παρουσιάσει η ηθοποιός σε αυτή την παράσταση στην οποία ειλικρινά απήλαυσα το ερμηνευτικό της άλμα. Θυμάμαι πολλά χρόνια πίσω, στον ίδιο χώρο και την ζηλευτή «Πνιγμονή» του Δημήτρη Καρατζιά, να συναντά η Αλεξάνδρα ξανά το δράμα και από τότε η συνεπής εξέλιξη και οι καλλιτεχνικές της αναβαθμίσεις αντικατοπτρίζονται πλήρως αυτή τη χρονιά στο μονόλογο της.

Παρά τις όποιες ακατέργαστες στιγμές, κυρίως ως προς την σκηνοθεσία που επιλέγει η ηθοποιός να αναλάβει για πρώτη φορά η ίδια, η εν λόγω παράσταση ξεχειλίζει από την αλήθεια των αναμνήσεων και την γοητεία της συναισθηματικής της απλότητας. Άλλωστε και από τις όποιες αγουράδες ή ελαφρώς μη σίγουρες κινήσεις σε σημεία αποδεικνύεται εδώ περίτεχνα πως είναι δυνατόν να αναβλύσει όμορφο μύρο ταλέντου και αγάπης για το αποτέλεσμα που θα παρακολουθήσει το κοινό. Αξίζει να αναφέρω, επίσης, πως το διακριτικό ηχητικό περιβάλλον οικειότητας στη «Λεμονιά» υπογράφει ο Λευτέρης Δασκαλαντωνάκης ενώ σημαντική βοήθεια για το τελικό αποτέλεσμα λαμβάνει η πρωταγωνίστρια από τους καλούς της συναδέλφους, Μένη Κωνσταντινίδου και Κίμωνα Φιορέτο.

Δίχως άλλο λοιπόν, με περίσσεια θέρμη, θα σας ωθήσω σε αυτή την υπέροχη σκηνική στιγμή της Αλεξάνδρας Ούστα ώστε να έρθετε λίγο πιο κοντά στην αγνότητα των συναισθημάτων και τις μνήμες που η ηρωίδα επιθυμεί να φέρει μπροστά μας. Μέχρι το επόμενο Σεργίανι, να περνάτε όμορφα και να επιλέγετε με προσοχή τις θεατρικές σας εξορμήσεις!