Κατερίνα Παπουτσάκη: «Αυτό που έκανε η Σοφία Παυλίδου ήταν πολύ γενναίο, έχω φύγει δύο φορές τρέχοντας από κάστινγκ»

Συνέντευξη στη Rosa και τον δημοσιογράφο, Χρήστο Τζίφα, έδωσε η Κατερίνα Παπουτσάκη. Η γνωστή ηθοποιός, που και φέτος συμμετέχει στη σειρά “Άγιος Έρωτας” του Alpha, αναφέρθηκε στη γυναικεία κακοποίηση στον χώρο του θεάτρου και την ψυχολογική βία που έχει υποστεί η ίδια στο παρελθόν.

«Ήταν πολύ γενναίο από μέρους της αυτό που έκανε η Σοφία Παυλίδου, γιατί τότε δεν υπήρχε κανένα απολύτως υπόβαθρο κάποιος να μπορέσει να κινηθεί νομικά σε κάτι τέτοιο. Δεν υπήρχε ψήγμα MeToo, δεν υπήρχε πλαίσιο. Δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο. Παρ’ όλα αυτά βρήκε το θάρρος και το έκανε και της το δίνουμε όλοι περίτρανα ότι βρήκε αυτή τη δύναμη. Και δικαιώθηκε», σημειώνει η Κατερίνα Παπουτσάκη και εξομολογείται:

«Για μένα το να μιλήσω για κάποιον άλλον και να υπερασπιστώ τα δικαιώματά του είναι πολύ πιο εύκολο από το να το κάνω για μένα. Οπότε ναι, το να πάρω θέση για το άδικο που έχει συμβεί σ’ έναν άνθρωπο δίπλα μου, για μένα είναι υποχρέωση και μονόδρομος και ας είναι κόντρα σε όλα. Οπότε δεν ήταν δύσκολο».

«Έχω φύγει τρέχοντας από κάστινγκ. Μου έχει συμβεί να φύγω τρέχοντας, παιδάκι όταν ήμουν. Ευτυχώς πήγαινα με τη μαμά μου. Της έλεγα να περιμένει απέξω. Ισχύουν αυτά που ακούμε πολλές φορές. Μου είχε συμβεί να μου ζητούν πράγματα όταν ήμουν 18 χρονών παιδί. Και ευτυχώς που ήμουν από αυτό το σπίτι και ευτυχώς που είχα τη μαμά και τον μπαμπά που είχα και ευτυχώς που δεν ήμουν ποτέ της λογικής ότι κάνω οτιδήποτε για να…

Ήθελα πάντα με τον δικό μου αξιακό κώδικα να προχωρήσουν τα πράγματα. Οπότε, ναι, ήμουν πολύ τυχερή. Σου λέω, είχα τη μαμά μου απέξω με το αμαξάκι της και με περίμενε. Μου είχε συμβεί δύο φορές αυτό και ήταν σοκαριστικό. Έτρεξα να φύγω και ευτυχώς ήταν η μαμά μου εκεί και με περίμενε», περιέγραψε ανοιχτά η Κατερίνα Παπουτσάκη στη συνέχεια της κουβέντας.

«Έχω υποστεί ψυχολογική βία. Οπότε, ναι, η δικαίωση κάθε γυναίκας που κακοποιήθηκε, είναι δικαίωση και για μένα…Σε μεγάλο βαθμό αυτή η ψυχολογική βία ήταν συνηθισμένη στο Θέατρο και κάπως αποδεκτή εν μέρει. Και όσο πιο underground η παράσταση, όσο πιο σκοτεινό το έργο, κάπως σαν να νομιμοποιούταν αυτή η ψυχολογική βία να ανθίσει. Αυτό το ξέρουμε και από ιστορίες και από αφηγήσεις τα παλαιότερα χρόνια.

Αυτό συνέβαινε κατ’ εξακολούθηση. Και θεωρούταν ότι είναι και μέρος μιας έκφρασης της ύψιστης μορφής τέχνης. Ότι πρέπει να βασανίζεται κανείς για να βγαίνει κάτι, για να προκύπτει κάτι, να ανθίζει κάτι και να βγαίνει κάτι και καλά σημαντικό. Είναι πολύ ωραίο στο σήμερα και συναναστρεφόμενη με ανθρώπους νέους, νέα παιδιά, νέους σκηνοθέτες, νέους ηθοποιούς, ότι δεν το επιτρέπει κανείς αυτό. Και επίσης, δεν είναι και μέλημα των νέων ανθρώπων να ασκήσουν εξουσία σε άλλους ανθρώπους».

«Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος βρίσκει το δίκιο του, μια γυναίκα βρίσκει το δίκιο της, σε μια κοινωνία που μέχρι πρότινος ήταν πολύ αρνητική στο να αποδώσει δικαιοσύνη σε αντίστοιχες περιπτώσεις, είναι πολύ σημαντικό βήμα», καταλήγει επί του θέματος η Κατερίνα Παπουτσάκη.