Αλίκη Βουγιουκλάκη: Η άγνωστη ιστορία από το Ιατρικό Κέντρο!

Αλίκη Βουγιουκλάκη

«Γνωρίζοντας ότι έξω από το Ιατρικό, υπήρχαν δημοσιογράφοι και κάμερες για μια φωτογραφία της ή δήλωση, αποφασίσαμε να τη “φυγαδεύσουμε” από το γκαράζ. Βγαίνοντας από το δωμάτιό της…».

Στο περιοδικό Down Town Κύπρου και τον Γιώργο Πράσινο μίλησαν 12 άνθρωποι για τη σχέση τους και τη συνεργασία τους με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ένας εξ αυτών και ο αδερφός της, Τάκης Βουγιουκλάκης, που εξομολογήθηκε μια άγνωστη ιστορία από την εποχή που νοσηλευόταν η Αλίκη στο Ιατρικό Κέντρο.

[dfp_ads id=236982]

«Όταν ήμασταν στο Ιατρικό Κέντρο, έπρεπε να πάμε σ’ ένα άλλο διαγνωστικό κέντρο στην Κηφισιά, για μια συγκεκριμένη εξέταση. Η Αλίκη, όμως, λόγω της νόσου δεν μπορούσε να περπατήσει εύκολα, γιατί ένιωθε μια τρομακτική κούραση. Γνωρίζοντας ότι έξω από το Ιατρικό, υπήρχαν δημοσιογράφοι και κάμερες για μια φωτογραφία της ή δήλωση, αποφασίσαμε να τη “φυγαδεύσουμε” από το γκαράζ. Βγαίνοντας από το δωμάτιό της, εκείνη “σερνόταν” οπότε την έπιασα εγώ από το ένα χέρι και ο αδελφός μας, ο Αντώνης, από το άλλο. Μόλις βγήκαμε από το δωμάτιο και βλέποντάς την, πολύς κόσμος ήρθε κοντά της για να της μιλήσει. Εκείνη, δίνει μία σε μας, τραβάει τα χέρια της, στήνεται αγέρωχη, χαμογελαστή, τους χαιρετάει όλους, και περπατάει προς το ασανσέρ, όπου μόλις μπήκαμε κι έκλεισε η πόρτα, σωριάστηκε στο καροτσάκι».

Ο Τάκης Βουγιουκλάκης εξομολογήθηκε επίσης: «Θα θυμάμαι για πάντα τις μέρες που ήμασταν παιδιά, οι τρεις μας με τη μητέρα μας. Πάντα αντιμετωπίζαμε την Αλίκη σαν την παιδούλα μας. Κι εκείνη, στο σπίτι της αλλά και στον Θεολόγο, απαγόρευε στη γυναίκα μου να με περιποιείται γιατί ήθελε να το κάνει εκείνη, να μου φέρει την μπίρα μου, να με σερβίρει. Μαζί μας πάντα ήταν απλή. Της άρεσε πολύ η πανσέληνος κι όταν ερχόταν σπίτι μας, με πανσέληνο, καθόμασταν στο μπαλκόνι μέχρι το ξημέρωμα και τραγουδούσαμε τραγούδια της αγαπημένα, από τη “Μανταλένα”. Είναι τόσο έντονη η παρουσία της που, ακόμα και τώρα, όταν έχει πανσέληνο, κάθομαι και σιγοτραγουδάω αυτά τα τραγούδια που λέγαμε τότε, όπως το “Θάλασσα Πλατειά”».