Τζένη Καρέζη: Η τελευταία συνέντευξη

27 χρόνια πέρασαν από εκείνην την 27η Ιουλίου του 1992 που η Τζένη Καρέζη πέρασε στον κόσμο της αιώνιας φήμης. Το Down Town Κύπρου παρουσιάζει αποσπάσματα από την τελευταία συνέντευξη που έδωσε η μεγάλη μας ηθοποιός σε περιοδικό. Ήταν στον δημοσιογράφο και κριτικό Παναγιώτη Τιμογιαννάκη, δυο χρόνια πριν από τον θάνατό της, το καλοκαίρι του 1990, όταν ήταν ήδη άρρωστη. Ετοίμαζε την παράσταση, που έμελλε να είναι και η τελευταία της, «Διαμάντια και Μπλουζ».

«Είμαι σταρ, αλλά ποτέ δεν φέρθηκα σαν σταρ, ούτε στην οικογένειά μου ούτε στους φίλους μου. Δεν άφησα ποτέ αυτή τη λέξη ή αν θες αυτή την αίσθηση, να μου αλώσει τη ζωή. Για μένα μια στιγμή ευτυχίας πάνω στη σκηνή ισοδυναμεί με χιλιάδες εξώφυλλα και συνεντεύξεις».

«Ξέρεις τι είναι αυτό που αρέσει σε μένα; Το ότι δεν πούλαγα ότι κάνω κάτι πολύ σοβαρό. Ήμουν σίγουρα ένα ωραίο κορίτσι αλλά δεν έκανα την ωραία. Απλώς, έκλεινα το ματάκι και όποιος ήταν έξυπνος το καταλάβαινε».

«Δεν αρνήθηκα τον ρόλο της σταρ. Τη “ματσοποίηση’” και την ποδοσφαιροποίηση αποποιήθηκα. Που όλα τα ρίχνουμε σε ένα τσουβάλι. Δεν παίζω πια στον κινηματογράφο, γιατί δεν υπάρχουν πια καλά σενάρια. Πού να τα βρεις; Και εμένα, βρε παιδί μου, με ενδιαφέρει και να με δούνε. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ικανοποιούνται με πέντε θεατές. Και μεταξύ μας ούτε που πιστεύω ότι υπάρχει κανείς που ικανοποιείται».

«Για το αν έχω ανταγωνισμό με την Αλίκη Βουγιουκλάκη; Μην τα ακούς αυτά. Ποτέ δεν υπήρξε. Κάποτε εξυπηρετούσε, ειδικά στον κινηματογράφο, τις εταιρίες στο να μας μοιράζονται. Από κει και πέρα είμαστε εντελώς διαφορετικοί σαν χαρακτήρες. Αυτό, όμως, δεν μας εμπόδισε να έχουμε μια ωραία σχέση ανάμεσά μας».

«Έχω ανεβάσει έργα που δεν μου άρεσαν. Και το έκανα για το ταμείο, όχι για τα λεφτά. Για το ταμείο. Για τη ματαιοδοξία της πρωτιάς στη λίστα, της ουράς στο ταμείο, της γεμάτης αίθουσας».

«Συνδύαζα την κοσμική, τη μάγκισσα και το παιδάκι».

«Δεν εγκατέλειψα την κωμωδία. Άλλωστε, ποτέ δεν εγκαταλείπει κανείς τα πράγματα που έχει κερδίσει. Απλά, τα τελευταία χρόνια δεν έχει βρεθεί κάτι καλό. Εγώ είμαι θεατρίνα. Αν βρεθεί μια καταπληκτική σάτιρα θα την παίξω αμέσως. Την κωμωδία την έμαθα. Από τη φύση μου είμαι μάλλον μελαγχολική. Μπαίνοντας στη σχολή είχα αποφασίσει πως δεν θα αφήσω τίποτα να πάει χαμένο. Και για σκέψου κοριτσάκι να βρεθείς σε έργο συμπρωταγωνίστρια με τον Αυλωνίτη και τον Φωτόπουλο, σε έργο του Σακελλάριου. Τι έκανα λοιπόν; Όταν δεν είχα γύρισμα σηκωνόμουν εφτά το πρωί και πήγαινα στο πλατό. Πήγαινα να δω πώς θα παίξουν τα θηρία».

«Αποφάσισα την τελευταία δεκαετία να παίξω ερμητικά και κλειστά έργα. Και το κοινό με ακολούθησε. Και αυτό λέει πολλά».

«Στις αναποδιές φοβάμαι μη χάσω εκείνη την ξεχωριστή, εφηβική όρεξη. Το φοβήθηκα τον περασμένο χειμώνα με τις αρρώστιες. Πέρασε όμως. Μερικές φορές νομίζουμε πως είμαστε άτρωτοι. Ε, μπορεί και να μην είμαστε. Τώρα τα πάω καλά και με τον ύπνο μου. Τον είχα χάσει στις αναποδιές, ενώ τώρα κοιμάμαι 10 ώρες την ημέρα».

«Θα παίζω μόνο όταν μου αρέσει κάτι πολύ. Τον άλλο καιρό θα διαβάζω, θα ταξιδεύω, θα ανανεώνομαι. Θα δώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου. Δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου οι ηθοποιοί. Πώς να το κάνουμε, βρε αδελφέ».

Πηγή: Down Town Κύπρου – Μαρία Παυλίδου