Θοδωρής Ρωμανίδης: «Δεν μου έλειψε ο πατέρας, γιατί…»
"Έχω κρατήσει το επώνυμο της μητέρας μου"
Στο περιοδικό Λοιπόν και στη Ρενέ Σαραντινού παραχώρησε συνέντευξη ο Θοδωρής Ρωμανίδης, ο οποίος μεταξύ άλλων αποκάλυψε το πραγματικό του επίθετο.
Ο πατέρας σου ήταν διαφορετικός χαρακτήρας;
Δεν γνώρισα πολύ τον πατέρα μου, όταν έγινα 2 χρονών χώρισαν οι δικοί μου, δεν είχαμε κάποια τρελή σχέση.
Είχε να δεις τον μπαμπά σου από όταν ήσουν 2 ετών;
Ναι, είχαμε μια μέση σχέση, δηλαδή 2 – 3 φορές το χρόνο τα λέγαμε, «γεια, τι κάνεις;», βγαίναμε έξω, τρώγαμε… μέχρι εκεί, δεν είχα πολλές σχέσεις με τον πατέρα μου. Μεγάλωσα με τη μητέρα και τον αδελφό μου. Η μητέρα μου δεν ξαναπαντρεύτηκε, άφησε τον εαυτό της για να μπορέσουμε να είμαστε εμείς καλά. «Έφυγε» πριν από 4 χρόνια και δεν το είχα πει σε κανέναν. Παίζαμε στο θέατρο τότε, αλλά δεν τους είχα πει τίποτα, μόνο στον Γιάννη Καπετάνιο το είχα πει, δεν το ήξερε κανείς άλλος. Δεν ανακοίνωσα σε κανέναν το θάνατο της μητέρας μου. Πέθανε, πήγα στην κηδεία, μετά πήγα κι έπαιξα στο θέατρο στο θέατρο, χωρίς να ξέρει κανένας τίποτα. Ήταν η ηρωίδα μου, της είχαν βγει τα μάτια, έραβε… πήγαινε για υπερωρίες… Από τις 6 το πρωί μέχρι τις 8 το απόγευμα… Μετά να μαγειρέψει για εμάς… πάρα πολύ δύσκολα.
Σου έλειψε ο πατέρας;
Όχι, δεν μου έλειψε ο πατέρας, γιατί δεν άφησε η μάνα μου πότε να μου λείψει. Δεν το έχω καταλάβει αυτό που λένε και μαζί με τον αδελφό μου είμαστε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, γιατί έχω βαρεθεί να ακούω ότι κάποιοι δολοφόνοι, ναρκομανείς, είναι παιδιά χωρισμένων γονιών. Επίσης, έχω κρατήσει το επώνυμο της μητέρας μου.
Πώς είναι το πατρώνυμο σου;
Εκμετσίογλου ήταν το επώνυμο του πατέρα μου, το οποίο σημαίνει «ο γιος του ψωμά»… Σαν της Μαρίας, της γνωστής μαγείρισσας. Είχα αλλάξει το όνομά μου, όταν ήρθαμε στην Ελλάδα το 1974, τότε με το Κυπριακό, το έκανα Ρωμανίδης, της μητέρας μου, δηλαδή το μητρώνυμο. Έλεγα: «Πώς θα πούνε το επώνυμο αυτό; Εκμεκτσίογλου…». Πού να ήξερα ότι θα βγει η Μαρία και θα γίνει γνωστή με το επώνυμο αυτό;
Θοδωρής Ρωμανίδης: «Η λεύκη μού βγήκε το 1995… Δεν τρελαίνομαι για ό,τι μου δίνει η φύση»