Σταύρος Σβήγκος: «Δεν με αφορούν τα αυτοκίνητα, δεν με αφορούν τα ρούχα»
"Ξέρω καλά πως ο τρόπος με τον οποίο ζω μου “απαγορεύει” να είμαι επαναστάτης, μια και ζω στο σύστημα: υπάρχω, εργάζομαι και καταναλώνω μέσα σε αυτό", λέει ο Σταύρος Σβήγκος.
Φέτος αρνήθηκε ρόλους πρωταγωνιστικούς στο θέατρο γιατί προτίμησε να ζήσει πιο κοντά στον 4χρονο γιο του. Ο Σταύρος Σβήγκος, έτσι κι αλλιώς, δεν ενδιαφέρεται για πολλά πράγματα, όπως οι ειδήσεις, η εξουσία, τα αυτοκίνητα, τα ρούχα…
Ο Σταύρος Σβήγκος μιλά στο περιοδικό Τηλέραμα και την Αθηνά Ζαχαράκη.
Είπατε πως ο Μάρκος θα ήταν ένας αναρχικός. Εσείς είστε;
Θεωρώ τους αντισυμβατικούς ανθρώπους ηθικούς κατά κύριο λόγο, τους καταλαβαίνω και ταυτίζομαι. Έχουν όραμα, όνειρο και τους στενεύουν τα συστημικά όρια. Προσωπικά, δεν βρίσκω καμία διαφορά στη χυδαιότητα που προκαλεί η εξουσία και τότε και σήμερα. Δεν είναι θέμα εποχής αλλά αντίληψης. Πάντα θα υπάρχουν “προύχοντες“ και υποτακτικοί… Όταν, π.χ., σήμερα σου δίνουν 600-700 ευρώ για να ζήσεις και από πάνω σού κουνάνε και το δάχτυλο, ποια διαφορά υπάρχει από τη δεκαετία του ’50, τον “Δεμερτζή” και τους εργάτες; Άρα πώς να μην ταυτίζομαι με τη σκέψη των σύγχρονων επαναστατών; Ωστόσο ξέρω καλά πως ο τρόπος με τον οποίο ζω μου “απαγορεύει” να είμαι επαναστάτης, μια και ζω στο σύστημα: υπάρχω, εργάζομαι και καταναλώνω μέσα σε αυτό. Οπότε απλώς ίσως έχω μερικές αντισυμβατικές ιδέες, ίσως δεν ζω ακριβώς όπως ορίζει η κοινωνία. Είμαι ας πούμε… “εναλλακτικός“.
Πείτε μου μια «εναλλακτική» ιδέα…
Δεν με αφορούν τα αυτοκίνητα, δεν με αφορούν τα ρούχα, θέλω ποιοτική και συναισθηματική ζωή με το παιδί μου και τους φίλους μου… Αυτά ζητάω. Φέτος, για παράδειγμα, ενώ είχα κλείσει ποιοτικές παραστάσεις, με πρωταγωνιστικούς μάλιστα ρόλους (σ.σ.: μεταξύ άλλων, θα υποδυόταν τον Χίθκλιφ από τα “Ανεμοδαρμένα ύψη” στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά), τελικά παραιτήθηκα, ώστε να έχω χρόνο για μένα και τον γιο μου, τον Μιχαήλ Άγγελο. Ήταν δύσκολη απόφαση, αλλά προτίμησα να μη δουλεύω 14-15 ώρες την ημέρα, όπως έκανα τα τελευταία δύο χρόνια. Έτσι, “άκουσα” την ανάγκη μου και επέλεξα να είμαι κοντά σε αυτή την τρυφερή ηλικία του γιου μου. Είναι 4 ετών.
Ο Μάρκος υπήρξε ερωτευμένος μέχρι τρέλας… Εσείς;
Τον έχω νιώσει τον έρωτα, στο παρελθόν. Για τον καθένα όμως πρόκειται για διαφορετικό συναίσθημα, βιώνεται εντελώς προσωπικά. Τώρα αισθάνομαι πιο “αποτραβηγμένος”, ούτε τον χρόνο έχω ούτε έτοιμος είμαι. Αυτά όμως έρχονται χωρίς να τα κανονίζεις. Ας πούμε απλώς ότι αυτή την περίοδο ο έρωτας δεν είναι κάτι που κυνηγάω.
Η εξουσία, μου είπατε πριν, δεν έχει αλλάξει από το ’50 ως σήμερα. Ο έρωτας στις μέρες μας έχει αλλάξει;
Πολύ έχει αλλάξει… Τότε ήταν πιο αγνά τα πράγματα. Τότε όμως δεν είχες πάντα την επιλογή να παντρευτείς τον άνθρωπο που είχες ερωτευτεί – κάτι πολύ σκληρό αλλά ταυτοχρόνως ρομαντικό, με την έννοια του ανεκπλήρωτου. Σήμερα είναι πολύ εύκολο να “συνευρεθείς” ερωτικά, αλλά πολύ δύσκολο να ερωτευτείς.