Σταύρος Νικολαϊδης: «Έπεσα στο πάτωμα, χτυπιόμουν κι ούρλιαζα σταματήστε δεν αντέχω πια»

Στην On Time και στην Σίσσυ Μενεγάτου μίλησε ο Σταύρος Νικολαϊδης για τα παιδικά του χρόνια και τις δυσκολίες που έζησε.

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Δύσκολα γιατί είχαμε πολλούς καβγάδες στο σπίτι. Από τους αρραβώνες τους, αφότου ήρθες η μάνα μου από την Λάρισα, είχαν προβλήματα και τσακωνόντουσαν. Ο πατέρας μου υπηρετούσε στην Λάρισα ως έφεδρος αξιωματικός, εκεί τον γνώρισε η μάνα μου, ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα, το επισημοποίησαν και την πήρε μαζί του στην Αθήνα. Ήταν δύο άνθρωποι που δεν ταίριαζαν σε τίποτα. Το μόνο καλό που βγήκε από το γάμο τους είμαστε εμείς οι τρεις. Αν κι έχουμε ζήσει καβγάδες κι εντάσεις μέσα στο σπίτι, είμαστε πολύ αγαπημένα αδέρφια.

Είναι «πληγή» για ένα παιδί όλο αυτό;

Ναι, είναι. Μεγάλη «πληγή». Εγώ νιώθω σαν να μην έχω ζήσει παιδική ηλικία. Δηλαδή ακούω ανθρώπους που λένε ότι θυμούνται αυτό, θυμούνται το άλλο από τα παιδικά τους χρόνια, εγώ δεν θυμάμαι. Δεν ξέρω, ο «σκληρός δίσκος» έχει κάνει delete κάποιες περιόδους τότε που δεν ήταν καλές…τι να πω; Θυμάμαι μόνο «φλασιές» από την παιδική μου ηλικία. Απλώς έχω μια αίσθηση, δεν είχα δει ποτέ τους γονείς μου να αγκαλιάζονται, παρά μόνο να τσακώνονται. Πάντως η μάνα μου ήταν πιο αξιοπρεπής κι άντεξε πολλά. Σε εμάς οι γονείς μας έδιναν αγάπη – μας συμπεριφέρονταν καλά αλλά δεν αρκούσε αυτό γιατί ζούσαμε καταστάσεις που πληγώνουν τη ψυχή ενός παιδιού. Θυμάμαι ήμουν 14 χρόνων και σε ένα μεγάλο τους καβγά έπεσα στο πάτωμα, χτυπιόμουν κι ούρλιαζα «σταματήστε δεν αντέχω πια!»