Σοκάρει η Μαρία Εκμεκτσίογλου: «Έφτασα στο σημείο να σκεφτώ την αυτοκτονία»

Μαρία Εκμεκτσίογλου

"Πίστευα ότι, παίρνοντας τις ασπιρίνες, θα κοιμόμουν, δεν θα ξυπνού­σα και δεν θα ξαναζούσα εκείνον τον εφιάλτη", εξομολογείται η γνωστή μαγείρισσα.

Μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Hello και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα παραχώρησε η Μαρία Εκμεκτσίογλου. Η γνωστή μαγείρισσα μίλησε για τη δύσκολη περίοδο αμέσως μετά τον χωρισμό της αλλά και για τους σκληρούς περιορισμούς που βίωσε μέσα στον γάμο της.

«Μέσα σε αυτόν το γάμο απέκτη­σα τα τρία αγόρια μου: τον Αλέξανδρο, τον Απόλλωνα και τον Πασχάλη. Ύστερα από κά­ποια χρόνια, χωρίσαμε. Το πρώτο διάστημα μετά τον χωρισμό, η σχέση μας δεν ήταν καλή. Δεν χωρίσαμε με ωραίο τρόπο», δηλώνει η Μαρία Εκμεκτσίογλου.

«Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση σε εποχές κατά τις οποί­ες τα διαζύγια σε μια κωνσταντινουπολίτικη οι­κογένεια ήταν απαράδεκτα. Η οικογένεια με διέγραψε, αλλά δεν πτοήθηκα. Ξεκίνησα χω­ρίς βοήθεια, εδραιώθηκα στο εμπόριο και έφτιαξα καινούριο σπιτικό», σημειώνει η γνωστή μαγείρισσα.

«Πήγα νύφη σε μια πολύ εύπορη, αλλά αυταρχική οι­κογένεια. Ένιωθα σαν σε χρυσό κλουβί αλλά χωρίς πορτάκι. Γλίτωσα από έναν αυστηρό πατέρα αλλά στη νέα μου οικογένεια δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από αυτά που ονειρευόμουν. Δεν άνοιγαν τις πόρτες τους στον έξω κόσμο και βρέθηκα εγκλωβισμένη», περιγράφει στη συνέχεια της συνέντευξης η Μαρία Εκμεκτσίογλου.

«Ήμουν 19 χρονών και η κουνιάδα μου 55. Μόνο όποια έχει βιώσει ανάλογη κατάσταση μπορεί να με καταλάβει. Και με τον σύζυγό μου είχαμε διαφορά ηλικί­ας. Ήμουν σε μια πολύ τρυφερή ηλικία και μεγάλωσα απότομα – κι έπρεπε να μεγαλώσω και να δυναμώσω για να ανταπεξέλθω. Σε αντί­θετη περίπτωση, θα είχα χάσει τα μυαλά μου. Προσευχόμουν κάθε μέρα. Για να ελευθερωθώ, έφτασα στο σημείο να σκεφτώ ακόμα και την αυτοκτονία», εξομολογείται σε άλλο σημείο και σοκάρει.

«Είχα πάει σε όλα τα φαρμακεία της Θεσσαλονίκης και είχα αγοράσει ασπιρί­νες, όπως έβλεπα στις ταινίες. Ήταν πιο αθώα εκείνα τα χρόνια… Πίστευα ότι, παίρνοντας τις ασπιρίνες, θα κοιμόμουν, δεν θα ξυπνού­σα και δεν θα ξαναζούσα εκείνον τον εφιάλτη», καταλήγει η Μαρία Εκμεκτσίογλου.