Η Πέγκυ Ζήνα θυμάται την τελευταία ημέρα με τον Δημήτρη Μητροπάνο
«Με το Δημήτρη ένιωσα ότι έχασα και τον καλλιτεχνικό μου πατέρα, γιατί όλα αυτά που μου πρόσφερε μέσα σε τρία χρόνια, κάνουν για είκοσι.»
Η Πέγκυ Ζήνα σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης πηγαίνει αρκετά χρόνια πίσω, στα χρόνια της συνεργασίας της με τον Δημήτρη Μητροπάνο που αποδείχθηκαν κομβικά στην πορεία της. Η τραγουδίστρια θυμάται και διηγείται στην Κίκα Α. Ρόκα και στο ogdoo.gr, για το πως ο Δημήτρης Μητροπάνος ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της μπροστά σε 2.500 άτομα, αλλά και την ημέρα που πέρασαν οικογενειακώς μαζί 2 μέρες πριν φύγει από τη ζωή.
Θυμάμαι ότι ο Δημήτρης Μητροπάνος ανακοίνωσε την είδηση της εγκυμοσύνης σου από σκηνής, πριν καν την ανακοινώσεις η ίδια!
Και χωρίς να ρωτήσει κανέναν! (γελάμε) Το «βουνό» μου ανήγγειλε πρώτος, σε 2μιση χιλιάδες κόσμου, ότι θα γίνω μανούλα. Ήταν από τους πρώτους ανθρώπους, μαζί με τη Βένια, που έμαθε για την εγκυμοσύνη μου κι αυτό τα λέει όλα για τη σχέση που είχαμε. Ο πρώτος ήταν η μαμά μου και μετά ακολούθησε βέβαια η μαμά του Γιώργου και η αδερφή του – αυτοί ήταν οι άνθρωποι που άκουσαν πρώτοι το νέο. Πιστεύω, επίσης, ότι η πολύ καλή ενέργεια που υπήρχε στη ζωή μου εκείνα τα 2 χρόνια συνεργασίας μαζί του, μου έφερε και την ολοκλήρωση. Έφερε και το παιδάκι στη ζωή μου. Ήταν πολύ μεγάλη η χαρά του, για κάτι τέτοιες στιγμές δε μπορώ να τον ξεχάσω, πέρα από το καλλιτεχνικό του μεγαλείο. Ασύλληπτη στιγμή. Έλεγα «μήπως είναι γρουσουζιά να το πούμε πριν τον τρίτο;». Και μου ‘λεγε «άντε βρε, μην πιστεύεις σ’ αυτά. Ο κόσμος που σ’ αγαπάει είναι πολύ περισσότερος απ’ αυτόν που θα σκεφτεί αρνητικά για σένα. Δεν γίνεται να κερδίσουν οι αρνητικοί». Μετά, αυτό το έκανα και φιλοσοφία ζωής.
Για το Δημήτρη Μητροπάνο έχεις μιλήσει εκτεταμένα. Ξέρω, όμως, πως πέρασες μαζί του την προ-προηγούμενη μέρα από το θάνατό του, την Κυριακή του Πάσχα του 2012. Τι θυμάσαι από τη μέρα εκείνη; Μαζί δεν ήσασταν;
Φυσικά και ήμασταν… Και μόνο που έχουμε να θυμόμαστε αυτές τις στιγμές, φαίνεται πόσο οικογενειακή ήταν η σχέση μας. Τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του ήμασταν μαζί και τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά και το Πάσχα και πάρα πολλές στιγμές τα καλοκαίρια. Αυτό το τελευταίο Πάσχα, λοιπόν, που κανείς δε φανταζόταν ότι ήταν τελευταίο, ήταν μια ευτυχισμένη οικογενειακή συνύπαρξη στην αυλή του σπιτιού του, με πολλούς συγγενείς, με πολλά φαγητά, με την Ηλέκτρα να είναι 5-6 μηνών, να γκρινιάζει και να κλαίει. Εγώ είχα πάθει πανικό μέχρι να ηρεμήσω το μωρό για να κάτσω να φάω με την ησυχία μου τα πολύ νόστιμα πράγματα που είχε ψήσει ο Δημήτρης και είχε μαγειρέψει η Βένια κι εκείνος, με μια αφοπλιστική ηρεμία, κοιτούσε την Ηλέκτρα σαν να ήταν μια κοπέλα 20 χρονών και της έλεγε «τι συμβαίνει κυρία μου, τι τρέχει; Τι πρόβλημα έχουμε και γκρινιάζουμε;». Απορούσα με την ηρεμία του.
Την άλλη μέρα ταξίδευα για Κύπρο, όπου είχα τρεις συναυλίες, Δευτέρα, Τρίτη & Τετάρτη. Πήγα, έκανα τη μία και την άλλη μέρα το πρωί, στα καλά καθούμενα, μέσα στον ύπνο μου ένιωσα το Γιώργο να με τραντάζει, πάνω απ’ το κεφάλι μου. Τρόμαξα πάρα πολύ και δεν καταλάβαινα και τι μου λέει, γιατί μου μίλαγε με κλάματα. «Έφυγε το βουνό, έφυγε το βουνό, σήκω, φεύγουμε». Από εκεί και πέρα έχω ένα κενό, μέχρι να φτάσουμε στην Ελλάδα, στο σπίτι του. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι εκείνη την τελευταία Κυριακή τίποτα δεν προμήνυε το κακό που θα συνέβαινε. Το κακό για όλους εμάς. Γιατί αν ζούσε σήμερα ο Δημήτρης και τον ρωτούσε κάποιος πώς θα ήθελε να φύγει, σίγουρα θα απαντούσε «όρθιος». Δεν έφυγε σε κανένα κρεβάτι, δεν ήταν καλωδιωμένος, δεν ήταν άρρωστος πια, ήταν καλύτερα από ποτέ και αυτό που βασικά γιορτάζαμε εκείνη την Κυριακή του Πάσχα, ήτανε τα καλά νέα που είχαμε πάρει από τη Γαλλία (εννοεί τα αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων).
Αλλά, όταν οι άνθρωποι κάνουνε σχέδια, ο Θεός γελάει και ίσως να γελάει επειδή ξέρει περισσότερα. Μπορεί να πληγωθήκαμε όλοι εμείς και σίγουρα πολύ περισσότερο οι δικοί του άνθρωποι, αλλά μπορεί για κάποιους λόγους η ψυχή του να έπρεπε να ταξιδέψει εκείνη τη στιγμή, που ήταν ευτυχισμένος, πλήρης, στην κορυφή της καριέρας του, τη στιγμή που τον λάτρευε όλη η Ελλάδα, και νομίζω ακόμα ότι η ψυχή του θα χαίρεται, γιατί μετά από ‘κει και στη χώρα μας, αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις, τα πράγματα πηγαίνουν όλο και χειρότερα. Δε ξέρω, ίσως όλο αυτό που λέω να είναι η δική μου άμυνα, ίσως να είναι οι δικοί μου τρόποι που ψάχνομαι πνευματικά για να μπορέσω να διαχειριστώ αυτές τις καταστάσεις.
Είχες άλλωστε πει, τότε, κάτι που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, πως η απώλεια είναι κάτι που δεν συνηθίζεται, μαθαίνεις όμως να ζεις μ’ αυτήν.
Δεν συνηθίζεται, ποτέ. Κάθε χρόνο, απλά επιβεβαιώνω στον εαυτό μου ότι είναι ένας ακόμα σημαντικός άνθρωπος της οικογένειάς μου, που έχει φύγει -και δυστυχώς αυτές τις καταστάσεις τις ζω από 15 χρονών που έχασα τον πατέρα μου. Με το Δημήτρη ένιωσα ότι έχασα και τον καλλιτεχνικό μου πατέρα, γιατί όλα αυτά που μου πρόσφερε μέσα σε τρία χρόνια, κάνουν για είκοσι. Και ναι, δεν ξεπερνάς ποτέ καμία απώλεια αγαπημένου προσώπου. Απλώς, τον θυμάσαι και μ’ αυτό τον τρόπο ζει μέσα σου, ελαφραίνεις την ψυχή του αν τον θυμάσαι με χαμόγελο – δεν το καταφέρνουμε πάντα – και περιμένεις τη στιγμή που θα ξανασυναντηθείτε.
Πηγή: ogdoo.gr