Η Άννα Μπουσδούκου μιλά για τις αλλαγές στην ζωή και την καριέρα της

Η Διευθύνουσα Σύμβουλος του μη κερδοσκοπικού δημοσιογραφικού οργανισμού iMEdD και Εκτελεστική Διευθύντρια της μηνιαίας σειράς εκδηλώσεων «Διάλογοι» του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, Άννα Μπουσδούκου, αγκαλιάζει τις μεγάλες αλλαγές στην ζωή της και μιλά με αφοπλιστική ειλικρίνεια γι’ αυτές, στο marieclaire.gr και την Εβίτα Τσιλοχρήστου.

Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που πήρες την ξαφνική απόφαση να κλείσεις πίσω σου την πόρτα του ΣΚΑΪ, το καλοκαίρι του 2018. Είχε ωριμάσει μέσα σου καιρό πριν;
Μετά τη συνεργασία που ήδη είχα με το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος ως σύμβουλος για δωρεές για τη μετεκπαίδευση των δημοσιογράφων και για προγράμματα δημοσιογραφίας, ήταν πολύ γρήγορη η απόφαση να αποδεχτώ τη μεγάλη πρόκληση να προχωρήσουμε μαζί στη δημιουργία ενός δημοσιογραφικού πυρήνα. Οπότε πάρθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα, ήταν ωστόσο αρκετά ώριμη.

Δύσκολα αποφασίζει κανείς να αφήσει μια επιτυχημένη καριέρα στην τηλεόραση.
Καθόλου δύσκολο δεν ήταν να απαρνηθώ αυτό που ονομάζουμε «τα φώτα της δημοσιότητας», σαφώς όμως δεν ήταν εύκολο να αποχωριστώ συναδέλφους και ομάδες που εργαζόμασταν μαζί δεκατρία χρόνια. Η δημοσιότητα όμως δεν ήταν κάτι που μ’ ενδιέφερε. Αυτό που μ’ ενδιέφερε ήταν η δουλειά αυτή καθαυτή και οι διάφορες προκλήσεις που τη συνοδεύουν, ευχάριστες ή δυσάρεστες.

Τι αγάπησες και τι διέγραψες δουλεύοντας στην τηλεόραση;
Αγάπησα τη μεγάλη πρόκληση τού να πρέπει ανά πάσα ώρα και στιγμή να είσαι τολμηρός και έτοιμος να βγεις μπροστά, ό,τι κι αν συμβαίνει, και μάλιστα σε χρόνια τα οποία πραγματικά είχαν πολύ πλούσια και ακραία επικαιρότητα. Κοινωνική, ανθρωπιστική, πολιτική, οικονομική, και βέβαια δημοσιογραφική. Αυτό είναι κάτι το οποίο έμαθα, δούλεψα, καλλιέργησα και κάτι που με σκληραγώγησε. Δεν υπάρχει κάτι που διέγραψα και που δεν θέλω να θυμάμαι γιατί δεν μετανιώνω για τίποτα έως εδώ – αυτή τη φιλοσοφία προσπαθώ να έχω και ως άνθρωπος. Οχι από ρομαντική διάθεση ή θετική σκέψη, αλλά για να έχω μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Αν μπορούμε να πούμε ότι αναπόφευκτα ο χώρος της τηλεόρασης είναι πολύ περιορισμένος, σίγουρα δεν νιώθω τόσο περιορισμένη όσο ήμουν.

Μαζί μ’ εκείνη λοιπόν άφησες και κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα σου;
Σίγουρα. Βέβαια, έχει να κάνει και με το πώς ωριμάζουν τα πράγματα. Με τη διαχείριση και τη ζύμωση σε μια δουλειά ωριμάζεις ως άνθρωπος γιατί μεγαλώνεις μέσα από τη διαδικασία. Με δυο λόγια, ναι, νιώθω πιο απελευθερωμένη.

Θα επέστρεφες ποτέ;
Δεν το έχω σκεφτεί, οπότε μάλλον όχι.

Πώς είδες το δυνατό ντόμινο αποκαλύψεων του #metoo, όπου και οι δημοσιογράφοι είχαν σημαντικό ρόλο;
Το είδα τουλάχιστον με πολύ έντονο προβληματισμό, όπως οι περισσότεροι, αλλά δυστυχώς όχι όλοι. Μακάρι να μας προβλημάτιζε και να μας σόκαρε όλους. Το ζητούμενο είναι με ποιον τρόπο ο χώρος της δημοσιογραφίας θα το διατηρήσει στην επικαιρότητα και θα το πάει σε μεγαλύτερο βάθος, ανεξαρτήτως αν προσωποποιείται σε μια ιστορία ή σε ένα δημοφιλές πρόσωπο. Το θέμα είναι η δημοσιογραφία να μπει βαθιά στο θέμα και να ενημερώσει σωστά για τέτοιου είδους ζητήματα, τα οποία ανοίγουν με αφορμή το #metoo.

Δεν μπορώ να μη ρωτήσω αν έχεις έρθει ποτέ σε άβολη θέση έχοντας κάποιον απέναντί σου να ξεπερνά τα όρια.
Εχω έρθει. Μπόρεσα να το αντιμετωπίσω. Δεν σημαίνει όμως ότι αν ξαναέρθω θα μπορέσω να το αντιμετωπίσω ή ότι οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί να το αντιμετωπίσει. Σίγουρα θέλει ψυχραιμία βάσει των συνθηκών -γιατί οι συνθήκες ποικίλλουν-, θέλει εκλογίκευση και υπενθύμιση των βασικών αρχών συμπεριφοράς. Οποιος βρίσκεται στην αδύναμη θέση πρέπει να θυμηθεί ότι έχει τη δύναμη να μην αποδεχτεί το ότι στερεοτυπικά είναι ο αδύναμος παίκτης. Δεν μπορεί να συγκρίνει κανείς περιπτώσεις, ούτε ανθρώπους. Εδώ θέλει αλλαγή κουλτούρας. Πρέπει να θεωρείται δεδομένη η ισότητα. Είτε πρόκειται για τη σεξουαλική προσέγγιση, τη σεξουαλική προτίμηση, την εργασιακή, κοινωνική ή στερεοτυπική συνθήκη.

«Γυναικεία ενδυνάμωση». Πώς βλέπεις τα πράγματα;
Είναι αυτονόητο ότι τη χρειαζόμαστε. Θεωρώ άδικο το να εξακολουθούμε το 2021 να τη συζητάμε. Θα πρέπει να υπάρχει ανθρώπινη ενδυνάμωση, ισότητα ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικών προτιμήσεων, θρησκείας, εθνικότητας. Οταν ανοίγει το θέμα, δεν εξαντλείται μονοδιάστατα. Εχει να κάνει με το πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία τη γυναίκα ως μητέρα, σύζυγο, εργαζόμενη, μεγαλύτερη, νεότερη. Ολες αυτές οι ταμπέλες δεν πρέπει να έχουν λόγο ύπαρξης. Καταλήγω ότι είναι θέμα κουλτούρας και πρέπει να χτιστεί από τις μικρές ηλικίες με προσανατολισμό την ισότητα.

Φοβήθηκες την πανδημία; Είχες το δικό σου survival kit;
Φυσικά φοβήθηκα. Το survival kit είναι αυτό που ανακαλύπτεις ότι τελικά έχεις ενώ δεν το ξέρεις. Προσπάθησα να ισορροπήσω με το να ενημερώνομαι για το τι συμβαίνει, αλλά δεν ταυτίστηκα με καμία από όλες τις σίγουρες τοποθετήσεις που για καιρό ακούγαμε, οι οποίες συχνά ακυρώνονταν. Νομίζω ότι αυτό ήταν το πολυτιμότερο μέσο επιβίωσης που είχα.

Οι ανθρώπινες σχέσεις άλλαξαν αυτή την περίοδο; Ήρθες πιο κοντά με την οικογένειά σου;
Ήμουν ούτως ή άλλως κοντά με την οικογένειά μου, σίγουρα όμως ανησύχησα περισσότερο. Ο ιός μας έβαλε σε απόσταση. Ακούσαμε όμως αρκετούς κοινωνιολόγους ν’ αναλύουν τον όρο “κοινωνική αποστασιοποίηση” ποικιλοτρόπως. Δεν πρέπει να έχουμε κοινωνική αποστασιοποίηση, αλλά φυσική αποστασιοποίηση. Ήρθα λοιπόν κοντά με άλλους τρόπους -πέραν της φυσικής εγγύτητας- με την οικογένειά μου, όπως ήδη ήμουν, με φίλους, με ανθρώπους του περιβάλλοντός μου και ταυτόχρονα συνειδητοποίησα και πόσο βοηθάει η τεχνολογία σε τέτοιες στιγμές, αλλά και πόσο κουράζει. Πρέπει κάπου να γίνεται ένα δεύτερο εργαλείο κι όχι ένα πρώτο εργαλείο επικοινωνίας, όταν βέβαια τα πράγματα είναι πιο ασφαλή και μπορείς να συναντηθείς με κάποιον. Οπότε δίνω περισσότερη αξία στο να βρίσκομαι φυσικά με κάποιους ανθρώπους.

Λίγοι γνωρίζουν ότι είσαι η κόρη του ηθοποιού Νίκου Μπουσδούκου. Τι κουβαλάς από εκείνον;
Το ήθος, προσπαθώ το χιούμορ, γιατί έχει πραγματικό χιούμορ, τη γλυκύτητα. Πολλές φορές στην καθημερινότητά μας ξεχνάμε να εντάσσουμε τη γλυκύτητα γιατί θεωρείται αδυναμία. Κρατώ και μία συμβουλή που πραγματικά μέρα με τη μέρα συνειδητοποιώ ακόμη περισσότερο την αξία της: «Παν μέτρον άριστον», αλλά και το ίδιο το μέτρο θέλει μέτρο. Οπότε το στοίχημα που ουσιαστικά προσπαθείς να κερδίσεις και που ποτέ δεν το πετυχαίνεις στην εντέλεια είναι να είσαι μετρημένος αλλά να υποστηρίζεις και τις υπερβολές.

Αγκαλιάζεις τις αλλαγές στη ζωή;
Εννοείται!