Γιώτα Νέγκα: «Ένιωσα μεγάλη ορφάνια, ο Δημήτρης ήταν αυτό που εγώ αποκαλώ: κανονικός άνθρωπος»
"Πραγματικά είχε φτιάξει έναν τόπο στην ψυχή μου, τον είχα ανασάνει και τον είχα ζήσει και στις πρόβες", εξομολογείται η Γιώτα Νέγκα.
Μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε στο περιοδικό Gala και τη δημοσιογράφο Μαριλού Πανταζή παραχώρησε η Γιώτα Νέγκα. Η δημοφιλής ερμηνεύτρια μίλησε για τις φορές που σκέφτηκε να παρατήσει το τραγούδι, τον λόγο που άργησε να μπει στη δισκογραφία, ενώ αποκαλύπτει και τον καλλιτέχνη με τον οποίο θα ήθελε να έχει συνεργαστεί.
Έχεις σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις;
Έχει συμβεί κάνα-δυο φορές, μετά από κούραση ή μια στασιμότητα που στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι τα γεγονότα δεν αλλάζουν, ο τρόπος που τα βλέπουμε αλλάζει. Η μάτια μου, λοιπόν, στα γεγονότα ήταν τέτοια που κάποια στιγμή είπα ότι δεν αντέχω άλλο, θα τα παρατήσω.
Δεν κράτησε αυτή η σκέψη ούτε πέντε λεπτά, γιατί θεωρώ ότι το τραγούδι με διάλεξε και ότι αυτό που με έφερε πάνω στη σκηνή και όλα αυτά τα χρόνια δουλειάς με μένα, με τα live, με τη φωνή μου στο ωδείο δεν ήταν κάποιος εγωισμός ή κάποια φιλαρέσκεια. Με οδήγησε μια ανάγκη, η οποία μέσα στα χρόνια – και με ό,τι κι αν συμβαίνει – δεν αλλοιώνεται. Είναι η ίδια.
Γιατί άργησες να μπεις στη δισκογραφία;
Γιατί έτυχε να κινούμαι σε έναν πιο εξωτερικό ομόκεντρο κύκλο από το κέντρο της δουλειάς, τους συνθέτες, όλους αυτούς που θαύμαζα. Έτυχε λόγω συνθηκών περισσότερο και πολύ αργά μπήκα σε πιο εσωτερικούς κύκλους. Δεν το επέλεξα, δεν το κυνήγησα γιατί δεν ήξερα πώς, θυμάμαι όμως ότι πάντα το ποθούσα. Και έγινε.
Αλλά και μετά η αργή ταχύτητα συνεχίστηκε, αυτό που λέω εγώ βηματισμό. Άλματα γενικότερα δεν έχω κάνει. Είμαι άνθρωπος του βηματισμού και αυτό ισχύει σε όλη μου τη ζωή. Μάλλον είναι κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας μου.
Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που δεν είναι εν ζωή, με τον οποίο θα ήθελες να έχεις συνεργαστεί;
Ναι, ο Δημήτρης Μητροπάνος. Συναντηθήκαμε μόνο για ένα τραγούδι στο Μέγαρο Μουσικής. Είπαμε μαζί τα «Δίδυμα Φεγγάρια» σε μία παράσταση-αφιέρωμα στον Μάριο Τόκα. Δεν περιγράφεται αυτό που βίωσα στη σκηνή κοιτάζοντάς τον απέναντί μου να τραγουδάει.
Και όταν «έφυγε», επειδή πραγματικά είχε φτιάξει έναν τόπο στην ψυχή μου, επειδή τον είχα ανασάνει και τον είχα ζήσει και στις πρόβες, ένιωσα μεγάλη ορφάνια. Ο Δημήτρης ήταν αυτό που εγώ αποκαλώ κανονικός άνθρωπος. Με την καθαρότητά του, την αλήθεια του, λιγόλογος, με το παιχνιδιάρικο βλέμμα και τα αστεία του, όταν εκείνος επέλεγε να τα πει. Ήταν ολοστρόγγυλος.