Γιώργος Παπαγεωργίου: «Ένιωσα πως μου ήταν δύσκολο να παραμείνω σε έναν δικό μου πυρήνα»

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Hello και τη δημοσιογράφο Σόνια Μαγγίνα με αφορμή τόσο τα τηλεοπτικά όσο και τα θεατρικά του σχέδια. Μεταξύ άλλων, δε, ο νεαρός καλλιτέχνης μίλησε τόσο για την πολυπλοκότητα των καλλιτεχνικών του αναζητήσεων όσο και την διαχείριση της αποδοχής του κοινού σε ένα αποτέλεσμα του

Η καρδιά σου πού ακουμπάει περισσότερο; Γιατί ασχολείσαι με πολλά πράγματα, γράφεις, σκηνοθετείς, παίζεις στο θέατρο κι αυτή η τριπλέτα ισχύει και στη μουσική.

Η ανάγκη ουσιαστικά είναι μία. Να πω μια ιστορία. Όσον αφορά την καρδιά που λες, με πάει στο να πω την ιστορία με τον δικό μου τρόπο, εκεί ακουμπάει. Χωρίς να σημαίνει ότι ο δικός μου τρόπος είναι κάτι φοβερό και τρομερό. Είναι απλά η προσωπική μου έκφραση. Από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να σου πω πως όλα όσα κάνω έχουν κομμάτια της ψυχής μου μέσα. Όμως πάντα υπάρχουν δουλειές που νιώθω πως με αφορούν πάρα πολύ.

Νομίζω ότι περιγράφεις το πως κάποια στιγμή η τέχνη γίνεται και επάγγελμα. 

Το δύσκολο σε αυτό που λες είναι το πως γίνεται η διαχείριση μιας επιτυχίας, όταν έρθει κάποια στιγμή στην καριέρα σου. Το πως από μια επιτυχία μπορείς να μείνεις προσηλωμένος στην αρχική σου επιθυμία να λες ιστορίες με τον δικό σου τρόπο.

Είναι κάτι που έχεις βιώσει;

Για να είμαι ειλικρινής, είναι κάτι που ένιωσα μετά την παράσταση «Αρίστος», που ήταν η πρώτη μου σκηνοθεσία. Μετά την αποδοχή που είχε, ένιωσα πως μου ήταν δύσκολο να παραμείνω σε έναν δικό μου πυρήνα. Θέλει μια προσοχή. Αν ο στόχος αλλάξει και γίνει το να δημιουργήσεις μια παρόμοια επιτυχία, το παιχνίδι έχει χαθεί. Είναι λάθος κίνητρο αυτό για μένα. Το κίνητρο πρέπει να είναι καλλιτεχνικό, όπως το ορίζει ο καθένας. Εγώ καίγομαι να πω κάποιες ιστορίες, του Αρίστου, της Γιαννούλας της κουλουρούς. Επίσης, όσο ανοίγει το κοινό και γίνεται πιο ευρύ, είναι σχεδόν αδύνατο να μπορείς να ικανοποιήσεις την όρεξη του. Οπότε, είναι σημαντικό να παραμένεις προσηλωμένος στην πρώτη σου ενόρμηση για να φτιάξεις κάτι, είτε μια παράσταση είτε ένα τραγούδι, κι από εκεί και πέρα, αν έρθει μια επόμενη επιτυχία, καλώς. Αν δεν έρθει, πάλι καλώς.

Διότι υπάρχουν καλλιτέχνες που πέφτουν σε κατάθλιψη, σε ένα ακόρεστο κυνήγι μιας επιβεβαίωσης, καλλιτεχνικής ή οικονομικής, που δεν έχει τέλος. Είναι ένα κυνήγι αδρεναλίνης στην ουσία, που δεν σταματά ποτέ και είναι μάταιο. Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις συνταγούλα, παρατηρώ πως σπάνια πετυχαίνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.