Γιώργος Λάγιος: «Βίωνα μια περίοδο ανηδονίας, δεν έβρισκα ευχαρίστηση σε τίποτα»
"Οι σαρκικές και υλικές απολαύσεις ήταν η καθημερινότητα μου" δηλώνει ο Γιώργος Λάγιος.
Ο Γιώργος Λάγιος παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη μαζί με την σύντροφο του, Αμέλια Σκλαβούνου στο περιοδικό ΟΚ! και τον δημοσιογράφο Πάνο Τσουκάρα. Μέσα σε όλα, ο 45χρονος ψυχοθεραπευτής – σεξολόγος αναφέρθηκε στην απόφαση να αφήσει την διοίκηση επιχειρήσεων για το σημερινό του επάγγελμα αλλά και την ρηχότητα που ένιωθε μέσα του.
Ένα από τα κοινά σας σημεία είναι η αγάπη σας για την επιστήμη της Ψυχολογίας. Γιώργο, σπούδασες Διοίκηση Επιχειρήσεων πριν ακολουθήσεις το τωρινό σου επάγγελμα.
Όταν ήμουν 17, όπως όλα τα παιδιά, δεν ήξερα τι ήθελα να σπουδάσω γιατί δεν ήξερα τον ίδιο μου τον εαυτό. Οι γονείς μου μου είχαν δώσει την απόλυτη ελευθερία να ακολουθήσω αυτό που ήθελα. Μου είπαν, «κάνε αυτό που θέλεις» και έτσι σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων και στη συνέχεια Χρηματοοικονομικά. Δεν ήταν όμως αυτό που ήθελα. Εργαζόμουν χρόνια σε αυτόν τον τομέα, έβγαζα αρκετά χρήματα, είχα όμως τόσο λανθασμένη διαδρομή γιατί είχα επιλέξει μια δουλειά που θα μου απέφερε αρκετά χρήματα και δεν ήμουν καθόλου ευτυχισμένος. Τα κέρδη ήταν πολλά, όπως ήταν όμως και το άγχος. Μου προκάλεσε γαστρεντερίτιδα. Το τίμημα ήταν πολύ βαρύ.
Αυτή ήταν η αφορμή που σε έκανε να ασχοληθείς τελικά με το σημερινό σου αντικείμενο;
Γενικότερα βίωνα μια περίοδο ανηδονίας. Δεν έβρισκα ευχαρίστηση σε τίποτα και, ενώ τα είχα όλα σε πλεόνασμα, δεν ήμουν χαμογελαστός. Είχα μια καθημερινότητα που θεωρούσα πως αυτή έπρεπε να είναι. Άρχισα όμως να ψάχνομαι για να καταλάβω γιατί αισθάνομαι έτσι αφού φαινομενικά τα είχα όλα. Μετά τα 30 κατάλαβα πως ήθελα να ασχοληθώ με τον τομέα της Ψυχολογίας. Διάβασα βιβλία Ψυχολογίας και κατάλαβα τι μου συμβαίνει. Η ενδοσκόπηση αυτή ήταν που με οδήγησε στην Ψυχολογία.
Μέχρι τότε υπήρξες δηλαδή πολύ «ρηχός» άνθρωπος;
Ναι, ήμουν. Οι σαρκικές και υλικές απολαύσεις ήταν η καθημερινότητα μου. Μόνο οι εγκεφαλικές και οι συναισθηματικές απολαύσεις όμως έχουν βάθος και αυτές τις βρήκα με τον εαυτό μου και ανθρώπους με τους οποίους ένιωθα καλά μαζί τους. Δεν τις έβρισκα στα μπουζούκια, στα πολυτελή σκάφη ή στα πιο ακριβά ξενοδοχεία του κόσμου. Ένιωθα πάντα αγχωμένος, στεναχωρημένος και μόνος μου. Η ζωή αυτή ήταν καλή μέχρι ένα σημείο αλλά από εκεί και πέρα μου έκανε κακό και διάβρωσε ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είναι όμορφο να έχεις ζήσει πράγματα στη ζωή σου αλλά με μέτρο. Μικρός παρασύρθηκα πολύ από την αδυναμία του εαυτού μου να ψαχτεί εσωτερικά και να εξελιχθεί πνευματικά.
Κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και με ρωτούσα: «Σου αρέσει αυτό που κάνεις; Είσαι ευτυχισμένος;». Οι απαντήσεις ήταν όλες αρνητικές. Είχα ανάγκη να βγω από τον μικρόκοσμο όπου ζούσα και να δω τον κόσμο πιο σφαιρικά, τη σχέση που είχα με τον εαυτό μου και τους άλλους ανθρώπους. Έδινα μεγάλη βαρύτητα σε πράγματα που δεν είχαν πολλή σημασία. Μέσω της Ψυχολογίας έμαθα να διαχειρίζομαι τα συναισθήματα μου.