Φιλαρέτη Κομνηνού: «Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα σφίξιμο στο στομάχι»
"Καθώς ο χειμώνας που έρχεται προβλέπεται πολύ άγριος για το θέατρο - δεν ξέρω πως θα επιβιώσουν οι άνθρωποι στο θέατρο-, έσπασα το εμπάργκο" δήλωσε η Φιλαρέτη Κομνηνού
Αποτελεί μία από τις πιο γνωστές ηθοποιούς της χώρας μας ενώ απείχε τηλεοπτικά για δέκα χρόνια. Ο λόγος για την Φιλαρέτη Κομνηνού η οποία με αφορμή την τηλεοπτική της επιστροφή μίλησε στον Τηλεθεατή και Χρύσα Παχούμη ενώ αποκάλυψε και το πως ένιωσε όταν ο γιος της της ανακοίνωσε ότι θα γίνει ηθοποιός.
Τι σηματοδότησε την επιστροφή σας μετά από τόσα χρόνια στη μικρή οθόνη;
Η πανδημία. Νομίζω ότι ο κύκλος με την τηλεόραση είχε κλείσει. Παρά τις προτάσεις μέσα στα δέκα χρόνια, δεν υπήρξε κάτι δελεαστικό για να το σκεφτώ και να επιστρέψω. Καθώς ο χειμώνας που έρχεται προβλέπεται πολύ άγριος για το θέατρο – δεν ξέρω πως θα επιβιώσουν οι άνθρωποι στο θέατρο-, έσπασα το εμπάργκο. Άλλωστε, νιώθω πιο ασφαλής μέσα στο γύρισμα. Ήδη έχω κάνει τρία τεστ μέχρι τώρα, όπως όλοι στο συνεργείο και οι ηθοποιοί. Αυτή η πρόταση ξεκίνησε με ανθρώπους που εκτιμώ, όπως είναι ο Γιώργος Χρυσοστόμου, η Μαίρη Μηνά, που γνωριζόμαστε από θεατρικές παραστάσεις. Τα άλλα παιδιά τα γνωρίζω στο γύρισμα.
Πώς διαχειριστήκατε την απόφαση του γιου σας να γίνει ηθοποιός;
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ξέρω την ανασφάλεια που δημιουργεί ο χώρος μας. Δύο φορές τον χρόνο πρέπει να ψάχνεις για δουλειά. Είναι και ένα κορεσμένο επάγγελμα. Κάθε χρόνο οι σχολές βγάζουν δεκάδες φουρνιές ηθοποιών. Θέλω να πιστεύω ότι ο γιος μου έχει αποδείξει το ταλέντο και τις αντοχές του. Είναι τολμηρός στις επιλογές του, καθώς είναι και σκηνοθέτης. Έχει και το συγκρότημά του, τους Polkar. Τον χαίρομαι γιατί είναι μαχητής.
Ποιές αρνητικές σκέψεις … χτυπούν διαρκώς την πόρτα σας;
Αυτή τη στιγμή δίνεται από όλους μια μάχη επιβίωσης. Οι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού, οι άνθρωποι που έχουν πληγεί, οι επιχειρήσεις τους στον τουρισμό. Αυτό δίνει ένα σήμα συσπείρωσης. Όταν είναι κοινό το πρόβλημα, υπάρχει αλληλεγγύη. Σε αυτό υπολογίζω και ελπίζω.