Ελένη Τσολάκη: «Ήταν ένα συναίσθημα που με κατέκλυσε, συγκλονίστηκα, με βάρυνε πάρα πολύ»
"Πιστεύω στην ύπαρξη αυτού του μικρού παιδιού στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Αυτό θεωρώ ότι με καθοδήγησε στη ζωή μου" τονίζει η Ελένη Τσολάκη.
Το «Πρωινό ΣουΣου» έκανε πρεμιέρα στους τηλεοπτικούς μας δέκτες και η Ελένη Τσολάκη παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και τον δημοσιογράφο Μιχάλη Ροδόπουλο. Μέσα σε όλα, μάλιστα, η όμορφη παρουσιάστρια του OPEN μίλησε για τις πτώσεις που μπορεί να συναντά και τον τρόπο που ανεβαίνει εκ νέου, την συγγνώμη που όφειλε στον μικρό της εαυτό και τη δύσκολη τηλεοπτική διαχείριση στην πρόσφατη τραγωδία των Τεμπών.
Στο Instagram ανήμερα των γενεθλίων σου, στις 10 Απριλίου, είχες κοινοποιήσει μια παιδική σου φωτογραφία και απευθυνόμενη στον εαυτό σου, στη «μικρή Ελένη» έγραφες: «Αυτή μικρή πέφτει, σηκώνεται και ξανατρέχει με τον ίδιο ενθουσιασμό». Πέφτεις συχνά;
Όχι, δεν είναι τόσο συχνές οι πτώσεις μου, ούτε οι μεταπτώσεις μου. Γιατί δεν είναι και τόσο ακραίος πια ο ενθουσιασμό μου. Δεν πάω από το ένα άκρο στο άλλο, οπότε ισορροπώ μέσα μου τα δύο συναισθήματα.
Σε αυτή την ανάρτηση είσαι συγκινητική όταν απολογείσαι στον παιδικό σου εαυτό, γράφοντας: «Της οφείλω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και μια τεράστια «συγγνώμη» για τις φορές που, ενώ ήξερα ότι έχει δίκιο, έκανα το ακριβώς αντίθετο».
Πιστεύω στην ύπαρξη αυτού του μικρού παιδιού στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Αυτό θεωρώ ότι με καθοδήγησε στη ζωή μου. Πιο έντονη μέσα μου έχω την κουβέντα με την «μικρή Ελένη», παρά το ένστικτο μου, που συχνά μπορεί να κοιμάται. Τις φορές που δεν ήμουν ενθουσιασμένη να πάρω μια επαγγελματική απόφαση, να εμπιστευτώ έναν άνθρωπο που συναντούσα, να κάνω κάτι, ήταν και οι φορές που μετά έπιασα τον εαυτό μου να μου λέει: «Θα έπρεπε να ακούσω αυτή τη μικρή Ελένη».
Δεν έχεις υπάρξει δηλαδή σε συνθήκη όπου να πεις «δεν μπορώ, αλλά πρέπει να το κάνω»;
Βέβαια, και πολύ πρόσφατο παράδειγμα ήταν την περσινή περίοδο η τραγωδία στα Τέμπη. Ήταν ένα συναίσθημα που με κατέκλυσε. Συγκλονίστηκα. Είμαι συνδεδεμένη με εκείνο τον σιδηροδρομικό σταθμό, δυο φορές τον μήνα πηγαινοφέρνω τη μαμά μου, που ήθελε να ταξιδεύει με εκείνο το τρένο. Συγκλονίστηκα, όχι μόνο για τη δική μου προσωπική αναφορά, αλλά και για όλο αυτό που συνέβη. Εμείς λοιπόν έπρεπε να κάνουμε ψυχαγωγία, εντός εισαγωγικών. Αυτό με βάρυνε πάρα πολύ.