Ελένη Ανουσάκη: «Μου είπαν ότι η μητέρα μου θα εκτελεστεί, με πήγαν για να τη συναντήσω τελευταία φορά»

Ελένη Ανουσάκη

"Έμπαινε η αστυνομία στο σπίτι και έριχναν κάτω τα πράγματα, ψάχνοντας συγκεκριμένους ανθρώπους. Με εκφόβιζαν, αλλά εγώ δεν φοβόμουν", θυμάται η Ελένη Ανουσάκη.

Μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε η Ελένη Ανουσάκη στο περιοδικό Λοιπόν.  Η γνωστή ηθοποιός και πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ μίλησε στον Ανδρέα Θεοδώρου και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην περίοδο της πανδημίας, το ιατρικό λάθος που της συνέβη πριν χρόνια, ενώ έκανε μία ιδιαίτερη αναφορά στη μητέρα της, Μαλαίνα.

Με τον κορονοϊό φοβηθήκατε;

Αυτό που θα με φόβιζε πολύ ήταν να πεθάνω από βλακεία, να μην κάνω τα εμβόλια και όλα αυτά. Την περίοδο της πανδημίας όποιος δεν φορούσε μάσκα έπαιρνα την αστυνομία.

Φτάσατε ποτέ κοντά στον θάνατο;

Πάντα όταν κάνω μια εγχείρηση αισθάνομαι ότι φτάνω κοντά στον θάνατο. Με ενοχλεί πάρα πολύ η ολική νάρκωση. Έχω μανία με τα ιατρικά κάνω πολλές εξετάσεις. Μια φορά όταν από ένα διαγνωστικό έκαναν λάθος και έστειλαν τα αποτελέσματα μιας άλλης Ανουσάκη, συνωνυμία, που είχε καρκίνο.

Η Βουλή τότε μου έβγαλε χρήματα να με στείλουν στο εξωτερικό να κάνω εγχείρηση. Είναι λάθος να πιστεύει ο κόσμος ότι έχουμε έχθρες μεταξύ των Βουλευτών.

Τρομάξατε τότε;

Δεν τρόμαξα, γιατί στα χαρτιά δεν λέγομαι Ανουσάκη. Τρομοκρατήθηκε απλώς ο γιατρός της Βουλής.

Έχετε κάνει διαθήκη;

Όχι, δεν έχω κάνει διαθήκη. Καταρχήν εγώ δεν έχω κανέναν.

Πώς βιώσατε την σύλληψη της μητέρας σας Μαλαίνας εξαιτίας πολιτικών φρονημάτων;

Για εμάς δεν ήταν δραματικό, αλλά μια φυσιολογική κατάσταση. Η μαμά μου, δε, πήγε εξορία, αλλά στις φυλακές Αβέρωφ. Ούτε εκείνη, ούτε οι θείες μου, που μεγάλωνα μαζί τους, άφησαν να φτάσει τίποτα δηλητηριώδες σε μένα. Ακόμη και όταν μου είπαν ότι η μητέρα μου θα εκτελεστεί και με πήγαν στο μεταγωγών του Πειραιά για να τη συναντήσω για τελευταία φορά, δεν είδα έναν άνθρωπο που κλαίει τη μοίρα του, αλλά μια ηρωίδα.

Όλες εκεί οι γυναίκες ήταν έτσι. Πριν από αυτό, τα Σαββατοκύριακα ετοιμαζόμουν όλο χαρά και πήγαινα να τη βρω στη φυλακή, σαν κάτι κανονικό. Στο σπίτι μας είχαμε μια πολύ μεγάλη αυλή και ερχόντουσαν οι κουμουνιστές και άφηναν σημάδια. Έμπαινε η αστυνομία και έριχναν κάτω τα πράγματα, ψάχνοντας συγκεκριμένους ανθρώπους. Με εκφόβιζαν, αλλά εγώ δεν φοβόμουν.

Δεν κάνω την ηρωίδα, αλλά με είχαν δασκαλέψει ότι αυτοί δεν πρόκειται να μου κάνουν κακό.