Χίλντα Ηλιοπούλου: «Μόλις είχαν ξυπνήσει τον πατέρα μου από το κώμα και έπρεπε να τρέξω για να προλάβω την παράσταση»
"Θυμάμαι να παίζω στο μιούζικαλ με τα δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπο μου αλλά το θέατρο είναι άγιο" εξομολογείται η Χίλντα Ηλιοπούλου.
Ποια είναι η τελευταία στιγμή που θυμάσαι, καθώς ο πατέρας σου έμεινε και ένα διάστημα στην εντατική;
Θυμάμαι πως έμενα στο Κολωνάκι, με παίρνει τηλέφωνο από την κεντρική κλινική μια νοσοκόμα και μου λέει: «Ο μπαμπάς σας σας θέλει». Αγχώθηκα πάρα πολύ. «Δώστε τον μου να του μιλήσω», της απάντησα με αγωνία. «Δεν θέλω τίποτα, έτσι ήθελα να σου μιλήσω» μου είπε. Τρελάθηκα. Βγήκα τρέχοντας και έφτασα με την ψυχή στο στόμα στην κλινική, μπήκα μέσα και ο πατέρας μου είπε ότι ήθελε τσιγάρο και ντρεπόταν να το ζητήσει επειδή ήταν στην εντατική. Προσπαθούσε να βρει τρόπο να του πάει κάποιος ένα τσιγάρο.
Υπήρξε κάποια στιγμή που βγήκες στη σκηνή και η ψυχή σου ήταν «κομμάτια», αλλά εσύ έπρεπε να κάνεις τον κόσμο να διασκεδάσει;
Βέβαια. Την πρώτη φορά που ο πατέρας μου ήταν στην εντατική, εγώ έπαιζα στο μιούζικαλ Grease στο θέατρο Βέμπο. Θυμάμαι που έφευγα από την εντατική, όπου μόλις τον είχαν ξυπνήσει έπειτα από πέντε μέρες σε κώμα, κι έπρεπε να τρέξω για να προλάβω την απογευματινή παράσταση. Έξω ήταν κάμερες, δημοσιογράφοι, κόσμος και όλο αυτό είναι δύσκολο να το μοιραστείς, αλλά έπρεπε να τα καταφέρω.
Θυμάμαι να παίζω στο μιούζικαλ με τα δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπο μου αλλά το θέατρο είναι «άγιο». Πιστεύω στο «άγιο» θέατρο που είναι θεραπεία, λυτρωτικό. Το «The show must go on» είναι το φάρμακο μας.