Άκληστις Ζιρώ: «Ηθοποιός έβαλε στη γωνία μια κοπέλα από τον Χορό»

Η Άλκηστις Ζιρώ, που φέτος απολαμβάνουμε ως Δανάη μέσα από τη μουσική σειρά του Φοίβου Δεληβοριά στην ΕΡΤ1, παραχώρησε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Marie Claire.

Η νεαρή ηθοποιός μίλησε στη δημοσιογράφο Μία Κόλλια και μεταξύ άλλων ρωτήθηκε για τις κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο του θεάτρου, στις οποίες έχει βρεθεί μάρτυρας, αλλά και για τον τρόπο που τις αντιμετώπισε.

Μετά τη δραματική σχολή ποιες είναι οι πιο βασικές δουλειές που έχετε κάνει;

Προτού καν τελειώσω τη σχολή, είχα την τύχη να παίξω στην «Eπανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» του Νίκου Μαστοράκη. Οταν ο Μαστοράκης έκανε ακρόαση και με πήρε, έπαθα σύγκρυο. Μετά τη σχολή, το άνοιγμα στην τηλεόραση ήρθε με τον Πάνο Κοκκινόπουλο, που έκανε τότε τη σειρά «Ου φονεύσεις» και μου ήρθε ένας πρωταγωνιστικός ρόλος από το πουθενά.

Αλλη μία σημαντική συμμετοχή μου, από την οποία με γνώρισε και πολύς κόσμος, ήταν στο σίριαλ «Αγγελική» στον ALPHA. Ήταν κάτι που μου άνοιξε πόρτες ώστε να με καλέσουν μετά και σε άλλα κάστινγκ, αλλά ήταν και ένα μεγάλο μάθημα για μένα: έμαθα να δουλεύω με τις κάμερες, κατάλαβα καλά πώς δουλεύει ένα τηλεοπτικό συνεργείο. Μετά ήρθε ο «Ορέστης» του Κακλέα, ήταν η πρώτη μου φορά στην Επίδαυρο.

Μια συγκλονιστική εμπειρία, γιατί ήμασταν μια πολύ δεμένη ομάδα και ένιωσα μεγάλη προστασία. Θυμάμαι ότι στο τέλος έτρεχαν τα δάκρυά μου, δεν το πίστευα ότι μας χειροκροτεί έτσι όλος αυτός ο κόσμος. Τότε βέβαια, από τον υπερβάλλοντα ζήλο, κάποια στιγμή δεν σταμάτησα εκεί που έπρεπε να σταματήσω στη σκηνή, έφυγα μπροστά και έπεσα παθαίνοντας διάστρεμμα δευτέρου βαθμού. Στις επόμενες παραστάσεις έπαιξα με δεμένο πόδι – ας μου έβαζαν και πρόσθετο μέλος, σκεφτόμουν, δεν υπήρχε περίπτωση να μην παίξω!

Όλα κύλησαν έτσι ευοίωνα;

Όχι βέβαια. Εκείνο το καλοκαίρι θα έπαιζα πάλι στην Επίδαυρο με την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», αλλά μετά από δύο εβδομάδες προβών αποχώρησα γιατί υπήρξε μια κακοποιητική συμπεριφορά. Ενας ηθοποιός έβαλε στη γωνία μια κοπέλα από τον Χορό και της είπε ότι δεν κάνει για να παίξει σε αυτό το έργο, ότι πρέπει να τη διώξουν, ότι γι’ αυτόν είναι στόχος και θα την παρακολουθεί και γενικά άρχισε να της ρίχνει βολές συνεχώς.

Όταν αυτό το είπαμε στο σκηνοθέτη, εκείνος απάντησε ότι είναι πάντα με τα θύματα, αλλά δεν θα κρεμαστούμε και στα μανταλάκια… Μετά από αυτό, λοιπόν, εγώ είπα: Ευχαριστώ πολύ, γεια σας! Σε αυτό με βοήθησε πάρα πολύ ο συγκάτοικος και φίλος μου Αντώνης, και αυτός απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης, ο οποίος μου είπε ότι δεν αξίζει να βιώνεις όλη αυτή την πίεση για μια γραμμή στο βιογραφικό σου που θα λέει «Επίδαυρος».

Αυτή την αντίδραση θα την είχατε ακόμα κι αν δεν είχαν βγει προς τα έξω όλα αυτά με το #MeToo ή θα σας ήταν πιο δύσκολο;

Νομίζω ότι θα μου ήταν πιο δύσκολο, αλλά θα το έκανα, γιατί έχω πει ότι όσο συνεπής είμαι με αυτά που πιστεύω, το τι λέει η ψυχή μου και το πόσο εύκολα και ήρεμα κοιμάμαι το βράδυ, δεν υπολογίζω τίποτε άλλο. Στο συγκεκριμένο περιστατικό είπα στα κορίτσια του Χορού ότι, αν λειτουργήσουμε ενωμένα και πούμε ότι, αν δεν φύγει αυτός, θα φύγουμε εμείς, βγάζοντας και ένα κείμενο, την επόμενη μέρα τα πράγματα θα είναι αλλιώς.

Φοβήθηκαν όμως και σίγουρα δεν το κατακρίνω, το καταλαβαίνω – δεν το μπορούν όλοι. Εγώ εκείνη τη μέρα έφυγα από την αίθουσα πετώντας ένα βάρος από την ψυχή μου και νομίζω ότι έκανα καλό και στα κορίτσια και τα αγόρια εκείνα, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που μπορεί να είχε υποστεί οποιαδήποτε μορφή βίας. Ένιωσα ότι έκανα ένα καλό, που μάλιστα μου γύρισε πίσω.

Πάνω που σκεφτόμουν να βρω μια καλοκαιρινή δουλειά σε μπαρ, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν να πάω να με δει ο Δεληβοριάς. Πήγα λοιπόν και το ίδιο βράδυ μού είπαν: «Είσαι η Δανάη στα “Νούμερα”». Πώς να μην πιστέψω ότι μου ανταποδόθηκε, αμέσως κιόλας, το καλό που έκανα;

Είστε αντικειμενικά μια πολύ όμορφη γυναίκα. Τέτοιου είδους κρούσεις είχατε ξανά;

Προτού βγει το #MeToo δεν αναγνώριζα κάποιες συμπεριφορές ως παρενόχληση. Μετά μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες καταστάσεις και κατάλαβα ότι δεν ήταν OK. Εχουμε βιώσει πολύ υποχθόνια παραβίαση από ανθρώπους του χώρου που έχουν γαλουχηθεί έτσι. Πιστεύουμε ότι ο σκηνοθέτης που σου φωνάζει, σε βρίζει και σε μειώνει είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης – και με αρρωσταίνει αυτή η σκέψη.

Ναι, έχω βιώσει κι εγώ τέτοια περιστατικά, για τα οποία ένιωσα άβολα, αλλά δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω την πραγματική τους διάσταση. Τώρα ξέρω.