​ΣτΟργή, συνοδεία οργής για τις μετριότητες που πρωτοστατούν στον ανταγωνισμό

Στους τηλεοπτικούς μας δέκτες ήρθε η νέα δουλειά «Στοργή» με την Μαρία Ναυπλιώτου στον κεντρικό ρόλο της κλινικής ψυχολόγου και ψυχοθεραπεύτριας. Ήδη, από τις πρώτες δύο περίπου ώρες που διήρκεσε το πρώτο επεισόδιο, μπορεί κάποιος να αντιληφθεί με ευκολία πως πρόκεται για μια πλούσια παραγωγή με προσεγμένη επιλογή ερμηνευτών που σε συνδυασμό με την στιβαρή σκηνοθεσία του Χρίστου Γεωργίου, την φωτογραφία και της αληθινές μαρτυρίες σε παίρνει μαζί ως το φινάλε.

Η εκλεκτή πρωταγωνίστρια, πλήρως αφοσιωμένη στο θέατρο, αποδεικνύεται πως είχε λείψει πολύ από την μικρή μας οθόνη στην οποία και επανήλθε για λίγο, προ τριετίας, μέσα από την σειρά «Λόγω Τιμής, 20 χρόνια μετά» στον ίδιο σταθμό. Η Μαρία Ναυπλιώτου αποτελεί δίχως άλλο την ορθότερη επιλογή για τον ρόλο της κεντρικής ηρωίδας, τον οποίο και φροντίζει να ντύνει με χρώματα πλούσια στις λεπτές γραμμές της ψυχοσύνθεσης της Μαργαρίτας Καλογεροπούλου. Ηγετική ερμηνευτική παρουσία που σε γοητεύει με την μελετημένη εις βάθος καλλιτεχνική της στιγμή που προσφέρει στη δραματική σειρά.

Στην πρεμιέρα του νέου σίριαλ παρακολουθήσαμε δυο ιστορίες που ξεκίνησαν να απλώνονται στο τηλεοπτικό κοινό, μέσα από τις οποίες η αγαπητή Βασιλική Τρουφάκου στην πρώτη έμοιαζε να απολαμβάνει τις ισορροπίες που κλήθηκε να κρατήσει στην τραυματισμένη της ηρωίδα διερύνοντας, ακόμα περισσότερο, την επιτυχημένη δραματική της παλέτα ενώ η Ευδοκία Ρουμελιώτη στην δεύτερη παρουσίασε μια διαφορετική, πιο εσωτερική και πολύ δουλεμένη της πλευρά στην τηλεόραση.

Ο Ιωάννης Παπαζήσης, τέλος, αποτέλεσε για μένα έκπληξη ευχάριστη μιας και βρίσκεται στην πλέον ώριμη στιγμή του καλλιτεχνικά και το αποδεικνύει σε κάθε τηλεοπτικό και θεατρικό του βήμα. Αναμένω, δε, με πολύ ενδιαφέρον να απλωθούν και οι υπόλοιποι χαρακτήρες του σίριαλ όπως οι συνεργάτες της κεντρικής ηρωίδας τους οποίους και ερμηνεύουν η αγαπημένη Βίκυ Παπαδοπούλου ως ψυχολόγος Βίκυ Βρανά και ο ικανός Κωνσταντίνος Λάγγος ως παιδοψυχίατρος Δαμιανός Γαλάνης.

Δεν θα μπορούσα να είμαι ειλικρινής αν δεν αναφερόμουν σε κάποια θέματα ρυθμού και μια ελαφριά απουσία, κατ’ εμέ, ελληνικής πραγματικότητας σε σημεία τα οποία θεωρώ πως θα μειωθούν με την συνέχιση της σειράς. Όσον αφορά, δε, το τελευταίο αισθάνομαι πως σημαντικό ρόλο παίζει το γεγονός πως το φορμάτ προέρχεται από την γειτονική Τουρκία.

Ο κόσμος έχει συνηθίσει πια, δυστυχώς, λόγω της τηλεοπτικής της αφθονίας, στην εύκολη εικόνα. Αποτέλεσμα; Να μένουν πίσω σε «νούμερα» τηλεοπτικές δουλειές – διαμάντια, σαν τη «Στοργή» και το «Κάνε ότι κοιμάσαι» που άλλοτε θα εκτιμούσε περισσότερο ο μέσος τηλεθεατής μιας και σήμερα το ποιοτικό εις βάθος δεν μπορεί να αγκαλιαστεί από τους πολλούς. Την μόνη ελπίδα για την φετινή σεζόν, όπου η εικόνα θα συνάδει με την τηλεθέαση, την εναποθετω στον Μαέστρο Χριστόφορο Παπακαλιάτη και μακάρι να με επιβεβαιώσει.