Χριστίνα Βίδου: «Είναι η στιγμή που κάποιος σταματά, μιλάει με το στομάχι και όχι με το μυαλό»

Η Χριστίνα Βίδου με αφορμή την αποψινή πρεμιέρα της εκπομπής «Η Ζωή σου Όλη» στον ΣΚΑΪ μίλησε στον Γιώργο Ψωμιάδη και στην «Καθημερινή» της Κυριακής. 

Η γνωστή δημοσιογράφος, που μετρά μία πορεία πάνω από 30 χρόνια, αναφέρθηκε στου γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας, στο τηλεοπτικό τοπίο που έχει αλλάξει, καθώς και στη σημασία της εξομολόγησης, τονίζοντας ότι «έχει πια μεγαλύτερη αξία, γιατί είναι το αντίβαρο». 

-Από την πορεία σου, πόσο σημαντική θεωρείς ότι είναι η εμπιστοσύνη και πώς καταφέρνεις να τη χτίζεις με τον καλεσμένο, όταν αφηγείται προσωπικές αλήθειες;

Η εμπιστοσύνη δεν «χτίζεται» επιτόπου, φαίνεται να υπάρχει ή όχι. Νομίζω προκύπτει όταν ο άλλος νιώσει ότι πραγματικά τον ακούς – όχι για να απαντήσεις, αλλά για να καταλάβεις. Δεν υπάρχει συνταγή· υπάρχει μόνο ειλικρίνεια. Και μια σιωπή που λέει «είμαι εδώ, πες ό,τι θέλεις».

-«Εξακολουθώ να μαθαίνω», είχες πει πρόσφατα. Τι μπορούμε να κερδίσουμε γνωρίζοντας τις ζωές των άλλων;

Μαθαίνουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας πιο καθαρά. Οι ιστορίες των άλλων είναι καθρέφτες· μας δείχνουν τι αντέχουμε, τι φοβόμαστε, τι ονειρευόμαστε. Και τελικά ότι δεν είμαστε μόνοι. Κάθε ιστορία ζωής, αν τη δεις με ανοιχτή καρδιά, σου αφήνει ένα μικρό κομμάτι σοφίας.

-Καταφέρνεις να δίνεις «χώρο» στη Χριστίνα μέσα στους ρυθμούς που έχει πάρει η επαγγελματική σου ζωή; Έχεις βρει κάποια νέα συνήθεια/μέρος/εμπειρία που σε βοηθά να το κάνεις αυτό;

Προσπαθώ. Δεν είναι εύκολο, αλλά έχω μάθει να χαίρομαι τις μικρές παύσεις. Ένα Σαββατοκύριακο στο χωριό του συντρόφου μου με φίλους και τζάκι είναι το ιδανικό. Η οικογένειά μου και τα θορυβώδη κυριακάτικα τραπέζια. Αυτές οι στιγμές δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Εκεί θυμάμαι ποια είμαι, πέρα από τις εκπομπές και τις ώρες μπροστά στην κάμερα.

-Πόσο αλλαγμένο είναι το τηλεοπτικό τοπίο σήμερα; Ποια είναι η σημασία της εξομολόγησης σε μια εποχή που κρίνουμε τόσο γρήγορα;

Έχει αλλάξει πάρα πολύ. Όλα τρέχουν, τα σόσιαλ έχουν μετατρέψει την εικόνα σε «είδηση», κι αυτό κουράζει. Η εξομολόγηση έχει πια μεγαλύτερη αξία, γιατί είναι το αντίβαρο. Είναι η στιγμή που κάποιος σταματά, μιλάει με το στομάχι και όχι με το μυαλό. Αυτή η στιγμή είναι που κάνει τον θεατή να σκεφτεί, να νιώσει, να ταυτιστεί.