Τζανής Πολυκανδριώτης: Οι δραματικές στιγμές που έζησε στον σεισμό του 1999

Συνέντευξη στην εκπομπή «Γυναίκες» έδωσε ο Τζανής Πολυκανδριώτης, 16 χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό της Αθήνας. Ο 25χρονος, πλέον, Τζανής άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για τις δραματικές ώρες που πέρασε σε ηλικία 10 ετών, όταν ο εγκλωβίστηκε στα συντρίμμια του σπιτιού του στη Μεταμόρφωση, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει το ένα του πόδι, αλλά και τον πατέρα του, ο οποίος θυσιάστηκε για να ζήσουν τα παιδιά του.

«Ήμασταν με τον πατέρα μου και τις δύο αδερφές μου, η μητέρα μου ήταν στη δουλειά εκείνη την ώρα. Ξαφνικά έγινε ο σεισμός, εγώ ήμουν στην κουζίνα, έτρεξα στο δωμάτιο και έβλεπα τον πατέρα μου μπροστά μου και τις αδερφές μου που κάθονταν και έβλεπαν τηλεόραση και τον κοίταγα στα μάτια. Από εκεί που ήμασταν όρθιοι, ξαφνικά σκοτάδι. Δηλαδή να είσαι ξαπλωμένος και να είναι εδώ ο τοίχος, ξέρεις ότι μιλάμε για θαύμα.

Η πρώτη σκέψη μου ήταν να είναι ένας εφιάλτης και να ξυπνήσουμε. Φωνάζαμε να μας ακούσουν. Εγώ, όταν η μικρή μου αδερφή δεν μίλαγε, της τράβαγα τα μαλλιά γιατί ήθελα να δω ότι είναι καλά. Η μεγάλη μας αδερφή μας έδινε και κουράγιο. Ήταν εκείνος που μας έσωσε γιατί αν δεν ήταν εκείνος δεν θα είχε γίνει αυτό το κενό που ήμασταν εμείς από κάτω. Τι να πεις; Ευχαριστώ τον πατέρα μου εκεί που είναι να είναι καλά και να μας έχει καλά.

Το να ζεις με τεχνητό μέλος δεν είναι κάτι εύκολο. Βλέπουν ότι περπατάω, αλλά δεν ξέρουν ότι μπορεί να κουραστώ περισσότερα από κάποιον άλλον, το καλοκαίρι να ιδρώνω περισσότερο, να σέρνομαι κάποιες φορές. Δεν είναι εύκολη η ζωή, δυστυχώς. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας για μένα. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν ήμουν στην εντατική και ξύπνησα περίπου μετά από 40 μέρες και ρώτησα που είναι η οικογένειά μου,ο πατέρας μου, οι αδερφές μου και μου έλεγαν ότι ο πατέρας μου είναι σε νοσοκομείο ότι έχει χτυπήσει. Δεν γνώριζα κάτι γιατί ήμουν σε καταστολή για 40 μέρες. Και μου είπαν ότι έχασα τον πατέρα μου, ήταν το πιο δύσκολο απ’ όλα.

Ο κόσμος μας στάθηκε πάρα πολύ και μας βοήθησε οικονομικά για να μπορούμε να πάρουμε και αυτό το διαμέρισμα που έχουμε. Ευχαριστώ τον κύριο Χρονόπουλο που τα πρώτα χρόνια και ακόμα ως τώρα που μου έχουν κάνει τα τεχνητά μέλη δωρεά. Είναι τα χρήματα πάρα πολλά, πραγματικά. Μετά από ένα χρόνο περπάτησα και μόνο η χαρά που πήρα ήταν τόσο μεγάλη. Ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα.

Το όνειρό μου είναι να διοριστώ κάπου, να γίνω καθηγητής τώρα που πήρα και το πτυχίο μου. Καθηγητής καλλιτεχνικών. Θα ήθελα να κάνω οικογένεια, να μας έχει καλά ο θεός, να κάνουμε παιδάκια, να έχουμε την υγεία μας».