Θέατρο: Σεργιάνι στις Επικίνδυνες σχέσεις όπου όλα τα απαγορευμένα επιτρέπονται

Με το διάσημο μυθιστόρημα του Choderlo de Laclos στην πολυβραβευμένη διασκευή για το θέατρο του Christopher Hampton επιλέγει να ασχοληθεί, από την σκηνοθετική σκοπιά, η Βίκυ Βολιώτη στήνοντας μια παράσταση αυστηρώς ακατάλληλη δια ανηλίκους στον φιλόξενο Πολυχώρο Vault.

Ο λόγος για τις «Επικίνδυνες σχέσεις» οι οποίες και ξεκινούν ως αφήγηση μιας ίντριγκας, μιας επιχείρησης παραπλάνησης και αποπλάνησης για να καταλήξουν σε μια οξυδερκή μελέτη της αιφνιδιαστικά απρόσμενης ανθρώπινης ψυχής. Μέσα από μονοπάτια δύσκολα και πολυεπίπεδα επιχειρούν να ανιχνεύσουν τους βαθύτερους λόγους που μας οδηγούν στις εκάστοτε πράξεις, τα ψυχολογικά κίνητρα και τις διαφορετικές εκφάνσεις τους.

Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ασφαλώς το δίδυμο της Μερτέιγ και του Βαλμόν, τους οποίους ερμηνεύουν η Άντρια Ράπτη και ο Δημήτρης Αλεξανδρής και πρόκειται για δυο ήρωες πανέξυπνους, πνευματώδεις και αδίστακτους που προχωρούν σε ένα ακόμα στήσιμο παιχνιδιού με στόχο να τιμωρήσουν αυτούς που αμφισβήτησαν την υπεροχή τους. Τι κι αν έχουμε βρεθεί ραδιοφωνικά δις σε εξαίσιες στιγμές – εκείνη του «Μανιφέστου» αλλά και της «Λάμψης μιας ασήμαντης νύχτας» – αυτή σου, εκλεκτέ μου Δημήτρη, ξεχωρίζει κατ’ εμέ με τρόπο ουσιαστικό. Ένας Βαλμόν αέρινος, δουλεμένος στις βαθιές πτυχές μα και ρωγμές του, με μια φιλήδονη διαστροφή στην ψυχή και έχοντας την γνώση πως μπορεί κάθε στιγμή να έχει οτιδήποτε επιθυμεί. «Κεντά» ο γνωστός ερμηνευτής στη σκηνή, μιας και ντύνεται με μεράκι και όρεξη τον πολύπλευρο ήρωα του, δίνοντας λόγο ύπαρξης στο συγκεκριμένο σκηνικό ανέβασμα και προσπαθώντας να το παρασύρει σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Η παρτίδα που παίζουν οι δυο αιώνιοι εραστές είναι εξαιρετικά επικίνδυνη όχι μόνο για όσους βρίσκονται στο δρόμο τους αλλά και για τους ίδιους. Στη φρενήρη και ερεθιστική πορεία προς την υλοποίηση του σχεδίου τους δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν και να καταστρέψουν αθώους ανθρώπους. Στην πορεία οι μάσκες βγαίνουν και η αλήθεια αποκαλύπτεται εκκωφαντικά. Σώματα πέφτουν, συνειδήσεις καίγονται κάτω από τις δυνατές ακτίνες του ήλιου, σώματα εξαϋλώνονται όταν έρχονται σε επαφή με το φως, το οξυγόνο και τον αέρα. Όλα, μα όλα, φανερώνονται. Tα άσχημα, τα άρρωστα, τα σάπια αλλά μαζί τους φανερώνονται και τα όμορφα, τα υγιή, τα δυνατά.

Ενδιαφέρουσα ομολογουμένως η σκηνοθετική ματιά της Βίκυς Βολιώτη στην γνώριμη ιστορία μέσα από μια σφιχτή ροή, με ρυθμό και έμφαση στο λόγο στην οποία μάλιστα ορισμένες στιγμές – όπως το πάρτι της αρχής και η νύχτα αποπλάνησης της νεαρής από τον Βαλμόν – είναι πραγματικά χάρμα. Αξίζει να σημειωθεί πως η ίδια υπογράφει τόσο την ορθά μετρημένη δραματουργική επεξεργασία όσο και την μουσική επιμέλεια και τα κοστούμια. Το λιτό πλην καλαίσθητο και λειτουργικό σκηνικό συνυπογράφει η Μαρίτα Αμοργιανού ενώ τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς ο Σίμος Σαρκετζής και η Χριστίνα Φυλακτοπούλου.

Το πρωταγωνιστικό δίδυμο, αυτό της Μερτέιγ και του Βαλμόν, συναντούν στη σκηνή η πολύ όμορφων μέτρων και χρωμάτων ερμηνεία της Ευσταθίας Τσαπαρέλη, η δυναμική και καθ’ όλα εκφραστική ερμηνεία της αγαπημένης φίλης Έλενας Τυρέα καθώς και η πρωτοεμφανιζόμενη σκηνικά, με ορμή όμως ζηλευτή, Μαριλένα Μπαρταλούτσι. Προσωπικά την απήλαυσα αυτή τη δουλειά από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, με μιαν ανάσα ίσως έλεγα, κάτι που θα πρότεινα με θέρμη και σε σας φίλοι να πράξετε πολύ σύντομα!