Θέατρο: Σεργιάνι με τον Βόυτσεκ στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της αβύσσου

Το θέατρο αρέσκεται να μας τοποθετεί συχνά εμπρός των κοινωνικών θεμάτων με επαναστατική ενίοτε διάθεση, κριτική διαχρονικά ματιά και… αλαζονεία προς τις αρχές. Για παράδειγμα, το «Βόυτσεκ» φημίζεται για την εναντίωση προς τις θρησκευτικές και ηθικές προκαταλήψεις, την αυθεντία των αρχών και της επιστήμης. Στοιχεία που άλλωστε διαμόρφωσαν προφητικά την παγκόσμια δραματουργία επηρεάζοντας την έως σήμερα.

«Αν κοιτάξεις στο βάθος της ψυχής ενός ανθρώπου θα συναντήσεις μόνο την άβυσσο…»

Με το πλέον αιρετικό και προκλητικό «διαμάντι» της παγκόσμιας δραματουργίας, το έργο του Καρλ Γκέοργκ Μπύχνερ επιλέγει να καταπιαστεί έπειτα από έξι χρόνια ο Σταύρος Τσακίρης. Έχοντας παρουσιάσει το πρώτο αποτέλεσμα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ο έμπειρος σκηνοθέτης στήνει εκ νέου το τολμηρά επαναστατικό κείμενο στη σκηνή του θεάτρου Πόλη έχοντας μια ικανότατη ομάδα ερμηνευτών στο πλευρό του.

Η ιστορία του Μπύχνερ, γραμμένη το 1836, βασίζεται σε ένα πραγματικό περιστατικό. Στη θανατική καταδίκη του κουρέα Γιόχαν Κρίστιαν Βόυτσεκ, ο οποίος κατηγορήθηκε για το φόνο της ερωμένης του. Αξίζει να σημειωθεί, μάλιστα, πως τον Φεβρουάριο του 1837, λίγο πριν την ολοκληρώσει, ο συγγραφέας απεβίωσε από τύφο σε ηλικία μόλις 23 ετών αφήνοντας πίσω του ένα έργο – σταθμό. Μέσα από τη ροή της ιστορίας του Γιόχαν Κρίστιαν Βόυτσεκ εξετάζονται τα αίτια βασικών ζητημάτων που απασχολούν διαχρονικά την ανθρωπότητα. Όπως η φτώχια, οι ψυχικές διαταραχές, η απουσία ευαισθησίας και η έλλειψη ενσθυναίσθησης, η περιθωριοποίηση, οι παραβατικές συμπεριφορές και η ενοχή.

Στη σκηνή παρουσιάζεται η τελευταία ημέρα του κεντρικού ήρωα, με αναδρομές και «όνειρα» στον παρελθοντικό του βίο, ο οποίος με γιγαντωμένα πια τα υπαρξιακά του προβλήματα φτάνει στην απονενοημένη μα και αποτρόπαια πράξη της γυναικοκτονίας.

Ο Σταύρος Τσακίρης δείχνει να έχει προχωρήσει σε μια βαθιά μελέτη του έργου του Μπύχνερ, έχοντας ανακαλύψει τις λεπτές μα και ακραίες πτυχές του, προκειμένου να ακολουθήσει μια καθ’ όλα καθαρή σκηνοθετική γραμμή φωτίζοντας το πλήθος των στοιχείων που αντικατοπτρίζονται στην πυκνότητα του έργου. Ο ίδιος έχει πραγματοποιήσει τόσο την διασκευή κειμένου όσο και τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς που φωτίζουν μα και κρύβουν, σε στιγμές, ιδανικά στοιχεία του άδικου κόσμου μιας και άλλωστε… «ο κόσμος είναι άδικος, γι’ αυτό είναι ένας κόσμος τρελός και μας τρελαίνει».

Τον κενρικό ήρωα της ιστορίας, δηλαδή τον κουρέα Γιόχαν Κρίστιαν Βόυτσεκ, αναλαμβάνει να «ντυθεί» ο Ιωάννης Παπαζήσης σε ένα από τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά του ρίσκα μέχρι σήμερα. Και τα κατορθώνει, ομολογώ, περίφημα. Στην πλέον ώριμη ερμηνευτική του στιγμή, με σοβαρότητα και πυγμή δείχνει να έχει αντιληφθεί όλη την ψυχοσύνθεση του ήρωα αναδεικνύοντας τις συναισθηματικές του διακυμάνσεις και τους φόβους στο μέγιστο βαθμό. Πλάι του βρίσκεται η αγαπημένη φίλη Βασιλική Τρουφάκου η οποία χρωματίζει εξαίσια στις ευαισθησίες μα και στις ρωγμές την ηρωίδα της, την σύζυγο του Βόυτσεκ. Μπορεί να έχουμε παρουσιάσει μαζί όμορφες στιγμές της καλλιτεχνικές, στο ραδιοφωνικό Τέχνης Σεργιάνι, όμως εδώ μοιάζει πραγματικά να μην υποδύεται αλλά να… είναι η Μαρία της.

Ειδική μνεία θα κάνω με χαρά στην παρουσία της Ηρούς Λεχουρίτη, η οποία αποτελεί τον μουσικό ενορχηστρωτή καθ’ όλη τη διάρκεια όλων όσων εξελίσσονται μπροστά μας. Με σταθερότητα, σιγουριά αλλά και σκηνική άνεση κατορθώνει να μαγνητίσει το βλέμμα του θεατή. Την ομοιογενή και καλοκουρδισμένη ομάδα συμπληρώνουν ο Ορφέας Παπαδόπουλος και ο Ιάσωνας Παπαματθαίου με καίριες ερμηνείες στους ρόλους τους.

Την μουσική και τα τραγούδια υπογράφει ο Μίνως Μάτσας, τους στίχους των οποίων κεντά η Σοφία Καψούρου, ενώ τα σκηνικά, τα κοστούμια καθώς και τα flash animations ανήκουν στον Αλέξανδρο Ψυχούλη. Μια πλήρης και ολοκληρωμένη σε καλλιτεχνικό πλούτο, σε όλους τους τομείς, πρόταση που θα συστήσω με θέρμη να προσθέσετε στην ατζέντα θέασης σας.