Θέατρο: Σεργιάνι με τον Γιώργο Σπάνια στο Terror όπου ο Τρωίλος θέλει να κρατά το χέρι στην Χρυσηίδα

Εκλεκτές προτάσεις για το θέατρο σας φέρνουμε και αυτή την εβδομάδα, μέσα από το zappIT στην τελευταία μας ατζέντα για το 2021, που σίγουρα θα προσφέρουν τροφή για σκέψη και συζήτηση στην εορταστική σας έξοδο. Την πρώτη, μάλιστα, έχω την χαρά να την συμπαρουσιάσω με τον Γιώργο Σπάνια που πρωταγωνιστεί στο έργο Terror του Γερμανού συγγραφέα Φέρντιναντ φον Σίραχ.

Terror, του Φέρντιναντ φον Σίραχ
Κυριακή έως Τρίτη στο θέατρο Αθηνών

«Η πρώτη ανάγνωση έγινε απνευστί. Χωρίς το παραμικρό διάλειμμά. Διαβάζαμε και γινόμασταν θύματα της παγίδας που στήνει ο Σίραχ στον αναγνώστη. Κάθε ενότητα έρχεται να ανατρέψει τα δεδομένα της προηγούμενης και εσύ ως αναγνώστης ή θεατής γνωρίζεις πως θα κληθείς στο τέλος να πάρεις θέση.  Αυτό το παιχνίδι που κάνει ο συγγραφέας με το μυαλό του θεατή είναι για εμένα εξαιρετικά γοητευτικό» μου ομολογεί ο πρωταγωνιστής της παράστασης, Γιώργος Σπάνιας. «Ο θεατής δεν παρακολουθεί την ιστορία ενός ανθρώπου σε μια δίκη που θα κρίνει το μέλλον του αλλά είναι ο ίδιος που θα αποφασίσει για την έκβαση αυτής της δίκης και αυτό το ανοιχτό κάθε φορά ενδεχόμενο είναι φοβερά ελκυστικό».

Ποιοι ήταν οι λόγοι που σε οδήγησαν, αγαπητέ μου φίλε, στον κόσμο του Φέρντιναντ φον Σίραχ;  «Το Terror με συνάντησε μέσα από ένα αναπάντεχο μήνυμα ενός ανθρώπου που γνωρίζω λίγο αλλά εκτιμώ από ένστικτο αρκετά. Ακολούθησε ένα τηλεφώνημα από τον Βασίλη Παλαιολόγο, τον Πρόεδρο δηλαδή του δικαστηρίου και από την πρώτη συζήτηση κατάλαβα ότι πρόκειται για μια συνεργασία και όχι για μια διεκπεραίωση. Η παρουσία του σκηνοθέτη Γιώργου Οικονόμου μού κέντρισε επιπλέον το ενδιαφέρον. Είχα δει μια παράσταση του σχεδόν δέκα χρόνια πριν και ακόμα και σήμερα την κουβαλάω μέσα μου. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν μου είχαν ανακοινωθεί στην αρχή, μα ήρθαν στην πορεία και σίγουρα θα τους προσθέσω στα γοητευτικά στοιχεία της παράστασης. Οι εξαιρετικοί Μαρίνα Ασλάνογλου και Δημήτρης Λιόλιος, ο απίθανος Βασίλης Παλαιολόγος, η παλιά μου συμμαθήτρια Βιργινία Ταμπαροπούλου και ο unbelievable Μιχάλη Αλικάκο. Θα μπορούσα να σου μιλήσω πολύ ώρα για το πόσο όμορφα δουλέψαμε με τα παιδιά από την αρχή και ειλικρινά τους ευχαριστώ για την ανοιχτή τους αγκαλιά και τις συμβουλές τους».

Tον δικό σου ήρωα, τον Λαρς Κοχ ποια χρώματα τον χαρακτηρίζουν όπως τα ανακαλύψατε μαζί με τον σκηνοθέτη, Γιώργο Οικονόμου; «Προσπαθήσαμε να τον βρούμε αρχικά από το ειδικό βάρος που κουβαλάει. Μέσα από την έρευνα κατάλαβα πως μιλάμε για έναν άνθρωπο με αρκετά αυξημένες επιδεξιότητες. Ο Γιώργος προσπαθούσε διαρκώς να μου υπενθυμίζει πως ο Λαρς Κοχ έχει περάσει πολλές ώρες στον αέρα μέσα σε ένα μικρό cockpit, πιλοτάροντας ένα πανάκριβο αεροπλάνο. Εκεί χτίστηκε και ο πρώτος πυλώνας του ρόλου. Η πειθαρχία. Η ψυχρή λογική, τα γρήγορα αντανακλαστικά, οι μικρές κινήσεις και η καθαρή σκέψη. Όσο μπαίναμε στο κείμενο και περπατούσαμε τη διαδρομή του ήρωα, παρατηρούσαμε κάτι εξαιρετικά γοητευτικό. Ο Λαρς Κοχ έχει ρωγμές. Από τις πρώτες αναγνώσεις με συγκινούσαν στιγμές στην  ιστορία του και ο σκηνοθέτης ήθελε να κρατήσουμε τη συγκίνηση αυτή χωρίς να φεύγουμε από το πειθαρχημένο σώμα του ρόλου. Εκεί πιστεύω πως βρίσκεται αυτός ο ήρωας. Μεταξύ πειθαρχίας και ευαλωτότητας. Κατοικεί σε έναν ενδιάμεσο χώρο ενός πανάκριβου αεροσκάφους λίγο πριν τη κατάρρευση».

«Το διαδραστικό τελευταίο μέρος, όπου ο κόσμος παίρνει την τελική απόφαση, είναι μια πολύ έντονη στιγμή. Η στιγμή της ετυμηγορίας του κοινού, δηλαδή των ενόρκων. Ως κατηγορούμενος είναι για μένα η πιο κρίσιμη της βραδιάς και δεν είναι καθόλου εύκολο να την δω με άλλα μάτια πέρα από αυτά του ανθρώπου που κρίνεται το μέλλον του. Συμφωνήσαμε να μην κοιτάω καθόλου το κοινό κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας. Δικαιούμαι μόνο να ρίχνω ματιές στον συνήγορο και την εισαγγελέα, προσπαθώντας να καταλάβω από τα μάτια τους τι συμβαίνει και τους βλέπω να παρακολουθούν με αγωνία αυτό που συμβαίνει μπροστά τους. Είναι για μια στιγμή που το θέατρο αλλάζει θέση και η σκηνή παρακολουθεί τη πλατεία» μού εξηγεί για την ιδιαιτερότητα του Terror ο ηθοποιός.

Εάν ήσουν εσύ στη θέση του ήρωα, Γιώργο, όποτε και θα έπρεπε να πάρεις αντίστοιχα την μεγάλη απόφαση, έχεις σκεφτεί αλήθεια πως θα χειριζόσουν την κατάσταση; «Ευτυχώς έχω ανεπανόρθωτους βαθμούς μυωπίας και απέκλεισα από μικρό παιδί το ενδεχόμενο να γίνω πιλότος της πολεμικής αεροπορίας! Θα σου πω όμως πως όταν διάβασα το έργο πρώτη φορά, αναφώνησα “Ένοχος” για τον κατηγορούμενο Λαρς Κοχ. Θεώρησα πως ήταν λάθος του να μην πειθαρχήσει στην εντολή που είχε πάρει. Από τότε μέχρι σήμερα όφειλα να διανύσω μια απόσταση για να εμβαθύνω στα επιχειρήματα, να κατανοήσω, να δικαιολογήσω και  να ερμηνεύσω τον χαρακτήρα του. Και βρήκα αρκετούς οργανικούς λόγους για να κάνει αυτό που έκανε. Προσπαθώ λίγο να αποφύγω την απάντηση γιατί όπως καταλαβαίνεις κουβαλάω μέσα μου νωπό το υλικό του Λαρς Κοχ αλλά, για να μην αδικήσω ούτε την ερώτηση αλλά ούτε και τον εαυτό μου, θα σου πω πώς ενδεχομένως ως Γιώργος να επέλεγα να ρίξω το πολεμικό αεροσκάφος πάνω στο επιβατικό. Ίσως να θυσιαζόμουν μαζί με τους επιβάτες».

Θέλω να σου κρατάω το χέρι, του Τάσου Ιορδανίδη
Παρασκευή έως Κυριακή στο θέατρο Άλφα

Ένα ζευγάρι με ταλέντο που έχω την χαρά να γνωρίζω αρκετά χρόνια και να έχουν κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό μου. Και αυτό καθώς η εξέλιξη και η δουλειά είναι στοιχεία που με ευκολία τους χαρακτηρίζουν. Φέτος, στο νέο τους εγχείρημα στο θέατρο Άλφα, ο Τάσος Ιορδανίδης παρουσιάζει για πρώτη φορά τη συγγραφική του πλευρά μέσα από ένα ουσιαστικό φρέσκο κείμενο, με βάθος και ολοκληρωμένους χαρακτήρες το οποίο αναλαμβάνει η Θάλεια Ματίκα να στήσει στη σκηνή. Να του δώσει ροή, ζωή, κίνηση, ανάσες σε εύθραστες στιγμές.

Το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» παρουσιάζει δυο παράνομους εραστές με κέντρο ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής όπου ένα παράξενο παιχνίδι έρχεται να προβληματίσει τον θεατή. Η κούραση στον γάμο, η κρίση που βιώνουν οι άνθρωποι μετά από πολλά χρόνια συγκατοίκησης, η απιστία και τα λάθη σε πρώτο πλάνο.

Οι δύο ήρωες, που είναι ντυμένοι με ρωγμές και φως στα συναισθήματα από τον Τάσο και την Θάλεια, μάς «προσκαλούν» να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ. Μέσα σε λίγα περισσότερα από 90 λεπτά να αντιληφθούμε, μέσα από τις συναντήσεις στο ξενοδοχείο ημιδιαμονής, ότι αυτό που όλοι ψάχνουμε στο τέλος της ημέρας είναι η ουσιαστική συντροφικότητα. Κάποιον να μας κρατάει το χέρι και είναι εκεί, αρκεί να τον θυμηθούμε!

Τρωίλος και Χρυσηίδα, του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Αργώ

Ένα έργο του Σαίξπηρ όχι και τόσο γνωστοί, καθώς πολλοί μεταξύ αυτών και ο υπογράφων δεν το γνώριζαν, αποφάσισε να παρουσιάσει με μεράκι ο Αλέξανδρος Κοέν στη σκηνή. Αυτή είναι άλλωστε η τέταρτη συνάντηση του σκηνοθέτη με τον συγγραφέα. Δημιουργώντας, δε, έναν κατά συντριπτική πλειοψηφία γυναικείο θίασο ετερόκλιτων θεατρικών σχολών και γενεών μα ζηλευτού ταλέντου και δυνατοτήτων είναι φανερή η αγωνία αναζήτησης θεμάτων όπως η θηλυκοποίηση της κοινωνίας, η κρίση των αξιών και η κατάρρευση των ιδανικών.

Όλα σε αυτό το έργο είναι ιδωμένα από μια οπτική κυνική, αιρετική και βλάσφημη. Ουδεμία ωραιοποίηση, ουδεμία εξιδανίκευση δεν χωράει. Ένα έργο που μοιάζει σήμερα σύγχρονο αφού τολμά να αντικρίζει τα διαχρονικά ζητήματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Βρισκόμαστε στον έβδομο χρόνο του Τρωικού πολέμου και οι μάχες έχουν ατονήσει. Από την πλευρά των Ελλήνων υπάρχει ανησυχία επειδή ο Αχιλλέας αρνείται να μπει στη μάχη, ενώ από την πλευρά των Τρώων υπάρχει αναποφασιστικότητα για το εάν θα πρέπει να επιστραφεί η Ελένη και να δοθεί τέλος στον πόλεμο. Παρά τις αντιρρήσεις του Έκτορα, οι Τρώες αποφασίζουν να συνεχίσουν τον πόλεμο.

Σ’ αυτό το ιδιότυπο πολεμικό κλίμα ο Τρωίλος, ο νεαρός γιος του βασιλιά της Τροίας ερωτεύεται τη Χρυσηίδα, την κόρη του μάντη Κάλχα. Ο έρωτας αυτός έχει ακριβό τίμημα, αφού οι Τρώες συμφωνούν με τους Αχαιούς να ανταλλάξουν τη Χρυσηίδα μ’ έναν αιχμάλωτο πολεμιστή. Ο θείος της ο Πάνδαρος μεσολαβεί ώστε η Χρυσηίδα να ξεπεράσει τα όρια του ερωτικού πάθους και να καταλήξει στην αχαλίνωτη λαγνεία. Η Χρυσηίδα θα προδώσει πολύ σύντομα την αγάπη του Τρωίλου και θα προβληθεί ως ένα σύμβολο της απόλυτης σαρκικής απιστίας.

Στη σκηνή σε καίριες και ουσιαστικές στιγμές συναντάμε την Αιμιλία Υψηλάντη, τη Νεκταρία Γιαννουδάκη, τη Ραφίκα Σαουίς, την Αγγελική Καρυστινού, την Ιωάννα Αγγελίδη, την Χαρά Αδαμίδου, την Κατερίνα Μοίρα καθώς και τον Μουράτ Αλή Κεχαγιά υπό την σκηνοθετική μπαγκέτα του Αλέξανδρου Κοέν, που υπογράφει και την μετάφραση.