Θέατρο: Σεργιάνι με τον εμποράκο από την επιβίωση ως την ολοκληρωτική διάλυση του

Λίγο πριν από μια μικρή παύση για το Σεργιάνι του zappIT, έρχομαι να σας φέρω σήμερα μια πρόταση για το θέατρο… διαμάντι, τουλάχιστον κειμενικά δια χειρός Άρθουρ Μίλερ το 1949, αγαπητοί μου φίλοι. Ο λόγος για τον «Θάνατο του εμποράκου» που επιλέγει να στήσει με έμπνευση και υψηλή αισθητική ο Γιώργος Νανούρης στη σκηνή του Ζίνα.

Το εν λόγω βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο, άλλωστε, θεωρείται από τους περισσοτέρους κριτικούς ως το κορυφαίο έργο του Αμερικανού συγγραφέα. Στο επίκεντρο βρίσκεται η ζωή του Γουίλι Λόμαν, ενός πλανόδιου πωλητή που ζει μπερδεμένος ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, εγκλωβισμένος από το αμερικάνικο όνειρο. Το δυσβάσταχτο κυνήγι της επιβίωσης, σύμφωνα με τα πρότυπα που επιτάσσει η άκρως καπιταλιστική κοινωνία, οδηγεί τον Λόμαν παραληρηματικά στην διάλυση ολόκληρης της ζωής του.

Σε συνέπεια με τις προηγούμενες του σκηνοθεσίες, ο Γιώργος Νανούρης βάζει τον λόγο σε πρώτο πλάνο και επιθυμεί να αναδείξει με λιτότητα στη σκηνή όλες τις ισορροπίες που θίγονται στην εξέλιξη της ιστορίας. Σαφής ματιά, ομοιογένεια στο σύνολο και σφιχτός ρυθμός χαρακτηρίζουν αυτό το εγχείρημα που γοητεύουν επανειλημμένως τον θεατή.

Ομολογώ πως θέλησα να παρακολουθήσω την συγκεκριμένη δουλειά, κυρίως, από καλλιτεχνικό ενδιαφέρον για την σκηνική ωριμότητα του Βλαδίμηρου Κυριακίδη και τον τρόπο προσσέγισης του σήμερα σε έναν τόσο απαιτητικό ρόλο έπειτα από μια σειρά ελαφρύτερων τους οποίους και «ντύθηκε» με επιτυχία τα τελευταία χρόνια. Είναι εμφανής εξ αρχής η διάθεση του να αγκαλιάσει με θέρμη όλες τις ρωγμές του Γουίλι του, τις πληγές και τα βάρυ της ζωής του. Με στιβαρότητα και πυγμή λοιπόν, παρά την διάκριση μια μονότονης γραμμής σε υψηλούς… τόνους από το ξεκίνημα ως το φινάλε, ο έμπειρος καλλιτέχνης κατορθώνει να κερδίσει το στοίχημα και να προσφέρει μια εκ των πληρέστερων σκηνικών του στιγμών στο θεατρόφιλο κοινό που γεμίζει τον χώρο.

Άξια και καθ’ όλα σταθερή, σκηνική, συνοδοιπόρος σε αυτό το εγχείρημα είναι η Έφη Μουρίκη, η οποία νιώθει τα λεπτά χρώματα της Λίντας της και μοιάζει ιδανική επιλογή για εκείνην. Προσπάθεια επίσης αξιομνημόνευτη κάνει και ο Κωνσταντίνος Γώγουλος που αισθάνομαι πως προσπάθησε να αγαπήσει τον Μπιφ του και να ακολουθήσει τις ευαισθησίες του. Ακόμα ο Δημήτρης Γεροδήμος και η Κατερίνα Μάντζιου παρουσιάζουν καίριες ερμηνείες στους δικούς τους ρόλους. Την ερμηνευτική ομάδα επί σκηνής συμπληρώνουν ακόμα ο Ρένος Ρώτας, ο Γιάννης Βαρβαρέσος και Θεοδόσης Τανής.

Την αισθητική της παράστασης ενισχύουν οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί δια χειρός Γιώργου Νανούρη, το λειτουργικό σκηνικό που φέρει την υπογραφή του Γιώργου Γαβαλά και τα προσεγμένα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη.

Παρά λοιπόν μια αίσθηση απουσίας αλήθειας σε σημεία και ερμηνευτικής απόστασης ανάμεσα σε ερμηνείες, θα σας προτείνω να συμπεριλάβετε προσεχώς αυτό το ανέβασμα του «Θανάτου του εμποράκου» στην ατζέντα θέασης σας τόσο για την ενδιαφέρουσα  σκηνοθετική αφήγηση όσο και την δουλεμένη στιγμή του εκλεκτού πρωταγωνιστή του.