Θέατρο: Σεργιάνι με την Δώρα Παρδάλη και το Girls & Boys όταν το ποτάμι πάει στον Άμλετ

Υπέροχες προτάσεις για το θέατρο σας φέρνουμε αυτή την εβδομάδα, μέσα από το zappIT, στην πρώτη μας ατζέντα για το 2022. Προτάσεις που σίγουρα θα σας προσφέρουν τροφή για σκέψη και συζήτηση. Την πρώτη, μάλιστα, έχω την χαρά να την συμπαρουσιάσω με την Δώρα Παρδάλη που συστήνει για πρώτη φορά σε ελληνική σκηνή το “Girls & Boys” του Dennis Kelly.

Girl & Boys, του Dennis Kelly
Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο 104

«Πρόκειται για ένα πολύ φρέσκο έργο, το οποίο για πρώτη φορά παίχτηκε το 2018 από την Carey Mulligan. Μαζί με την Άννα Μαρία Στεφαδούρου, η οποία υπογράφει την σκηνοθεσία και την μετάφραση θέλαμε αρχικά να επικοινωνηθεί αυτή η ιστορία απλά, προσωπικά, άμεσα, ειλικρινά και χωρίς καθόλου διδακτισμό» μου ομολογεί η Δώρα Παρδάλη για να την επιβεβαιώσω για το αποτέλεσμα που είχα την χαρά να απολαύσω στη σκηνή. «Τα θέματα που αγγίζει το έργο με αφορούν πάρα πολύ. Δηλαδή αυτά της έμφυλης βίας, των ρόλων και των στερεοτύπων που υιοθετούμε μέσα στην κοινωνία, των διαπροσωπικών σχέσεων και της επικοινωνίας των ζευγαριών. Διαβάζοντας, λοιπόν, αρχικά το κείμενο ένιωσα μεγάλη σύνδεση πρώτα ως γυναίκα και έπειτα ως ηθοποιός που ήθελα να το φέρω στη σκηνή. Ο θεατής παρακολουθεί την σχέση δύο ανθρώπων και πως αυτή εξελίσσεται στον χρόνο, πως ποτίζεται από τα στερεότυπα που χαρακτηρίζουν την κοινωνία και τις προσδοκίες του ενός για τον άλλον. Κάτι που έχει μεγάλο ενδιαφέρον και βλέπουμε πως η πατριαρχία επιδρά τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες».

Αισιοδοξεί αλήθεια η νεαρή ηθοποιός πως τα σοβαρά θέματα που βασανίζουν την κοινωνία μας θα μειωθούν στο μέλλον; «Θέλω να πιστεύω, Αλέξανδρε, πως κάπως σιγά σιγά κάτι γίνεται. Αισθάνομαι πως η δική μας γενιά προσπαθεί να φέρει μια αλλαγή. Είναι κάτι βέβαια που θέλει πολύ χρόνο, δεν είναι εύκολο και χρειάζεται μια συνεχής μάχη από όλους μας».

«Στη σκηνή βρίσκουμε μια γυναίκα, η οποία μας περιγράφει πως γνώρισε τον άνδρα της ζωής της και μέλλοντα σύζυγο της, πως έκαναν οικογένεια και πως εξελίχθηκε η σχέση τους. Παράλληλα, παρακολουθούμε την επαγγελματική της πορεία, πως αυτή επηρεάζει την σχέση τους και σταδιακά τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο σκοτεινά για να οδηγηθούν σε ένα βίαιο φινάλε. Μετά από ένα σημείο της παράστασης, μάλιστα, υπάρχει πολύ σκοτάδι. Δεν πιστεύω, ωστόσο, πως η ηρωίδα χάνει την πίστη της ούτε στους ανθρώπους ούτε στο φως. Κάποια στιγμή αναφέρει πως «βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και συνεχίζω». Πιστεύω πως είναι μαχήτρια, λοιπόν, δεν την έχει ρουφήξει η σκληρότητα της ιστορίας».

Σε ποια στιγμή συναντάμε, αλήθεια, την ηρωίδα που δίχως όνομα μας εξιστορεί την διαδρομή της; «Η ιστορία ξεκινάει με μια περίοδο της ζωής της που, όπως λέει η ίδια, έχει κάνει πραγματικά τα πάντα. Έχει ζήσει κάπως έξαλλα αλλά δεν ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή. Δεν έχει καταφέρει να βρει ακόμα τον δρόμο της. Αποφασίζει να γυρίσει όλο τον κόσμο ώστε να ανακαλύψει τι είναι αυτό που θέλει. Την συναντάμε δηλαδή λίγο πριν βρει τον άνδρα της ζωής της και την δουλειά που θέλει να ακολουθήσει».

Τις αγάπησες τις πληγές και τα τραύματα που φέρει η ηρωίδα που ντύνεσαι, αγαπητή Δώρα; «Φυσικά την αγάπησα και την θαυμάζω πάρα πολύ! Την θαυμάζω για το γεγονός πως είναι τόσο γενναία και μοιράζεται με γενναιοδωρία αυτή την ιστορία, που συνεχίζει και έχει ακόμα χιούμορ έχοντας βρεθεί στον πάτο. Προσπαθεί τόσο πολύ να αγαπάει ακόμα και να πιστεύει στους ανθρώπους. Όταν σου έχει συμβεί κάτι τόσο τραυματικό, το να μην χάνεις την πίστη σου στη ζωή και στους ανθρώπους είναι σπουδαίο». Σε κάποιο σημείο, μάλιστα, όταν η εξέλιξη της ιστορίας γίνεται πιο σκληρή, αναφέρει την ατάκα πως «αυτό το πράγμα που θα σας πω, δεν έχει συμβεί σε εσάς και δεν συμβαίνει τώρα». Μια ατάκα που πρόσθεσε η Carey Mulligan, στην πρώτη παρουσίαση στην Αγγλία, χωρίς να είναι γραμμένη στο έργο και ο συγγραφέας την πρόσθεσε στη συνέχεια καθώς αισθάνθηκε την σημασία της».

Ολοκληρώνοντας την παρουσίαση, αλήθεια, θα μπορούσες να σε σκεφτείς στη θέση της και μέχρι ποιο σημείο ίσως θα συμβάδιζες με τη δική της διαχείριση στα γεγονότα; «Θα μπορούσα να με σκεφτώ σε πολλά σημεία. Τόσο στο κομμάτι του επαγγελματικού ξεκινήματος όσο και πιο μετά που τα καταφέρνει αλλά κάπως χάνεται μέσα σε αυτό, γιατί στην προσπάθεια να είναι καλή επαγγελματίας χάνει την επικοινωνία με τον σύζυγο της. Θα μπορούσα να με σκεφτώ, ναι, γιατί αισθάνομαι ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν πολλά εύθραυστα και ευάλωτα κομμάτια που μπορείς να οδηγηθείς σε τέτοιες καταστάσεις. Ακούγοντας την ιστορία, λέει και η ίδια πως «δεν είδα ποτέ πως φτάσαμε εκεί». Σαν να μην μπορούσε να δει δηλαδή τα σημάδια. Από ένα σημείο και μετά, όμως, δεν μπορώ να με φανταστώ στη θέση της γιατί θα ήταν πολύ σκληρό να σταθώ εκεί. Μέχρι κάποια στιγμή ίσως να ακολουθούσα και τη διαχείριση της αλλά θέλω να πιστεύω πως μεγαλώνοντας ίσως να κατάφερνα να επικοινωνήσω καλύτερα τις σκέψεις μου».

Όπως πάει το ποτάμι, του Μάρτιν Σέρμαν
Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Σταθμός

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ανεβαίνει το έργο του Μάρτιν Σέρμαν, σαράντα χρόνια μετά το «Bent» σε μετάφραση του Αντώνη Πέρη και σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη. Εδώ έχουμε μια ερωτική ιστορία που ισορροπεί με δεξιοτεχνία ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση. Το «Όπως πάει το ποτάμι» αποτυπώνει τους θριάμβους και τις ήττες του κινήματος των ομοφυλοφίλων, πενθώντας και γιορτάζοντας αντίστοιχα για τα φαντάσματα του παρελθόντος αλλά και για τις διεκδικήσεις του παρόντος και του μέλλοντος.

Επί σκηνής ο Περικλής Μουστάκης υποδύεται με λεπτούς χρωματισμούς και πλήθος ρωγμών τον Μπο. Έναν Αμερικανό πιανίστα που ζει στο Λονδίνο και πιστεύει ακράδαντα πως όλες οι ερωτικές σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης. Μέχρι, βέβαια, που συναντάει στα 62 του χρόνια μέσω διαδικτύου τον Ρούφους, τον οποίο και «ντύνεται» ο Μάνος Καρατζογιάννης κατορθώνοντας να μας ξεδιπλώσει με ερμηνευτικό πάθος όλες τις απαιτητικές πτυχές του διπολικού δικηγόρου. Σε αρχική ηλικία 29 ετών, ο Ρούφους γοητεύεται από το παρελθόν που ο Μπο αντιπροσωπεύει, γίνονται ζευγάρι και ζουν μαζί για δεκατρία χρόνια. Το πλέον γοητευτικό στοιχείο είναι πως η σχέση των δύο αντρών φωτίζεται από αφηγήσεις για όλη την ιστορία του gay κινήματος, από τη δεκαετία του 1920 μέχρι και σήμερα. Βαθαίνει, δυναμώνει και βρίσκεται μπροστά στα μεγάλα διλήμματα της ερωτικής συμβίωσης.

Τους δυο ήρωες έρχεται  να συναντήσει ένα τρίτο πρόσωπο, ο νεαρός drag performer Χάρυ τον οποίο ερμηνεύει ο Δημήτρης Ροΐδης και θα επιδράσει καταλυτικά στο ζευγάρι.

Στο μικροσκόπιο του βραβευμένου συγγραφέα τοποθετούνται και αναλύονται σε βάθος οι ανασφάλειες, οι εγωισμοί, τα όνειρα, το γήρας, η φθορά, η αναζήτηση ταυτότητας, η αφοσίωση, ο γάμος, η υιοθεσία και βεβαίως η αποδοχή σε μια «εποποιία της διαφορετικότητας». Ο Γιάννης Λεοντάρης στήνει τη συγκεκριμένη ιστορία με καθαρές γραμμές και απλότητα αξιοποιώντας τόσο τη θεατρική όσο και την κινηματογραφική φόρμα. Με αφετηρία τον ομόφυλο έρωτα, το εκλεκτό «Όπως πάει το ποτάμι» καταφέρνει να μιλήσει με τόλμη για όλα τα ζευγάρια, όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τη σεξουαλική ταυτότητα που επιλέγει ο καθένας θέτοντας στην πραγματικότητα τα αμείλικτα και δύσκολα ερωτήματα που αφορούν όλες και όλους τους ερωτευμένους.

Hamlet & Άμλετ, βασισμένο στον Άμλετ του Σαίξπηρ
Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Αργώ

Μια ξεχωριστού ενδιαφέροντος και βαθιάς σημασίας σπουδή στο πλέον δημοφιλές έργο του Σαίξπηρ, τον Άμλετ των ανθρώπων έρχονται να μας παρουσιάσουν ο Φαίδων Καστρής και η Ζωή Ξανθοπούλου σε μια προσαρμογή του κειμένου για δύο ερμηνευτές στη σκηνή.

Με χρώματα ονείρου, λυρικά, ποιητικά να ξεδιπλώνονται μπρος του στον χώρο του Αργώ, ο θεατής δεν έχει παρά να γοητευθεί και να βυθιστεί γλυκά στον σαιξπηρικό κόσμο συναντώντας όλες τις προσωπικότητες στις οποίες ο δημιουργός έχει δώσει ζωή. Και συνάμα αυτή η διαχρονικότητα του λόγου να μπλέκεται με τις συνεχείς αναζητήσεις που όλοι έχουμε στη σκέψη και την καθημερινότητα μας. Σαν οι σκέψεις και οι ερωτήσεις του Άμλετ να αντικατοπτρίζονται στις δικές μας και να προέρχονται από την ψυχή μας.

Στη σκηνή απολαμβάνουμε το σήμερα να βρίσκεται εγκλωβισμένο στην πλατφόρμα του θανάτου. Εκεί δηλαδή όπου δεσπόζει ωσάν φάντασμα σκηνικό, πνεύμα σαιξπηρικό και παιχνιδιάρικο, ο Hamlet, τα πρόσωπα του οποίου «ντύνεται» με μαεστρία και λεπτοδουλειά ζηλευτή ο Φαίδων Καστρής. Κινούμενα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα για να καταλήξουν στον θάνατο που έρχεται πάνω στο άνθος των αμαρτιών τους. Άλλωστε, φυσικά, ο θάνατος θα κυριαρχήσει και η ζωή θα συνεχίσει για να ζήσουμε εμείς καλύτερα…

Μια σημαντική συνάντηση ψυχών, ζωντανών και νεκρών με τον σημερινό άνθρωπο που ερμηνεύει η Ζωή Ξανθοπούλου να μετατρέπεται σε Άμλετ. Μια δουλειά – χάρμα που αξίζει να τιμήσετε, μόλις επαναληφθεί, για να απολαύσετε θέατρο πραγματικό σε κάθε τομέα!