«Οφείλω τα πάντα στο Ρετιρέ! Θα ήμουν το γελοιοδέστερο πλάσμα του κόσμου αν…»
«Ήμουν νια και γέρασα που λένε και ακόμα το Ρετιρέ κάθε χρόνο που γίνεται η επανάληψη έχει...»
Η Έλντα Πανοπούλου μιλώντας στην εκπομπή La Biri Biri αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην επιτυχία της τηλεοπτικής σειράς Το Ρετιρέ και έδωσε τη δική της εκδοχή στο γιατί μια σειρά που έγινε πριν από 25 περίπου χρόνια αγαπιέται εξίσου και σήμερα από τον κόσμο.
«Αυτά που μας δημιούργησαν κι αυτά που μας βοήθησαν στο να έχουμε καριέρα και στο να φτάσουμε να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο – γιατί το ζητούμενο για κάθε καλλιτέχνη είναι να επικοινωνήσει με τον κόσμο κι ο κόσμος να τον αγαπήσει. Πρέπει να θέλει και κάτι άλλο ο καλλιτέχνης. Πρέπει να αποζητεί να τον εκτιμήσει κιόλας ο κόσμος, εκτός από το να τον αγαπήσει. Όταν λοιπόν υπάρχουν τα μέσα, υπάρχει η τηλεόραση, υπάρχει ο Γιάννης Δαλιανίδης, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται. Όταν η Ρένα Βλαχοπούλου ή ο Νίκος Ρίζος, ή ο Κώστας Καρράς ή ο Κώστας Ριγόπουλος, σου λέω για ονόματα ανθρώπων – τεράτων της τέχνης με τα οποία είχα την ευτυχία, την ευλογία του θεού να δουλέψω μαζί τους, αυτά δεν μπορείς να τα αρνηθείς. Εγώ να αρνηθώ Το Ρετιρέ ας πούμε; Θα ήμουν το γελοιοδέστερο πλάσμα του κόσμου. Οφείλω τα πάντα στο Ρετιρέ.»
Η επιτυχία που εξακολουθεί να έχει η σειρά όταν προβάλλεται
«Η αλήθεια είναι αυτή και είναι μυστήριο ακόμα και για εμάς που πρωταγωνιστούσαμε τότε. Προφανώς έχει αγαπηθεί πάρα πολύ η σειρά και προφανώς οι άνθρωποι των καναλιών θα πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους στο γιατί εξακολουθούν να σκίζουν αυτές οι σειρές. Γιατί μετά από 25 περίπου χρόνια. Γιατί εγώ ήμουν παιδί, ήμουν νια και γέρασα που λένε και ακόμα το Ρετιρέ κάθε χρόνο που γίνεται η επανάληψη έχει τα ίδια νούμερα, πολλές φορές και υψηλότερα από την αρχική του μετάδοση. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Η άποψη μου είναι ότι αυτό συμβαίνει γιατί αναφερόμασταν σε προσωπικότητες, ανθρώπους που είναι πραγματικοί, ρεαλιστικοί και είναι δίπλα μας. Υπάρχουν στη διπλανή πόρτα του σπιτιού μας, υπάρχει στη γειτονιά μας, τους συναντάμε στην έξοδο μας. Δεν είναι φανταστικοί. Δεν είναι ήρωες και προσωπικότητες που δεν θα τους συναντήσεις ποτέ στην Ελλάδα γύρω σου. Οπότε αυτό φέρνει σε μια επαφή και σε μια επικοινωνία το κοινό με τους ήρωες και τους αγαπάει. Τους θεωρεί σαν έναν μακρινό συγγενή που πέρασε ένας χειμώνας, δεν την είδα τη Χαρούλα και τώρα που θα ξαναρθεί το καλοκαίρι θα την ξαναδώ. Θα έρθει στο σπίτι μου από την Αμερική ο συγγενής μου η Χαρούλα να τον περιποιηθώ να τον φιλέψω. Αυτή την αίσθηση έχουν πια μαζί μας. Πώς να το αρνηθείς.»