Λευτέρης Ζαμπετάκης: «Πέρασα βαριά κατάθλιψη και έφαγα πολύ μπούλινγκ στο σχολείο»
Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε ο ηθοποιός Λευτέρης Ζαμπετάκης.
Καλεσμένος στο Στούντιο 4 βρέθηκε ο Λευτέρης Ζαμπετάκης, το απόγευμα της Παρασκευής, προκειμένου να συναντήσει τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο στην ΕΡΤ. Ο γοητευτικός ηθοποιός που συμμετέχει στη σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι» μίλησε, μέσα σε όλα, για την κατάθλιψη την οποία αντιμετώπισε στο παρελθόν όπως και το μπούλινγκ που δέχθηκε για τον χορό.
Ειδικότερα, ο Λευτέρης Ζαμπετάκης εξομολογήθηκε πως «η ποιητική μου συλλογή περιγράφει μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Κατάθλιψη, βαριά κατάθλιψη ψάχνοντας όμως πολύ φως. Αναζητούσα εναγωνίως το φως γιατί ήμουν σίγουρος ότι υπήρχε. Προέρχομαι από μια υπέροχη οικογένεια, έχω πάρει πάρα πολλή αγάπη, νιώθω ευλογημένος, έκανα το επάγγελμα που τελικά ήθελα να κάνω. Ο ψυχίατρος απεφάνθει το εξής όντας τότε νεαρός, «έχετε μια ροπή προς την μελαγχολία εκ γενετής». Την είχα και την ένιωθα, ναι. Το θέατρο όμως με βοήθησε λίγο να βγω στον κόσμο. Απομονονώμουν πάρα πολύ, δυσκολεύομουν στο σχολείο πάρα πολύ και έχω πολύ ευαισθησία αν και δεν μου φαίνεται και στους ρόλους».
«Οι γονείς μου καταλάβαιναν καταρχήν ότι ήμουν διαφορετικός, το έλεγα και γω και ήμουν σίγουρος ότι έρχομαι από άλλη οικογένεια! Είχα πάντα καλλιτεχνική φύση και έγραφα και ήμουν πάρα πολύ μοναχικό παιδί. Δνε ένιωθα άνετα με τον κόσμο καθόλου και τώρα δεν νιώθω, δυσκολεύομαι. Ένιωθα ότι δεν χωρούσα πουθενά. Δεν μου άρεσαν τα πράγματα του σχολείου, δεν μου άρεσε να πρέπει να παίξω μπάσκετ όταν εγώ ήθελα να κάνω χορό. Ο πατέρας μου, επειδή δεν χόρευε ποτέ, με πήγε και έκανα χορό. Έμαθα παραδοσιακούς χορούς για 9, 10 χρόνια και ήθελα να μπω στο χορευτικό».
«Έφαγα πολύ μπούλίνγκ στο σχολείο γιατί ήμουν το μοναδικό αγόρι που χρειαζόταν για να χορέψει ένα τσάμικο και να κάνει μια φιγούρα. Για αυτό και το «Κάνε ότι κοιμάσαι» είναι τόσο σκληρά επίκαιρο συνδυάζοντας πράγματα που βίωσα και γω τότε αλλά και πως τα βιώνουμε και σήμερα. Για μένα, όταν δεν ήμουν σε κάποια παρέα, ήταν πολύ εύκολο να είσαι το εύκολο θύμα για να ασχοληθούν. Τα πάντα υπέστη. Μέσα από τη συγγραφή προσπαθούσα να είμαι αόρατος, να κλείνομαι στο δωμάτιο μου και αργότερα στο καμαρίνι του θεάτρου» πρόσθεσε ακόμα ο Λευτέρης Ζαμπετάκης στο ψυχαγωγικό μαγκαζίνο της δημόσιας τηλεόρασης.