Καθηλώνει ο Γιώργος Χρανιώτης: «Κατάλαβα ότι ο μπαμπάς μου φεύγει… Του κράτησα το χέρι, του μίλησα»

Γιώργος Χρανιώτης

"Μια μέρα πριν φύγει, η τελευταία μου προσευχή αφορούσε σε διάφορα πράγματα που είχα να διευθετήσω σε σχέση με τη ζωή του και την υγεία του. Θυμάμαι πως ζήτησα στην προσευχή μου πως «αν αντέχεις, πάμε. Εγώ έχω κουράγιο ακόμα. Αν δεν αντέχεις, κάντην, φύγε». Και την επόμενη ημέρα έφυγε" δήλωσε, μέσα σε όλα, ο Γιώργος Χρανιώτης.

Στον καναπέ του Dot βρέθηκε ο Γιώργος Χρανιώτης, το μεσημέρι της Κυριακής, προκειμένου να συναντήσει τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο. Μέσα σε όλα, ο ηθοποιός αναφέρθηκε με λόγο τρυφερό στην πρόσφατη απώλεια του πατέρα του.

Πιο συγκεκριμένα, στη μεσημεριανή εκπομπή του ΣΚΑΪ, ο Γιώργος Χρανιώτης σημείωσε χαρακτηριστικά πως «πρόλαβε να δει το παιδί μου, μια φορά, ήταν αρκετά ταλαιπωρημένος. Ήταν στο νοσοκομείο, έκανε αιμοκαθάρσεις, ήταν αρκετά βεβαρημένος. Μια μέρα πριν φύγει, η τελευταία μου προσευχή αφορούσε σε διάφορα πράγματα που είχα να διευθετήσω σε σχέση με τη ζωή του και την υγεία του. Θυμάμαι πως ζήτησα στην προσευχή μου πως «αν αντέχεις, πάμε. Εγώ έχω κουράγιο ακόμα. Αν δεν αντέχεις, κάντην, φύγε». Και την επόμενη ημέρα έφυγε».

«Όταν αισθάνεσαι πως η ζωή του θα είναι καλύτερη αφού φύγει, το μόνο εγωιστικό κομμάτι, που σε αφορά, είναι ότι θα σου λείψει εσένα» πρόσθεσε ο δημοφιλής ηθοποιός. «Του κράτησα το χέρι δύο ώρες πριν φύγει γιατί μπήκα στον θάλαμο που ήταν. Κόλλησε κορονοϊό την τελευταία εβδομάδα πριν φύγει και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Πήγα και παρακάλεσα να μπω στον θάλαμο που ήταν και έκανε την αιμοκάθαρση, το οποίο δεν γίνεται. Κάτι κατάλαβα ότι ο μπαμπάς μου φεύγει… Οπότε μπήκα, του κράτησα το χέρι, του μίλησα. Ήταν πιο δύσκολη η επικοινωνία μας γιατί ήταν αρκετά ταλαιπωρημένος. Άκουγε και προσπαθούσε όμως να μιλήσει και μετά πήγε να κάνει μια αξονική τομογραφία και την ώρα που εγώ διάβαζα κάτι παραμύθια σε παιδάκια στην Κηφισιά έφυγε».

«Ο μπαμπάς μου κατάλαβε πάρα πολύ πόσο τον αγαπάω. Ήμουν πολύ δίπλα του, αν και δεν λέγαμε ποτέ σ’ αγαπώ. Ήμασταν πολύ «άντρες» για να λέμε τέτοια πράγματα ή τουλάχιστον μπαίναμε σε αυτή τη διαδικασία».