Γιώργος Χρυσοστόμου: «Είχα πόνους στο στήθος, έπινα για να είμαι cool, είχα πάθει αγοραφοβία…»

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου κάνει στη συνέντευξη του στο περιοδικό DownTown και στην Φανή Πλατσατούρα το δικό του απολογισμό για το 2017 και αποκαλύπτει όσα θέλησε να αλλάξει, κόβωντας  συνήθειες, όπως το ποτό και τη νύχτα…

Κάνοντας έναν γρήγορο απολογισμό, το 2017 ήταν για σένα μια καλή χρονιά;

Όλα πήγαν πολύ καλύτερα το ’17 και τώρα προς το τέλος ξεκαθάρισαν κάποια θεματάκια που κουβαλούσα στην πλάτη μου. Το εφτάρι για μένα γενικά παίζει σημαδιακά σαν νούμερο. Έχω επτά αδέλφια, το mail μου έχει μέσα τον αριθμό επτά, ο αγαπημένος μου παίκτης είχε φανέλα με το νούμερο επτά. Το 2017 άρχισα να φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου. Πούλησα φέτος και τη μηχανή. Με το πόδι είμαι πια. Πάω από Κατεχάκη μέχρι το θέατρο Κιβωτός με τα πόδια. Είναι γύρω στα 12.500 βήματα το πήγαινε. Το έλα, το κάνω με ταξί ή μετρό και μουσική στα αυτιά. την έχω δει ωραία με την περπατούρα. Από τότε που έφυγε η μηχανή από πάνω μου, σταμάτησα και να βγαίνω. Κατά συνέπεια έκοψα και το αλκοόλ και αρχίζω τώρα να μαθαίνω και πως είναι να περνάς ωραία στο σπίτι. Παράλληλα έκλεισε και ένας άλλος κύκλος, το DJλίκι και η δουλειά τη νύχτα.

Κόβεται έτσι εύκολα η νύχτα;

Μπούχτισα. Την είδα όλη τη νύχτα, φτάνει. Στην αρχή η νύχτα ήταν μια έξοδος από το σπίτι, μετά μια αυτογοητεία, ύστερα ένα παιχνίδι εξουσίας, στη συνέχεια τη συνδύαζα με τη μουσική, μετά άρχισε να μη μ΄αρέσει και αυτό γιατί γινόταν ένα συμπούρμπουλο στα μαγαζιά όπου έπαιζα, με κόσμο που δεν ερχόταν για τη μουσική μου, και έτσι δεν είχε κανένα νόημα να το συνεχίζω όλο αυτό, γιατί έτρωγα bullying από τους μαγαζάτορες. «Έτσι θα πάει όλη η νύχτα;» μου έλεγαν. Ξενυχτούσα, ξυπνούσα μετά το πρωί για πρόβες και μέχρι τις 11 είχα πόνους στο στήθος από το στρες. Και μετά λόγω στρες και πανικού έπινα για να είμαι cool. Είχα πάθει αγοραφοβία από τον πολύ κόσμο και ήταν overdose η έκθεση: με έβλεπα στην τηλεόραση, με έβλεπα στο θέατρο, με έβλεπα στους Άγαμοι Θύται, με έβλεπαν οι άλλοι στο δρόμο. Άρχισα να μη μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό. Ύστερα έγινε ψυχοσωματικό, πονούσε το στέρνο μου. Αν η νύχτα ήταν το κορίτσι μου, σήμερα θα της έλεγα: «ασ’ το ρε κοπέλα μου, μας τελείωσε. Δεν μας βγαίνει πια». Παρόλο που πέρασα δυο χρόνια μαζί της να παλεύω να με πείσω ότι μου αρέσει. πλέον έχω αρχίσει να ανακαλύπτω τις αρχές της μέρας.

Μήπως άρχισες να μεγαλώνεις;

Μου το λένε και άλλοι αυτό. Δεν είναι ότι μεγάλωσα, είναι ότι μπούχτισα. Δεν είναι δηλαδή ότι υπάρχει σωματική κούραση ή ότι δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Βεβαίως όλα αυτά τα πληρώνεις αναδρομικά. Θέλω να πω ότι το στομάχι μου θα το έχω για πάντα. Αυτό δεν το γλιτώνουμε και ο λόγος είναι ό,τι έχω κατεβάσει από το 1995. Είναι 22 χρόνια νύχτα, είναι πολλά χρόνια. Και δεν μιλάμε για μια φορά την εβδομάδα. Τώρα όμως είμαι σε ωραία φάση. Ξυπνάω νωρίς, κάνω πρωινή γυμναστική, πηγαίνω για ιππασία, ελάττωσα το κάπνισμα, επιτρέπω μόνο ένα μεσημεριανό κρασί στο φαγητό μου.