Call of Duty Black Ops 7: Ίσως το πιο αδύναμο Black Ops που κυκλοφόρησε ποτέ

Το Black Ops είχε πάντα έναν ξεχωριστό παλμό. Ήταν η σειρά που έπαιρνε ρίσκα, που μπλέκε τους ψυχολογικούς πολέμους με τις θεωρίες συνωμοσίας, που έχτιζε χαρακτήρες που έμεναν στη μνήμη.

Το Black Ops 7, όμως, μοιάζει με παιχνίδι που προσπαθεί να μιμηθεί αυτή την ταυτότητα, χωρίς πραγματική κατανόηση του τι την έκανε να λειτουργεί.
Δεν είναι απλώς κατώτερο των προσδοκιών· είναι ένα παιχνίδι που μοιάζει εγκλωβισμένο ανάμεσα σε παλιές ιδέες και νέα, ανολοκλήρωτα concepts.

Campaign – Μια ιστορία χωρίς πυρήνα, χωρίς ρυθμό και χωρίς ταυτότητα

Η καμπάνια διαδραματίζεται στο 2035, όμως αντί να αξιοποιήσει το μέλλον ως καμβά, το χρησιμοποιεί σαν πρόχειρο υπόβαθρο για ένα σενάριο που μοιάζει… τελείως αποσυνδεδεμένο.

Τα προβλήματα ξεκινούν από την πρώτη ώρα:

• Η αφήγηση πηδά από σκηνή σε σκηνή χωρίς φυσική ροή.

• Οι διάλογοι είναι συχνά άκαμπτοι και υπερβολικά «εξηγητικοί».

• Οι χαρακτήρες δεν έχουν χώρο να αναπνεύσουν, να εξελιχθούν ή να αφήσουν εντύπωση.

• Οι αποστολές είναι σχεδιασμένες σαν μικρά, ανεξάρτητα κομμάτια χωρίς συνοχή ανάμεσά τους.

Το μεγαλύτερο ζήτημα όμως είναι η απουσία κεντρικής θεματικής.
Τα Black Ops πάντα είχαν έναν άξονα: μνήμη, προπαγάνδα, έλεγχος, ψευδαισθήσεις, ηθική σύγχυση.
Στο 7, αυτά υπάρχουν μόνο σαν επιφανειακά στοιχεία, όχι σαν ουσία.
Έτσι, η καμπάνια καταλήγει να είναι λειτουργική αλλά χωρίς προσωπικότητα, χωρίς εκείνη τη «σφραγίδα» που έκανε τη σειρά ξεχωριστή.

Multiplayer – Καλό shooting, αλλά η έλλειψη ταυτότητας και ρυθμού το κρατά πίσω

Σε επίπεδο καθαρού gunplay, το BO7 λειτουργεί όπως περιμένεις από ένα σύγχρονο Call of Duty:
Τα όπλα ανταποκρίνονται σωστά, η κίνηση είναι σφιχτή και η αίσθηση πυροβολισμού είναι ικανοποιητική.

Από εκεί και πέρα όμως, το μέτριο design κάνει αισθητή την παρουσία του:

• Οι χάρτες έχουν ασυνήθιστο flow και πολλά «νεκρά» σημεία.

• Τα modes, ακόμη και τα πιο γνωστά, μοιάζουν κουρασμένα, χωρίς ιδιαίτερες προσθήκες.

• Το progression είναι μονότονο και προβλέψιμο.

• Τα gadgets και οι ειδικές ικανότητες δημιουργούν περισσότερο θόρυβο, παρά στρατηγικές επιλογές.

Υπάρχει μια ξεκάθαρη αίσθηση ότι ο multiplayer τομέας χρειάστηκε περισσότερη προσαρμογή και λιγότερη επανάληψη.

Zombies – Μινιμαλιστικό, άδειο και χωρίς φαντασία

Το Zombies είναι ίσως η μεγαλύτερη αδυναμία του παιχνιδιού.
Αντί να αποτελέσει μια επιστροφή στη δημιουργικότητα που χαρακτήρισε την Treyarch, παρουσιάζεται ως κάτι υπερβολικά περιορισμένο.

• Οι χάρτες είναι μικροί και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση.

• Οι εχθροί δεν έχουν ποικιλία ή ενδιαφέρον μηχανισμών.

• Η ιστορία είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

• Το σύστημα αναβάθμισης είναι απλοϊκό και γρήγορα επαναλαμβανόμενο.

Το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με «proof of concept» παρά με ολοκληρωμένη εμπειρία Zombies, κάτι που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι προέρχεται από την ίδια ομάδα που κάποτε έφερε το Der Riese και το Shadows of Evil.

Τεχνικά – Σταθερό, αλλά αισθητά παλιό

Αν και το παιχνίδι τρέχει σταθερά στα σύγχρονα συστήματα, η τεχνολογία του προδίδει την ηλικία της μηχανής γραφικών.

• Τα animations σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν εξελιχθεί καθόλου.

• Τα μοντέλα προσώπων είναι κάτω του μέσου όρου για AAA παραγωγή του 2025.

• Η φυσική κίνηση και οι εκρήξεις δεν εμπνέουν καμία αίσθηση.

Δεν είναι πρόβλημα απόδοσης, είναι πρόβλημα κατεύθυνσης.
Η σειρά χρειάζεται επειγόντως νέα engine ή τουλάχιστον ριζικό εκσυγχρονισμό.

 Ένα Call of Duty που λειτουργεί, αλλά δεν συναρπάζει

Το Black Ops 7 δεν είναι ένα παιχνίδι που θα χαρακτηρίσω «κακό»  είναι όμως ένα παιχνίδι που ποτέ δεν νιώθεις ότι απογειώνεται.
Η καμπάνια είναι άνιση και άτονη, ο multiplayer έχει σωστή βάση αλλά λείπει η σπιρτάδα, και το Zombies μοιάζει με ημιτελές project.

Πάνω απ’ όλα όμως λείπει το στοιχείο που έκανε το Black Ops ξεχωριστό:
μια σαφής δημιουργική ταυτότητα.

Το αποτέλεσμα είναι μια κυκλοφορία που παίζεται, αλλά δύσκολα μένει στη μνήμη.