Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Αισθάνθηκα ποθητός από τη μία και απίστευτη προσβολή από την άλλη…»

Με αφορμή το νέο του ρόλο στην παράσταση του Εθνικού «Ο λάκκος της αμαρτίας» ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης μιλά στην εφημερίδα Real και στην Κάλλια Αναγνωστάκη για το πως αντιμετωπίζεται η ετερότητα από τους Έλληνες και αποκαλύπτει αν ο ίδιος έχει δεχτεί ρατσισμό.

Για τις ανάγκες του ρόλου, ήρθες σε επαφή με τον κόσμο των τραβεστί;

Βεβαίως. Κατ’αρχάς, ο κ. Μετζικώφ, που υπογράφει τα κοστούμια μας, μας έφερε σε επαφή με την Αλόμα. Μας μίλησε ο άνθρωπος πολύ ειλικρινά και δέχτηκε να του κάνουμε ερωτήσεις. Αλλά και εγώ ο ίδιος μίλησα με ανθρώπους που είναι τρανς – για να καταλάβω το »γιατί» τους και να έχω κι εγώ ένα αντίστοιχο, ξεκάθαρο «γιατί» σ’ αυτό που κάνω – και μου έλεγαν ότι η Συγγρού είναι τεράστιο «σχολείο». Και αποκαλούσαν «λάσπη» τις συνθήκες της ζωής τους, λόγω της ψυχολογικής φθοράς που συνεπάγεται. Τις προάλλες ντυμένοι με τα ρούχα των ρόλων μας, βγήκαμε σε έναν δρόμο που περνούσαν νταλικέρηδες κάπου στο Γκάζι. Μας κόρναραν, ένας μάλιστα μου είπε: «Πόσο πάει;» Εκείνη τη στιγμή – μιας κι έχω υπάρξει πολύ άντρας στη ζωή μου, και δεν το λέω ειρωνικά- αισθάνθηκα ποθητός από τη μία και απίστευτη προσβολή από την άλλη. Μου γύρισε το μάτι. Έλεγα, θα πηδήξω πάνω στην νταλίκα και θα τον κάνω μπλε. Και μετά σκέφτηκα τον ρόλο μου. Έκανα λάθος στο συναίσθημα… Ήταν σπουδαίο μάθημα για τη σκηνική μου παρουσία.

Πως θα χαρακτήριζες τη σχέση του Έλληνα με την ετερότητα;

Ρατσισμός for ever. Ακόμη και η δική μου γενιά, οι Νεοέλληνες με ρατσισμό γαλουχηθήκαμε: οικονομικό , ταξικό, εμφανισιακό. Οι γυναίκες άρχισαν να τα βγάζουν όλα στη φόρα, οι άντρες να γίνονται άτριχοι, όλοι να επενδύουν σε υλικά αγαθά και ελάχιστα στην προσωπικότητα ή τις σχέσεις τους. Φτάσαμε στο σημείο να μην έχουμε τίποτα να μοιραστούμε μεταξύ μας και κοιτούσαμε την οθόνη μπας και βρούμε από εκεί κάτι έξυπνο να ανταλλάξουμε ως πληροφορία.

Έχεις υποστεί κάποιου είδους ρατσισμό σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδό;

Πέρα από το ότι ακόμη και σήμερα σε κοιτούν περίεργα όταν λες πως είσαι ηθοποιός ή καλλιτέχνης υπήρξα θύμα ρατσιστικής συμπεριφοράς όταν ζούσα στην Αγγλία, στα ’90s. Δούλευα σε μια πασίγνωστη εταιρεία φαστ φουντ και ενώ μιλούσα τα αγγλικά ίσως καλύτερα και από τα ελληνικά, μου φέρονταν υποτιμητικά. Κάποια στιγμή με βρίσανε βάζοντας μπροστά τον χαρακτηρισμό «Έλληνας». Τα «πήρα» και χτύπησα τον προϊστάμενο… Δεν τον δέχομαι επουδενί τον ρατσισμό. Κρατάω τη φράση του Καζαντάκη «αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ».