Νίκος Βουρλιώτης: «Πηγαίναμε Κηφισιά να δούμε πολιτισμό και ξαναγυρίζαμε στο τσαντίρι»

Με αφορμή το νέο δίσκο των Goin' Through με τον τίτλο «20», ο Νίκος Βουρλιώτης μίλησε στον Πάνο Γιαννακόπουλο και στο περιοδικό ΕΓΩ! Weekly για την πορεία τους και όχι μόνο…

Μπορείς, ζώντας αξιοπρεπώς, να μιλάς ακόμη για το «εργοστάσιο στη Θηβών» ή να γράφεις για όσα θέλει να ακούει ο κόσμος;
Όλοι μας ξεκινήσαμε από κάπου. Εγώ τη βίωσα αυτή την γειτονιά. Το 1998 έμενα στα προσφυγικά.

Τι θα σε βγάλει από τα ρούχα σου;
Πια δεν αφήνω τίποτα να με βγάλει. Προσπαθώ να πάω στην άκρη και να δω το έργο από μακριά. Παλιότερα αρπαζόμουν με το παραμικρό. Μεγάλωσα και σε μία γειτονιά που ήταν σκληρή. Είχαμε μόνο τσαντίρια στην περιοχή.

Ένα πράγμα που χαρακτηρίζει τους νέους είναι ότι βράζει το αίμα τους. Ως πιτσιρικάς, είχες την αίσθηση του κινδύνου;
Χωρίς να θέλω να φτιάξω έναν καινούριο κανόνα ζωής, μπορώ να ερμηνεύσω τα πράγματα μέσα από τις εμπειρίες μου. Τότε ήμασταν πιτσιρίκια στην Αγία Βαρβάρα και το πιο μακριά που είχαμε φτάσει ήταν το Πασαλιμάνι. Πηγαίναμε Κηφισιά να δούμε πολιτισμό και ξαναγυρίζαμε στο τσαντίρι. Έτσι νιώθαμε ισχυροί.

Έπαιξε ρόλο η εμφάνιση σου στην καριέρα σου; Σε χαρακτήρισαν «διαφορετικό»;
Κάθε εποχή έχει το στυλ της. Στα ’80s φάγαμε τη βάτα με το κουτάλι. Κάθε εποχή έχει το soundtrack της επίσης. Περιμέναμε ποτέ ότι θα είναι ο καλύτερος rapper στον κόσμο λευκός και ο καλύτερος αθλητής του γκολφ μαύρος; Δεν εξυπηρετούν κανέναν αυτά τα σύνορα.

Σε αντιμετώπισα ρατσιστικά λόγω «διαφορετικότητας»;
Φυσικά. Από το ντύσιμο μου μέχρι τα πάντα. Πήγαινα διακοπές στο χωριό του πατέρα μου και όταν με ρωτούσαν οι γκόμενες από που είμαι, έπιανα τον εαυτό μου να απαντά αυτόματα «από το Χαϊδάρι». Για να μην με κακοχαρακτηρίσουν και με πουν «γυφτάκι». Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι δεν είναι δικό μου πρόβλημα αλλά δικό τους.