Νίκησε τον καρκίνο και έκανε τη μάχη της παραμύθι…

Την εμπειρία της, η Δώρα Δημάκη την (περι)γράφει σε ένα τρυφερό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους. «Η Κούλα η τριχούλα», αφηγείται με χιούμορ τη διαδικασία θεραπείας κι έτσι η Δώρα εξηγεί στον έρωτα της ζωής της, τον γιο της, πώς να σταθεί απέναντί του με ανδρεία! Η Δώρα εξομολογείται στο Τηλέραμα και την Αθηνά Ζαχαράκη…

«Δεν περίμενα πόσο σημαντικό είναι το θέμα των μαλλιών για έναν άνθρωπο…

Δεν φανταζόμουν ποτέ πόσο θα με πληγώσει το να βρεθώ ξαφνικά χωρίς μαλλιά – εδώ βρέθηκα ξαφνικά χωρίς στήθος.Τα μαλλιά όμως είναι το πιο προφανές στην όλη κατάσταση, είναι ό,τι προσδιορίζει την αρρώστια, τα άλλα μπορείς και τα κρύβεις. Εγώ λοιπόν, δεν ήθελα να κρύψω τίποτα, όπως κάνω και σε όλα στη ζωή μου. Έτσι λοιπόν έπρεπε να βρω έναν τρόπο να εξηγήσω στον γιο μου γιατί η μαμά θα χάσει τα μαλάκια της για κάποιο διάστημα. Η Κούλα η τριχούλα λοιπόν, δεν δημιουργήθηκε από έμπνευση, αλλά από ανάγκη. Ήρθε στη ζωή μας ουρανοκατέβατη, έτσι όπως έρχονται οι ιστορίες όλων των γονέων όταν προσπαθούν να εξηγήσουν στο παιδί τους γιατί πρέπει να φορέσουν μπουφάν πριν βγουν στο κρύο ή να μη φοβούνται το σκοτάδι. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως αυτή, η δική μας ιστορία, θα γινόταν βιβλίο. Ήταν ο δικός μας κώδικας, η ιστορία που μας γλύκαινε την ψυχή πριν κοιμηθούμε. Τελικά κατέληξε να βοηθάει και τους δυο, γιατί στα μάτια μου η Κούλα η τριχούλα ήταν η προσωποποίηση της ελπίδας, της ζωής».

«Η αρχή της θεραπείας μου»

«Το να γράφω ή να ζωγραφίζω ήταν και είναι το βασικό συστατικό σε κάθε φάρμακο. Η δημιουργία οποιασδήποτε μορφής βοηθάει, είναι βάλσαμο στον πόνο και ηρεμιστικό στην ψυχή. Η επικοινωνία με τον κόσμο και η αγάπη που ανταλλάσσουμε είναι μαγική. Κάθε φορά που αναφέρομαι στην εμπειρία μου νιώθω περήφανη και ευτυχισμένη γιατί μπορεί να έχασα πολλά, αλλά αυτά που κέρδισα είναι περισσότερα, άλλωστε πάντα κοιτάω δίπλα μου και πίστεψε με σπίτι χωρίς πόνο δεν υπάρχει, ποια είμαι εγώ που δεν θα ξεπεράσει ένα καρκίνο;»

«Ο φόβος με επισκέφτηκε πολλές φορές…

… αλλά εγώ τον καλωσόρισα κι αφού συστηθήκαμε του είπα πως τώρα δεν θέλω άλλο να κάνουμε παρέα, δεν μου ταιριάζει. Το δούλεψα πολύ μέσα μου, η ζωή αυτή είναι, δεν μπορεί να είναι ούτε πολύ γλυκιά ούτε πικρή, είναι απλά ζωή. Τόσος κόσμος υποφέρει, γιατί όχι κι εγώ; Δεν φοβάμαι λοιπόν να χάσω κάποια μάχη γιατί δεν παλεύω με κάποιον εχθρό, απλά ζω, ο μόνος εχθρός μπορεί να είναι ο εαυτός μας γιατί και το σώμα να μην αντέξει, σημασία έχει τελικά τι έχεις προσφέρει, πόσο έχεις αγαπήσει, όχι πόσο έζησες. Ποτέ δεν σκέφτομαι πως και πότε μπορεί να πεθάνω, γιατί θα γίνει και αυτό κάποια στιγμή, γι’ αυτόν το λόγο θέλω μόνο να ζω την καθημερινότητα μου, με όσο πιο πολλή αγάπη και νόημα γίνεται»