Διονύσης Αλέρτας: «Το ένα μου πόδι είναι πια πιο κοντό από το άλλο…»
Η εξομολόγησή του για το τροχαίο ατύχημα με την μηχανή του.
Συνέντευξη στο περιοδικό «HELLO» και την Μελίνα Κολιτσοπούλου παραχώρησε ο Διονύσης Αλέρτας, ο οποίος μίλησε μεταξύ άλλων για το πάρα πολύ σοβαρό τροχαίο ατύχημα που είχε με την μηχανή του.
Πώς ξεκίνησες;
Στα 18 μου είχα ένα σοβαρό ατύχημα κι έμεινα ένα χρόνο εκτός. Στη συνέχεια αποφάσισα να σπουδάσω και πήγα σε μια σχολή διαιτολογίας. Ωστόσο, έπρεπε αν δουλεύω για να την πληρώνω, γιατί οι γονείς μου δεν είχαν τη δυνατότητα. Πήγα σε ένα βενζινάδικο, σε μια αποθήκη, αλλά δε βρήκα δουλειά. Στη συνέχεια, επειδή γνώριζα τον Λουκά Ρούλια, πήγα στο ζαχαροπλαστείο «Despoina’s» και ζήτησα δουλειά για 15 μέρες. Έμεινα δύο χρόνια.
Θα χαρακτήριζες κομβικό αυτό το ατύχημα;
Δεν στεναχωριέμαι όταν το σκέφτομαι. Όταν έπεσα με τη μηχανή, πέρασα δύο μήνες στο ΚΑΤ, αλλά δεν είχα συναίσθηση του τι μου είχε συμβεί. Ειδικά από το νοσοκομείο, δεν έχω καμία κακή ανάμνηση. Όλοι με πρόσεχαν, με τάιζαν, φρόντιζαν για το καθετί. Αλλά όταν βγήκα από το νοσοκομείο, μου πήρε έξι μήνες να περπατήσω. Εκεί συνειδητοποίησα τι είχε γίνει. Μετά μου πήρε άλλους έξι μήνες να περπατήσω κανονικά. Το ένα μου το πόδι είναι πια πιο κοντό από το άλλο, αλλά ζω μ’ αυτό. Το πήρα εγωιστικά και πάλεψα για να καταφέρω να μην κουτσαίνω, να είναι λειτουργικό το χέρι μου. Όλη μου τη ζωή δούλευα, από οικοδομή μέχρι οτιδήποτε. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην τα καταφέρω. Επειδή, όμως, δεν ήθελα να μείνω εργάτης, σπούδασα διαιτολογία και μετά μαγειρική, δουλεύοντας παράλληλα. Ωστόσο, δεν μπορείς να είσαι και μάγειρας και ζαχαροπλάστης. Επέλεξα, λοιπόν, τη ζαχαροπλαστική.