Αλεξάνδρα Κ: «Οι Ηρωίδες δεν κόπηκαν ποτέ στ' αλήθεια, αλλά…»

Ήταν μία από τις πιο διακριτικές – σε όγκο δημοσιεύμάτων -σειρές την περασμένη σεζόν και έτσι αθόρυβα όπως ήρθε, χάθηκε από τους δέκτες μας. «Οι Ηρωίδες» της Αλεξάνδρας Κ όσο παράλογες και αν φάνταζαν οι αποφάσεις τους, ήταν μάλλον οι πιο σύγχρονοι χαρακτήρες που έχουμε δει στην ελληνική τηλεόραση, αλλά από το «πάγωμα» τους δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Με μία μακροσκελή ανάρτηση της στο Facebook η σεναριογράφος της, απάντησε στους φαν της σειράς που κατά καιρούς τη ρωτούν αν πρόκειται να επιστρέψει κάποια στιγμή στις οθόνες μας και εκείνη εξήγησε τι ακριβώς είχε συμβεί με την τηλεοπτική σειρά και γιατί είναι αδύνατο να υπάρξει συνέχεια.

«Παιδιά, μια διευκρίνιση σχετικά με τις Ηρωίδες μιας και από τότε που προβλήθηκαν τελευταία φορά μέχρι και σήμερα, δεν έχουν σταματήσει να έρχονται μηνύματα στο ίνμποξ, στο μέηλ, μέχρι και στο τηλέφωνο -αλλά και άνθρωποι στο δρόμο, στα μπαρ, στις ουρές της ΙΓ' ΔΟΥ(ς) Αθηνών, του Ζάρα, του ουράνιου τόξου και του αόρατου ροζ μονόκερου – που απορούν για τη διακοπή ή ρωτούν αν θα υπάρξει συνέχεια. Πέραν του ότι μου είναι πρακτικώς αδύνατο να απαντήσω σε όλους, νιώθω και λίγο σαν τον Αττίκ όταν του ζητούσαν να πει το «Είδα μάτια». Κι επειδή δεν έχω το ταλέντο του για να αποσυρθώ πέντε λεπτά στο καμαρινάκι μου και να επιστρέψω με ένα αριστούργημα τύπου «Ζητάτε να σας πω», γράφω αυτό το ποστ αντί επικηδείου γιατί μερικά πράγματα πρέπει δυστυχώς να τα κλείνουμε και να τα αποχωριζόμαστε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω.
Το λοιπόν. Οι Ηρωίδες δεν κόπηκαν ποτέ στ' αλήθεια αλλά συνέχεια για τις Ηρωίδες δε θα υπάρξει. Εξηγούμαι: Το Μάρτιο που μας πέρασε, πάνω που είχαμε πάρει το πράσινο φως για την επόμενη σεζόν και παρτάραμε άγρια στο Rock n Roll την επιτυχία μας (ψέμα είναι αυτό, όλοι φλώροι ήμασταν -cast&crew-, στα τσάμπα μπέργκερ το ‘χαμε ρίξει), χρειάστηκε να κάνουμε μια στάση εργασίας γιατί η πληρωμή του συνεργείου είχε αργήσει (το συνεργείο πληρώνεται παραδοσιακά πρώτο, οι ηθοποιοί πληρώνονται(;) έξι(6) μήνες μετά την προβολή). Το πλάνο ήταν να ξαναμπούμε για γύρισμα μόλις θα τακτοποιούνταν οι οφειλές. Οι οφειλές άργησαν πολύ να τακτοποιηθούν, οι ημερομηνίες χάθηκαν, είδατε επαναλήψεις για μια ζωή, ηθοποιοί και τεχνικοί περιμέναμε από μέρα σε μέρα να ξαναρχίσουμε και απορρίπταμε άλλες δουλειές που έρχονταν, εγώ έγραφα με την ψυχή στο στόμα (και κάτι αγχολυτικά as well) τη δεύτερη σεζόν μιας και θα το παίρναμε σερί – η δεύτερη σεζόν θα γυριζόταν στο καπάκι. Και κάπως έτσι έφτασε Ιούλιος και αρχίσαμε να παίρνουμε το μήνυμα ότι Ηρωίδες μάλλον δεν. Τόσο το κανάλι όσο και η εταιρεία παραγωγής, δήλωναν ότι ήθελαν να υπάρξει συνέχεια αλλά πρακτική λύση δε βρισκόταν. Αυτή τη στιγμή κινούμαστε δικαστικά για να καταφέρουμε να πληρωθούμε από την εταιρεία μιας και η πλειονότητα των ηθοποιών δεν έχουμε πάρει δραχμούλα τσακιστή μετά από επτά μήνες δουλειάς. Γιατί -φευ- ηθοποιοί, υπάρχουν χιλιάδες, n’est-ce pas?
Ως εκ τούτου, καταλαβαίνετε ότι είναι αδύνατο να υπάρξει συνέχεια. Όσο κι αν τις αγαπούσαμε τις έρ’μες τις Ηρωίδες, είναι η δουλειά μας, απ’ αυτήν ζούμε, τη σεβόμαστε και δεν την προσφέρουμε δωρεάν σε κανέναν. Ήταν για όλους μας επτά πολύ όμορφοι μήνες κατά τους οποίους όμως πολλοί από εμάς αναγκαζόμασταν να κάνουμε παράλληλα άλλες δουλειές για να έχουμε να πληρώσουμε το μετρό μέχρι το location του γυρίσματος (και εννοώ δουλειές πέραν του αντικειμένου μας). Επτά έντονοι μήνες που φίλοι, σύντροφοι και οικογένειες μάς στερήθηκαν (για να σας δώσω μια εικόνα πίσω από το κούλνες της σειράς, να σας πω ότι ο χώρος του μακιγιάζ λειτουργούσε συχνά και ως παιδικός σταθμός για τα παιδιά μας. Συν το κουνέλι της σειράς. Ναι, υπάρχει ένα κουνέλι σχεδόν σε κάθε επεισόδιο.)
Τέλος πάντων, για να τελειώνει αυτό το μακρυνάρι, ας συμφωνήσουμε όλοι ότι οι Ηρωίδες τέλειωσαν και ας πάμε παρακάτω. Κάθε τέλος είναι αν μη τι άλλο μια αρχή για κάτι άλλο, καλύτερο. Κάπου εδώ θα σας έβαζα το «Ένα τέλος άρχισε» της Κλειούς Δενάρδου (που στη β’ σεζόν θα έπαιζε πολύ) αλλά λέω να κλείσω με την πιο αγαπημένη μου σκηνή της σειράς. Το Μιμικάκι καταρρέει στην Πανεπιστημίου. Τελικά το Μιμικάκι τα κατάφερε. Έμεινε εκεί για πάντα.
Εμείς δυστυχώς πρέπει να σηκωθούμε και να συνεχίσουμε.
Σας ευχαριστούμε που ασχοληθήκατε μαζί μας. Δεν το περιμέναμε. Όχι τόσο. Ειλικρινά. Εμείς για τα καλώδια είχαμε έρθει.
Αλεξάνδρα Κ*
Υγ: Δεν ταγκάρω κανέναν – το παρόν αποτελεί απόλυτα προσωπική άποψη και διάθεση. Μπορεί να μην είναι προϊόν μυθοπλασίας και τα γεγονότα να είναι ξεροκέφαλα αλλά ο καθένας μας τα έζησε διαφορετικά και δε δικαιούμαι να μιλήσω εκ μέρους άλλων για μια ιστορία τόσο τρυφερή και ταυτόχρονα βίαιη. Σας ευχαριστώ που ήσασταν εκεί.»