Μετά την εν ψυχρώ και δημόσια δολοφονία του Τσάρλι Κερκ στις ΗΠΑ και τις πολιτικές εξελίξεις που αυτή πυροδότησε εντός και εκτός Αμερικής, παρατηρήθηκε πως οι χρήστες στις ψηφιακές πλατφόρμες, όπως το Disney+, το Netflix και το AppleTV+ άρχισαν να δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για παραγωγές που βασίζονται σε δολοφονίες διάσημων προσώπων.
Μία από αυτές που ξεχώρισαν μέσα στο 2025 και φαίνεται πως η επικαιρότητα επανέφερε στο προσκήνιο, 5 μήνες μετά την κυκλοφορία της, είναι το “Suspect: The Shooting of Jean Charles de Menezes”.
Η σειρά τεσσάρων επεισοδίων, γραμμένη από τον Jeff Pope και διαθέσιμη στο Disney+, επιχειρεί να αναβιώσει μία από τις πιο τραγικές στιγμές της σύγχρονης βρετανικής ιστορίας. Ο Jean Charles de Menezes, ένας Βραζιλιάνος ηλεκτρολόγος που ζούσε στο Λονδίνο, δολοφονείται κατά λάθος από αστυνομικούς στη στοά του μετρό (Stockwell), κατηγορούμενος εσφαλμένα για τρομοκρατία.
Λιτή υπόθεση αλλά ταυτόχρονα βαθιά περίπλοκη και συναρπαστική, καταφέρνει όχι απλά να σοκάρει με τις έντονες σκηνές βίας, την αγωνία και τη δραματική κορύφωση αλλά και να προβληματίσει σχετικά με την επισφαλή δράση των Αρχών και της Δικαιοσύνης σε ορισμένες σοβαρές ποινικές περιπτώσεις.
«Έχει δυνατά σημεία;» Μα φυσικά και έχει.
Η σειρά καταφέρνει να σε «τραβήξει» από τις πρώτες σκηνές, δείχνοντας όχι μόνο το γεγονός αλλά και την πίεση, την αβεβαιότητα, τις αποφάσεις που παίρνονται εν βρασμώ, τα επικοινωνιακά λάθη και τον κακό συντονισμό των Αρχών. Ο τρόπος που χτίζεται η κορύφωση προς το μοιραίο συμβάν θεωρείται από πολλούς ως εξαιρετικά εύστοχος και επιτυχημένος.
Σκέψου πως η σειρά δεν παρουσιάζει τον θάνατο απλά ως γεγονός. Εμβαθύνει στο πώς η οικογένεια του Menezes επηρεάζεται, πώς τα Μέσα Ενημέρωσης, η Αστυνομία και η δημόσια σφαίρα επιχειρούν να διαμορφώσουν το αφήγημα της δολοφονίας. Υπάρχει επιμονή στην ανθρωπιά του θύματος όσο και στην ευθύνη της εξουσίας απέναντι στο τραγικό συμβάν.
Το σενάριο και η παραγωγή αποδεικνύουν ότι η δουλειά που έγινε στην έρευνα ήταν διεξοδική: επικοινωνιακά προβλήματα, λάθος πληροφορίες, ανεπαρκής ταυτοποίηση του στόχου, παρεξηγήσεις στον τρόπο χειρισμού της κατάστασης. Δεν φοβάται να αναδείξει τα τεχνικά και οργανωτικά λάθη ως καθοριστικά για την εκτροχιασμένης έκβασης της υπόθεσης.
Και δεν το λέμε μόνο εμείς
Η σειρά έχει πολύ καλό ποσοστό στο Rotten Tomatoes (~89%), ενώ ειδικοί από τους Financial Times, The Times, New Statesman και The Guardian αναγνωρίζουν την αξία της να διατηρεί τη σοβαρότητα, ενώ παράλληλα υπογραμμίζουν την πολιτική διάσταση και την ανθρωπιστική της χροιά.
«Σίγουρα όμως θα υπάρχουν και κάποια ψεγάδια». Σαφώς.
Μία παρατήρηση που επαναλαμβάνεται έντονα μεταξύ κοινού και κριτικών είναι ότι, παρότι η σειρά αφηγείται πολλά σχετικά με το πώς και γιατί συνέβη το μοιραίο λάθος, δεν δίνει τόσο χρόνο όσο θα ήθελαν ορισμένοι θεατές να γνωρίσουν τον άνθρωπο πίσω από το όνομα: τα όνειρά του, τα καθήκοντά του, τις καθημερινές του μικρές ιδιαιτερότητες. Υπάρχουν κριτικές που λένε ότι «νιώθεις πιο πολύ την τραγωδία παρά τον ίδιο τον χαρακτήρα».
Εκτός αυτού, πολλοί θεατές επισημαίνουν ότι η ένταση «ανεβαίνει» περισσότερο στα πρώτα τρία επεισόδια, ενώ το τέταρτο – αν και σημαντικό – φαντάζει πιο “γραφειοκρατικό”, στοιχείο που μπορεί να “φρενάρει” για κάποιους τον παλμό της αφήγησης.
Άλλο ένα trigger point είναι η βιαιότητα ορισμένων σκηνών, που οι πιο ευαίσθητη ίσως βρουν τραγικές έως και σχεδόν ανυπόφορα σκληρές. Η απόδοση της δολοφονίας, το αμέσως μετά, η φυσική και ψυχική πίεση είναι τέτοια που δεν “λειαίνει” τις αιχμηρές γωνίες της τραγωδίας.
Δεν λείπουν φυσικά και οι κριτικές που υποστηρίζουν ότι η σειρά, ενώ έχει μεγάλο ενημερωτικό και πολιτικό χαρακτήρα, σε ορισμένα σημεία μοιάζει να καταφεύγει σε στιγμές υπερβολικής δραματουργίας ή να “εκβιάζει” το συναίσθημα με τρόπο που δεν είναι απολύτως απαραίτητος. Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα χάνει μέρος από την αυθεντικότητα.
Πού καταλήγουμε;
Το “Suspect: The Shooting of Jean Charles de Menezes” είναι μια σειρά που πετυχαίνει πολλά: ενημερώνει, συγκινεί, ενίοτε εξοργίζει και φέρνει στο φως πράγματα που πολλοί μπορεί να ήθελαν να ξεχαστούν ή να υποβαθμιστούν.
Δεν είναι τέλεια, η αφήγηση σε κάποια σημεία θα μπορούσε να είναι πιο συμπαγής, ο χαρακτήρας του Menezes να είναι πιο “ζωντανός”, να τον γνωρίσουμε καλύτερα, πέρα από την ταυτότητα του θύματος.
Αλλά, ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι προσφέρει κάτι που σπάνια βλέπεις με τόση καθαρότητα στο δράμα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα: δεν αποφεύγει τις ευθύνες. Δεν δίνει δικαιολογίες. Και αυτό, για πολλούς, την κάνει όχι απλώς μια σειρά που θα μείνει, αλλά μια σειρά που καταφέρνει να διαμαρτύρεται και να ψάχνει σαφείς εξηγήσεις.
Αν σε ενδιαφέρουν, λοιπόν, οι σειρές που σου δίνουν τροφή για σκέψη μετά το τέλος, πρέπει να τη βάλεις asap στη watchlist σου. Αν ζητάς μόνο ψυχαγωγία, μπορεί να σε κουράσει αλλά αν αναζητάς την αλήθεια, τότε σίγουρα θα σε ανταμείψει.
