Τασούλα Επτακοίλη: «Κάνω τον πόνο µου σκαλοπάτι για να ανέβω λίγο πιο ψηλά»

Την δημοσιογράφο, συγγραφέα και παρουσιάστρια της εκπομπής Πλάνα με ουρά στην ΕΡΤ2, Τασούλα Επτακοίλη, περνά από… ανάκριση ο Γρηγόρης Μελάς στο περιοδικό Τηλέραμα…

Έχω πτυχίο Κλασικής Φιλολογίας, αλλά από τη διδασκαλία (καλώς ή κακώς) προτίµησα τη δηµοσιογραφία. Εργάζοµαι ως δηµοσιογράφος από το τελευταίο έτος των σπουδών µου στη Φιλοσοφική της Αθήνας. Έχω διανύσει πολλά… χιλιόµετρα σε εφηµερίδες και περιοδικά, αλλά και στο ραδιόφωνο. Μπήκα στη δηµοσιογραφία σε µια χρυσή εποχή. Ήθελα πάντα να αφηγούµαι ιστορίες ανθρώπων και είχα την τύχη να συναντήσω πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Κάποιους δεν θα τους ξεχάσω ποτέ! Είµαι στην «Καθηµερινή» περισσότερο από είκοσι χρόνια. Μερικές φορές αισθάνοµαι πιο οικεία στο γραφείο παρά στο σπίτι µου.

Φέτος έµελλε να µάθω πώς λειτουργεί και ο θαυµαστός κόσµος της τηλεόρασης, µε την εκποµπή «Πλάνα µε ουρά», ιστορίες φιλοζωίας και ανθρωπιάς, όπως είναι το µότο µας, την οποία επιµελούµαι και παρουσιάζω στην ΕΡΤ2.

Στην Τήνο έζησα τα πρώτα εννέα χρόνια της ζωής µου, καθώς εκεί ήταν διορισµένοι οι γονείς µου, δάσκαλοι και οι δύο. Η πρώτη ανάµνηση που έχω είναι να πέφτω από την εξωτερική σκάλα του σπιτιού µας στον Κάµπο, ένα µικρό χωριό σε µία από τις λίγες εύφορες κοιλάδες του νησιού. Μέχρι πριν από µερικά χρόνια αυτός ήταν ο πιο συχνός εφιάλτης µου: ότι γκρεµίζοµαι από κάπου µε ταχύτητα και τίποτα και κανείς δεν βρίσκεται να µε σταµατήσει.

Στη Σάμο περνούσα όλα τα καλοκαίρια των παιδικών µου χρόνων. Είναι ο τόπος καταγωγής και του πατέρα και της µητέρας µου. Θυµάµαι τον παππού µου τον Νικόλα να µου λέει παραµύθια αυτοσχεδιάζοντας, τη µία γιαγιά µου, τη Στάσα, να µου διαβάζει τους µύθους του Αισώπου, και την άλλη, τη Γεωργία, να µου µαθαίνει το «Πιστεύω». Αυτά, µαζί µε αµέτρητες ώρες παιχνιδιού, διαβάσµατος (ανέκαθεν ήµουν βιβλιοφάγος), αλλά και αγροτικών εργασιών, από τρύγο µέχρι µάζεµα αµυγδάλων, έκαναν τα καλοκαίρια µου συναρπαστικά. Δεν βαριόµουν ποτέ!

Ως παιδί ήµουν φρόνιµη, τελειοµανής, εσωστρεφής και µάλλον… σπασικλάκι – τώρα πια µπορώ να το παραδεχτώ. Κοινωνική, µε σχεδόν ισότιµη συµµετοχή στις κουβέντες των µεγάλων, άριστη µαθήτρια, απουσιολόγος σε όλες τις τάξεις του Γυµνασίου και του Λυκείου και σηµαιοφόρος.

Στο Λύκειο ήµουν τραγουδίστρια σε ένα γκρουπ. Κιθάρα έπαιζε ο νυν αθλητικός συντάκτης της ΕΡΤ Γιώργος Λυκουρόπουλος και πλήκτρα ο ηχολήπτης Δηµήτρης Ευαγγελινός. Στο ρεπερτόριό µας είχαµε πάντα το «Let it be» των Beatles, το «Αχ, χελιδόνι µου» του Μάνου Λοΐζου και τον «Οδυσσέα από το Κάιρο» του Κώστα Τουρνά.

Το πρώτο ζώο που αγάπησα ήταν η Ριρίκα, η γαϊδουρίτσα του παππού µου του Νικόλα. Της άρεσαν οι καρπουζόφλουδες και απολάµβανε να τη χαϊδεύω ψηλά στη µουσούδα της, ανάµεσα στα αφτιά της. Ενήλικη πια, λάτρεψα τις γάτες. Τέσσερις έχουν ήδη περάσει από το σπίτι µου. Σήµερα συµβιώνω µε τη Ρίνα και τον Φούσκα, πρώην αδεσποτάκια και τα δύο.

Άρχισα να γράφω στην εφηβεία µου: ποιήµατα και µικρά κείµενα. Ποτέ δεν το περίµενα βέβαια, ούτε στα πιο τρελά µου όνειρα, πως θα έφτανε η στιγµή που στα βιβλιοπωλεία θα κυκλοφορούσαν επτά βιβλία µου. Η διαδικασία της γραφής είναι επίπονη και πολύπλοκη, αλλά και πηγή χαράς και κίνητρο ζωής για µένα: σαν βαθιά ανάσα καθαρού αέρα µέσα στην πιο πνιγηρή ατµόσφαιρα.

Ο θάνατος του συζύγου μου Κώστα το 2016 µε άλλαξε. Ήταν ένα ορόσηµο, ένα σύνορο στη ζωή µου, που χωρίζει το πριν από το µετά. Δεν είµαι πια ο άνθρωπος που ήµουν. Είµαι πιο ώριµη και πιο δυνατή. Εκτιµώ τις µικρές χαρές, γιατί ξέρω πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.

Μου αρέσει να µαγειρεύω. Με χαλαρώνει. Δεν είµαι και η Ναϊτζέλα Λόσον, αλλά δεν τα πάω κι άσχηµα. Ειδικά όταν φτιάχνω σπανακόπιτα, µακαρονάδες, λαδερά και περίεργες σαλάτες µε όσπρια.

Με εκνευρίζουν η αδιακρισία, η αγένεια και η αχαριστία. Αλλά σπάνια συγκρούοµαι. Δεν αντέχω τις εντάσεις. Όταν συναντώ ανθρώπους µε τοξικότητα, απλώς τους προσπερνώ και συνεχίζω τον δρόµο µου, χωρίς να κοιτάξω ξανά πίσω.

Ευτυχία για μένα σημαίνει ισορροπία. Τον ορισµό της δίνω στο µυθιστόρηµά µου «Κέρµα στον αέρα»: Να µην πενθώ για όσα δεν απέκτησα ή εκείνα που είχα και έχασα, αλλά να γλυκαίνει η µατιά µου ακουµπώντας πάνω σε όσα έχω, στα πιο πολύτιµα αγαθά µου, στα πρόσωπα των ανθρώπων που είναι στο πλευρό µου, στις γάτες µου, που µε κοιτούν µε τόση τρυφεράδα, στα βιβλία µου, στα µέρη που αγαπώ και στα καινούρια που έχω την τύχη να γνωρίζω. Να µη φοβάµαι τα γηρατειά και, όταν έρθουν, να τα δω ως δώρο ή, ακόµα καλύτερα, ως κατάκτηση. Να προσπερνώ µε αποφασιστικότητα ό,τι στάζει µέσα µου δηλητήριο και να µην κοιτάζω πίσω. Να κάνω τον πόνο µου σκαλοπάτι για να ανέβω λίγο πιο ψηλά.