Συνέντευξη στο περιοδικό «Λοιπόν» και τον Ανδρέα Θεοδώρου παραχώρησε ο Δημήτρης Γιώτης. Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε και για την κακοποιητική συμπεριφορά που βίωσε από τον πατέρα του.
Αποτελείς ένα σπουδαίο παράδειγμα δύναμης γιατί παρότι τα παιδικά σου χρόνια ήταν δύσκολα, εσύ επιβίωσες και πέτυχες. Είναι αλήθεια πως κρυβόσουν με τη μητέρα σου για να ξεφύγετε από τον πατέρα σου;
Η μητέρα μου είχε μήνυση κατά αρπαγής ανηλίκου. Μετά από ξυλοδαρμό από τη μητριά μου και ενώ μου εκσφεσδόνισε ένα βιβλίο στο κεφάλι, μου άνοιξε το αυτί και έτρεχαν αίματα. Έφυγα με τρομερό φόβο από το σπίτι, πήγα στη γιαγιά μου και ειδοποίησα τη μάνα μου να έρθει να με πάρει. Πρώτα πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα, με είδαν, έγινε η καταγραφή και φύγαμε, εκ των υστέρων έκανε ο πατέρας μου μήνυση και έτσι ήμασταν σαν διωγμένοι. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες, χειμώνα καιρό, αλλάζαμε συνέχεια τόπο και μέρος για να μη μας βρουν.
Τι τραύματα αφήνει στην ψυχή ενός παιδιού όταν βιώνει κακοποιητικές συμπεριφορές; Όλο αυτό πώς σε επηρέασε εσένα σαν μπαμπά;
Η απόρριψη του πατέρα μου μια ολόκληρη ζωή είναι λογικό να μου έχει γεμίσει κενά που προσπαθώ να καλύψω. Η απουσία, η άρνηση, η απαξίωση, η κακοποιητική συμπεριφορά του πατέρα μου με έκανε να αναρωτιέμαι μια ολόκληρη ζωή γιατί; Ερωτήματα που ποτέ δεν βρήκαν απαντήσεις… Πέρασα ένα εφιάλτη ενάμισι έτους κοντά του και μετά τη δικαστική απόφαση υπέρ της μάνας μου, νύχτα με έδιωξε με τα βιβλία και τα ρούχα μου σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών… Και εγώ ετών έντεκα.
Κοίταξε, έλεγα ότι έγινα αυτό που δεν είχα, μπαμπάς. Όμως όταν έφυγε και προσπάθησα να τον κατανοήσω, συμπονέσω, συγχωρήσω, κατάλαβα ότι το πώς είμαι σαν μπαμπάς εκείνος μου το ‘μαθε. Μπορεί με τον δύσκολο τρόπο, να μάτωσα, να πόνεσα, να μην υπήρξα παιδί, ωρίμασα χωρίς να το θέλω πολύ νωρίς, αλλά έμαθα πως θέλω να είμαι. Πατεράδες γίνονται πολλοί, μπαμπάδες λίγοι!
Πηγή εικόνας: NDP