Για την εμπειρία της στην παράσταση Cleansed μίλησε η Μαίρη Μηνά στο Στούντιο 4 με την Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο. H γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε τόσο στη σκληρότητα του έργου όσο και στις έντονες αντιδράσεις του κοινού.
«Μιλάμε για το Cleansed της Sarah Kane, ένα θρυλικό έργο, πολύ ποιητικό κείμενο, αρκετά σκοτεινό, με πολλές σκηνές βίας και την ίδια στιγμή με σκηνές απόλυτης ένωσης και αγάπης. Όπως συμβαίνει με όλα τα ποιητικά κείμενα που είναι τόσο ανοιχτά, χωράνε όλες οι ερμηνείες. Παρ’ όλα αυτά έχει κάποιους άξονες πολύ καθαρούς. Τους άξονες των βασανιστηρίων, ότι όλοι αυτοί οι ήρωες είναι σαν μάρτυρες και όλοι αυτοί πάσχουν. Την ίδια στιγμή που πάσχουν, ακρωτηριάζονται, βασανίζονται, μάχονται ακόμη πιο δυνατά να ενωθούν και να στραφούν προς την αγάπη και προς το φως», είπε αρχικά η Μαίρη Μηνά.
Για το κοινό που αποχωρεί από την παράσταση, η ηθοποιός είπε: «Ποιοι είναι αυτοί που φεύγουν δεν ξέρω… μάλλον είναι άνθρωποι που ίσως κάτι δεν αντέχουν. Εγώ χαίρομαι πάντως από αυτές τις αντιθετικές στάσεις που έχει ο κόσμος. Ακριβώς γιατί το έργο κιόλας φτιάχτηκε για να δημιουργεί τέτοιου είδους αντιθέσεις και τέτοιου είδους προβληματισμούς και συγκρούσεις. Ακριβώς γιατί είναι ένα έργο που έχει και μία κοινωνική και πολιτική χροιά».
Η ίδια πώς αισθάνεται μετά το τέλος κάθε παράστασης; «Σε ό,τι έργο και να παίξω, όσο σκληρό και να είναι, όσο δραματικό και να είναι, όσο πιο πολύ εμπλακώ και μέσα σε αυτό είμαι, τόσο υπάρχει μια… αντίρροπη δύναμη που έχει μια αίσθηση ηδονής και χαράς από κάτω, που είναι αυτή της δημιουργίας. Και με αυτό το έργο συμβαίνει ακριβώς αυτό. Όσο πιο πυκνά και μαζί είμαστε και πιο βαθιά μπαίνουμε και με μεγάλη αυταπάρνηση σε όλο αυτό που συμβαίνει, τόσο τελειώνοντας αισθάνεσαι και μια λύτρωση. Όπως και αυτή τη λύτρωση ψάχνουν και αυτοί οι ήρωες».
Αναφερόμενη στη σωματική έκθεση επί σκηνής, η Μαίρη Μηνά σημείωσε: «Σε σχέση με αυτό το συγκεκριμένο έργο, δεν ήταν το δυσκολότερο με το οποίο είχαμε να αναμετρηθούμε, το γυμνό. Αντιθέτως, ήταν και κάπως απελευθερωτικό. Όταν μπαίνεις σε αυτή τη συνθήκη και προσπαθείς πραγματικά να γίνεις φορέας τόσο μεγάλων νοημάτων, όλα είναι περιττά. Οι λέξεις είναι μικρές και συμπυκνωμένες και τα ρούχα ελάχιστα. Και όταν και αυτά βγαίνουν, αισθάνεσαι ότι είσαι πιο κοντά στον πυρήνα του ίδιου του έργου. Εντελώς. Κι αυτό είναι το απελευθερωτικό».
«Ο τρόπος με τον οποίο μας οδήγησε ο Δημήτρης Καραντζάς σε όλα αυτά τα βάθη και σκοτάδια και στην απογύμνωση, είχε τέτοια ευγένεια και τόση απαλότητα που ήταν σαν όλα να γίνονταν και να μην καταλαβαίναμε πότε γίνονταν», κατέληξε η Μαίρη Μηνά.
