Μια εφ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Grace και τη Μικαέλα Θεοφίλου παραχώρησε ο Λάκης Γαβαλάς.
Ο γνωστός σχεδιαστής μίλησε, μεταξύ άλλων, και για την περίοδο που βρέθηκε στη φυλακή.
Κεφάλαιο «φυλακή». Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίσατε τον εγκλεισμό σας είναι μάθημα ζωής για όλους μας.
Νομίζω πως, πράγματι, έχω βοηθήσει πολύ κόσμο γιατί μου το λένε. Πέντε-έξι άνθρωποι μου έγραψαν: «Κύριε Γαβαλά, σας ζητώ συγγνώμη εκ μέρους της χώρας μας για αυτό που σας έκαναν». Έτσι ένιωσα ότι η αναγνώριση δεν έρχεται μόνο από την επαγγελματική επιτυχία ή την αναγνωρισιμότητα.
Έρχεται από την τόλμη με την οποία αντιμετωπίζεις και τις δυσκολίες. Πιστεύω όμως ότι μεγαλύτερο θάρρος και δύναμη ψυχής έχουν άνθρωποι που, για παράδειγμα, βγαίνουν νικητές από τη μάχη με τον καρκίνο. Εγώ δεν έχω φτάσει στο όριο της ανθρώπινης αντοχής με τον εγκλεισμό μου – ειδικά γνωρίζοντας ότι είμαι χρήσιμος και δεν πρέπει να παρατήσω αυτό που τελικά θέλω και έχω έρθει στον κόσμο για να πράξω.
Έχω έρθει στον κόσμο για να είμαι χρήσιμος, κι αυτό το αποδεικνύει κάθε μου μέρα. Ευτυχώς που άντεξα γιατί δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε –είναι άσχημη λέξη η εγκατάλειψη–, όπως δεν θέλουμε και να μας εγκαταλείπουν. Πρώτα απ’ όλα, βέβαια, οφείλουμε να μην εγκαταλείπουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, πρέπει να το προσπαθούμε. Η ζωή δεν είναι εύκολη και ποτέ δεν ξέρεις τι έρχεται.
Στα γενέθλια των φίλων μου, η ευχή που τους γράφω είναι: «Καλή και εύκολη ζωή με εύκολα προβλήματα!». Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχουμε προβλήματα, απλώς να είναι αντιμετωπίσιμα. Δεν μου έχει χαριστεί κάτι. Η αλήθεια είναι ότι αγαπώ τα ζόρια, ίσως αυτό με έσωσε στη φυλακή.
Τι μαθήματα πήρατε εσείς για τη ζωή σας όσο ήσαστε μέσα στη φυλακή;
Ότι ο ανδρισμός δεν βρίσκεται ούτε πίσω από μια ασπίδα σε έναν πόλεμο ούτε στην ικανότητα στο «τσατσιλίκι» που μπορεί να δείχνει ένας φυλακισμένος για να έχει καλύτερη μεταχείριση. Σκέφτηκα ότι τα παντελόνια που φοράω τα τιμώ – και τις φούστες βέβαια τις τιμώ, είτε στενές είτε φαρδιές, είτε πλισέ είτε εβαζέ. Βασικά, εγώ τιμώ ό,τι είναι στυλ.
Αυτό λοιπόν που με δίδαξε η φυλακή είναι ότι πρέπει να έχω την αξιοπρέπειά μου, και το πέτυχα γιατί, όταν έβγαινα από το κελί για να προαυλιστώ, υπήρχαν διάσπαρτα άλλοι κρατούμενοι που κάθονταν έξω στον κοινό χώρο και έκαναν στην άκρη για να περάσω. Μάλιστα, μετά από λίγο καιρό –επειδή εγώ το χιούμορ το έχω πάντα στη ζωή μου, αλλιώς πεθαίνω–, πήγαινα ως Βουγιουκλάκη και τους έλεγα «ακρίστε, χωριανοί!».
Δεν αισθανθήκατε ποτέ φόβο, κίνδυνο ή προσβολή της προσωπικότητάς σας;
Όχι. Θυμάμαι, είχα έναν συγκρατούμενο από την Αλβανία στη μεταγωγή ο οποίος έλεγε συνεχώς την αλβανική λέξη «μότρα», που σημαίνει «αδερφή». Τον έπιασα λοιπόν μια μέρα από το μανίκι και του είπα: «Ή θα με λες άντρα ή θα με λες γυναίκα. Αν θα με λες γυναίκα, φίλησέ με τώρα στο στόμα. Αν θα με λες άντρα, σου γ@@ώ ό,τι έχεις και δεν έχεις και σε αλλάζω και πτέρυγα. Τι είσαι εσύ από αυτά τα δύο;».
Μου απάντησε: «Είμαι άντρας και σου ζητώ συγγνώμη». Αυτός ο άνθρωπος πήγε στην εισαγγελέα και ομολόγησε ότι έκανε κάτι ποινικά κολάσιμο ζητώντας ο ίδιος την τιμωρία του επειδή, όπως είπε, «μίλησα άσχημα σε έναν άνθρωπο». Η εισαγγελέας θέλησε να της περιγράψω τι έγινε και, όταν το έκανα, μου είπε: «Κύριε Γαβαλά, ξέρετε ότι έχετε πράξει ένα μεγάλο καλό σε τουλάχιστον εκατό άτομα;
Αυτός ο άνθρωπος έχει τις διασυνδέσεις του και θα μπορούσε να αποτρέψει οποιαδήποτε όχληση προς το πρόσωπό σας μετά τον τρόπο με τον οποίο του μιλήσατε». Αυτό λοιπόν μου έμαθε η φυλακή, να είμαι εγώ η ασπίδα για τον εαυτό μου. Αναθεώρησα για μία ακόμα φορά το αντρικό μυαλό μου: το ήθος, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα δεν είναι θέμα γένους.
Πηγή εικόνας: NDP
