Η Ανθή Βούλγαρη είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης, πολύ αγαπητή στους τηλεθεατές, ενώ τα τελευταία χρόνια -στο πλευρό του Ιορδάνη Χασαπόπουλου- συμπαρουσιάζει μια από τις πιο δημοφιλείς πρωινές εκπομπές.
Έχοντας διαγράψει μια μεγάλη πορεία στα ΜΜΕ, η Ανθή Βούλγαρη έρχεται στο zappit και μοιράζεται μαζί μας στιγμές από την επαγγελματική της διαδρομή, από τα πρώτα της βήματα στο ρεπορτάζ, μέχρι τη σημερινή της θέση στην καθημερινή ενημέρωση.
Οι δυσκολίες και οι συγκινήσεις που έχει βιώσει, το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει για την εξωσωματική γονιμοποίηση, η μητρότητα, η στιγμή που φοβήθηκε για τη ζωή της, το θαύμα που βίωσε, το όνειρο που θέλει να κάνει πραγματικότητα στα επόμενα χρόνια της ζωής της.
Η Ανθή Βούλγαρη ξετυλίγει… The Full Story… της ζωής της στο zappit…
Όταν ήμουν μικρή, στο γυμνάσιο, κι έβλεπα τις εκπομπές τις ενημερωτικές πριν πάμε σχολείο, μου άρεσε πάντα αυτή η εκπομπή «Κοινωνία Ώρα Mega» και έλεγα εγώ αυτή την εκπομπή θέλω να κάνω γιατί μου αρέσει έτσι όπως το παρουσίαζε ο Καμπουράκης με τον Οικονομέα. Και λέω είναι πολύ ωραίο που είναι πιο χαλαροί, που γελάνε και κάνουν πλάκα μεταξύ τους. Και το έλεγα και πρόσφατα. Δεν μπορούσα να φανταστώ βέβαια ότι θα το έφερνε έτσι η ζωή και η τύχη να είμαι εδώ, αλλά δεν το έχω ξαναπεί. Ήταν η εκπομπή που έβλεπα τελικά.
Το γεγονός ότι ο Ιορδάνης με σεβάστηκε πολύ και μου έδωσε χώρο όταν πρωτοξεκίνησα ότι εγώ σέβομαι τον Ιορδάνη, εννοείται και ότι έχουμε γίνει πια φίλοι, δημιουργεί και μια οικειότητα που βγαίνει προς τα έξω και πολλούς τηλεθεατές που μάλλον όλους τους τηλεθεατές που μας παρακολουθούν καθημερινά και μας στέλνουν μηνύματα, τους ξέρουμε και με τα μικρά τους ονόματα.
«Με τον Ιορδάνη είμαστε δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι»
Αλλά έχουμε το ίδιο μότο ρε παιδί μου ότι όταν είσαι θετικός μπορείς να συνυπάρξεις και να είσαι και δημιουργικός. Ε, όταν λοιπόν έγινε η πρόταση από τότε διευθυντή στο τότε κανάλι να κάνουμε μαζί την εκπομπή και το δέχτηκε ο Ιορδάνης, είχαμε μια πολύ όμορφη, ομαλή συνεργασία.
Παρακολουθώ τα νούμερα τηλεθέασης για να καταλαβαίνω αν είμαστε στο σωστό δρόμο ή αν κάτι κάνουμε λάθος ή αν κάτι μας ξεφεύγει ή αν ο κόσμος συνεχίζει να μας εμπιστεύεται, δεν συνεχίζει να μας εμπιστεύεται. Βέβαια είναι νούμερα, ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, θα αλλάξουν κάποια στιγμή στην πορεία. Ο κόσμος μπορεί να κάνει μια στροφή, αλλά από κει και πέρα ναι, τα κοιτάω. Βέβαια θα ήθελα να υπάρχουν νούμερα και αλλού. Δηλαδή θα ήθελα να γίνουν μετρήσεις και στα iPad και στα κινητά. Πολύς κόσμος παρακολουθεί από εκεί, δεν παρακολουθεί μέσα από την τηλεόραση, μας βλέπει από πλατφόρμες, όχι μόνο από τα κανάλια, αλλά γενικά, ναι, τα παρακολουθώ τα νούμερα.
Επειδή η ενημέρωση είναι κάτι πολύ σοβαρό, θα πρέπει όσοι αποφασίσουν να το κάνουν αυτό να είναι πολύ καλά ενημερωμένοι. Δεν μπορούμε να πασαλείβουμε τα θέματα ή εν πάση περιπτώσει να μην έχει γίνει ρεπορτάζ πριν την προσέγγιση και το σχόλιο που θέλουμε να κάνουμε. Όπως και στην ψυχαγωγία απλά είναι δύο διαφορετικά είδη που κατά τη γνώμη μου μπορούν να συνυπάρξουν.
Ο Γιώργος Παπαδάκης ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο πάντα σκέφτομαι με θαυμασμό και απορώ πώς το έκανε. Το καινούργιο είναι ότι έχουμε δύο νέα πρόσωπα απέναντί μας στον ΑΝΤ1 και χαίρομαι πάρα πολύ. Και άλλη μια γυναίκα που και για αυτό χαίρομαι πάρα πολύ. Τώρα από κει και πέρα, ξέρεις, είναι κύκλοι που κλείνουν και κάποιοι άλλοι που ανοίγουν.
«Άκουγα τόσα χρόνια ο Γιώργος Παπαδάκης είναι έτοιμος να φύγει και έλεγα γιατί;»
Δηλαδή ο άνθρωπος θα το πει μόνος του όποτε το θέλει το αισθανθεί;
Στα πρώτα χρόνια στο ρεπορτάζ έξω που ξέρεις, τότε ήμουν κι ένα κοριτσάκι 21-22 χρονών, έπρεπε να αποδείξω ότι μπορώ. Έχω βιώσει δυσκολίες που οφείλονται στον ανταγωνισμό, αλλά επειδή είμαι έτσι σαν χαρακτήρας που δεν με πολυακουμπάνε, τις προσπέρασα. Κυρίως ότι έχει να κάνει ότι τι θες εσύ από την ψυχαγωγία στην ενημέρωση για να με κάνουν να αισθανθώ άσχημα, να κάνω πίσω ας πούμε. Βέβαια τους ευχαριστώ και…
«Ευχαριστώ και έναν διευθυντή σε ένα κανάλι που δεν με πίστεψε, γιατί αν με πίστευε μπορεί να μην ήμουν εδώ τώρα»
Αλλά, ξέρεις, η αλήθεια είναι ότι όταν είσαι ρεπόρτερ και προσπαθείς να βγάλεις και τα προς το ζην, δεν κοιτάς αν θα κάνεις ψυχαγωγία, αστυνομικό, δικαστικό…
Έχω κλάψει πάρα πολλές φορές γι αυτή τη δουλειά. Θυμάμαι μέχρι και την πρώτη χρονιά που κάναμε εκπομπή εδώ. Την πρώτη χρονιά είχα ρίξει αρκετές φορές κλάμα, αλλά όχι τώρα. Τώρα είμαι καλά.
«Ετοιμάζω ένα ντοκιμαντέρ για τις εξωσωματικές γιατί είναι κάτι που με έχει αγγίξει πολύ»
Βλέπω ότι ενδιαφέρει πάρα πολύ κόσμο, πάρα πολλές γυναίκες και γενικά θα το πιάσουμε από πολλές σκοπιές. Τώρα αν θα επανέλθω στα Τέμπη. Πάντα είμαι στο θέμα Τέμπη. Πάντα το παρακολουθώ. Δεν ξέρω αν θα επανέλθω με ντοκιμαντέρ. Δεν ξέρω αν έχω και τη δύναμη και το κουράγιο να το ξανακάνω. Θα δείξει. Ήταν δύσκολο, γιατί όσο πιο βαθιά έμπαινα τόσο πιο πολύ με δυσκόλευε συναισθηματικά.
Επειδή το έχω πει ανοιχτά ότι προσπάθησα πολύ για να μείνω έγκυος, έχω περάσει από πολλές φορές εξωσωματικής. Εκεί λοιπόν που ήμασταν στα νοσοκομεία, στα ιατρεία, συνάντησα πολλές γυναίκες που καθόμασταν σε διπλανές θέσεις και η καθεμιά έλεγε την ιστορία της. Και εκεί κατάλαβα πόσο ψυχοφθόρο είναι, πόσο μεγάλο είναι το οικονομικό βάρος, πόσο μικρή ενημέρωση έχουμε οι γυναίκες, το τι θα πρέπει να κάνουμε ή στο πως θα μπορέσουμε να ψάξουμε ωάρια ας πούμε. Πολλά πράγματα που θα πρέπει ένα κράτος θα πρέπει να έχει μεριμνήσει για αυτά. Όπως και το ψυχολογικό είναι πάρα πολύ σοβαρό στη δουλειά. Είναι πάρα πολύ σημαντικό το πώς μπορεί να πηγαίνει μια γυναίκα όταν είναι σε αυτή τη διαδικασία. Γενικά είναι πάρα πολλά τα θέματα και εννοείται ότι και η εκμετάλλευση που συμβαίνει πολλές φορές από κάποιους γιατρούς και κάποια κέντρα και αυτό είναι ένα πάρα πάρα πολύ μεγάλο θέμα.
«Την τελευταία φορά που έκανα εξωσωματική είπα εντάξει, είναι η τελευταία φορά…»
Ότι δεν μπορώ άλλο βρε παιδί μου. Δεν γίνεται, δεν… Εντάξει, εγώ ήμουν από τις τυχερές που ήρθε μόνο του τελικά. Προφανώς μάλλον όταν είπα φτάνει, γιατί ίσως χαλάρωσα και εγώ ψυχολογικά δεν ξέρω. Αλλά ναι, υπάρχουν στιγμές που απογοητεύεσαι. Πέρασα από γιατρούς που δεν με στήριξαν ψυχολογικά, γιατί χρειάζεσαι ψυχολογική στήριξη. Δεν είναι άιντε μπαίνεις, βγαίνεις και τελείωσε. Ήταν ένα ταξίδι που είχε τα πάνω του, τα κάτω του. Αυτό ήταν κάτι που πραγματικά ώρες ώρες με τσάκιζε.
«Είναι η πιο ωραία χρονιά μου»
Τι να σου πω τώρα, η μητρότητα είναι ό,τι πιο δημιουργικό μου έχει συμβεί. Έχω πολλά άγχη και για το μέλλον και για το τώρα και για το αλλά ξέρεις, θέλω να μεγαλώσω έναν άνθρωπο που να σέβεται τον συνάνθρωπό του. Και επειδή βλέπω, βλέπουμε πολλά μέσα από το ρεπορτάζ και δεν ξέρω κατά πόσο εύκολο είναι αυτό και όταν σκέφτομαι ότι τα μωράκια είναι ένα λευκό χαρτί, η ψυχή τους και ο εγκέφαλός τους και εσύ καλείσαι να είσαι δίπλα τους σε αυτό ρε παιδί μου καλείσαι να τα μεγαλώσεις. Είναι δύσκολο, είναι πολύ δύσκολο αλλά και δημιουργικό ταυτόχρονα.
Δούλευα όλη μέρα, στη κυριολεξία όλη μέρα, από το πρωί, 11 το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ και άντε πάλι. Δεν είχα πάει διακοπές για πάρα πολλά χρόνια. Μέχρι τότε δεν είχα πάει και διακοπές. Δεν πήγαινα καλοκαίρι, διακοπές γιατί δούλευα. Ε, μετά έβαλα σε προτεραιότητα τον εαυτό μου. Έμαθα να ακούω το σώμα μου και να ζω τη στιγμή. Ξέρεις καμιά φορά που το λέω στην εκπομπή και μπορεί να ακούγεται κλισέ, είναι μεγάλη αλήθεια το ότι ξυπνάμε λέμε, αλλά δόξα τω Θεώ, Παναγία μου, είμαστε καλά και ανασαίνουμε και πάμε να την προχωρήσουμε την ημέρα. Ε, αυτό είναι μια μεγάλη αλλαγή σε μένα.
«Ναι, υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκα…»
…αλλά για έναν περίεργο λόγο ήταν η άμυνά μου. Μάλλον δεν είχα καταλάβει πόσο σοβαρό ήταν. Μετά το χειρουργείο κατάλαβα πόσο σοβαρό ήταν και μετά μου βγήκε ένα μεγάλο μεγάλο άγχος. Και τώρα που έγινα μαμά το άγχος μου είναι να μην μου ξανασυμβεί.
Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω πάρα πολύ… σαν ευλογία. Δηλαδή είναι πολύ προσωπική εμπειρία, δεν μπορείς να το μοιραστείς και δεν μπορεί, δεν μπορεί να το καταλάβει εύκολα και κάποιος που δεν πιστεύει. Αλλά ναι, εγώ το πιστεύω.
Το σχέδιο ήταν να μείνω στην εντατική μερικές μέρες, αλλά όταν βγήκε ο γιατρός και είπε στη μαμά μου δεν χρειάζεται, είναι πάρα πολύ καλά. Λέω εντάξει, με αγαπάει ο Θεός.
«Ο επόμενος στόχος είναι σε κάποια χρόνια να μπορώ να έχω ένα αγρόκτημα…»
…να φύγω και να είμαι με την οικογένειά μου. Νομίζω ότι εκεί θα είναι η κατάληξή μου. Δεν ξέρω. Δεν νομίζω ότι θα είμαι από τους ανθρώπους. Δεν ξέρω κιόλας τώρα που θα είμαι πολλά, πολλά, πολλά, πολλά χρόνια μπροστά στην τηλεόραση. Νομίζω ότι σε κάποιο σημείο θα ήθελα να είμαι σε μια φάση της ζωής μου που να πω ότι τώρα μπορώ να πάω να έχω το αγρόκτημα μου και να είμαι εκεί, Να ασχολούμαι με τη γη μου, με τα ζώα μου.
