Ο Γιάννης Οικονομίδης κάθισε στον καναπέ του Στούντιο 4 με αφορμή τη νέα του ταινία «Σπασμένη φλέβα» στην οποία πρωταγωνιστεί ο Βασίλης Μπισμπίκης. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Αναγνωστόπουλο, ο βραβευμένος σκηνοθέτης αναφέρθηκε στη φιλία του με τον ηθοποιό, καθώς και στην ταινία «Σπιρτόκουτο».
«Ο Βασίλης είναι φίλος, ένας πολύ καλός φίλος, αγαπημένος φίλος. Και εκτός από συνεργάτης του, έχω και πάρα πολύ μεγάλο θαυμασμό», είπε αρχικά ο Γιάννης Οικονομίδης, μιλώντας για τον άνθρωπο που σημάδεψε τις ταινίες του όσο λίγοι.
«Είναι μοναδικός ο Βασίλης, και σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης. Μεγαλόψυχος, δοτικός. Βοήθησε πάρα πολύ και στο γύρισμα. Εκτός από πρωταγωνιστής ήταν και το δεξί μου χέρι. Δεν είναι ποτέ ανταγωνιστικός. Είναι γενναιόδωρος. Μόνο καλά λόγια έχουν να πουν».
Στην ερώτηση αν περίμενε ποτέ ότι θα μιλούσαμε σήμερα για «το στυλ Οικονομίδη», ο κορυφαίος δημιουργός απαντά : «Όχι. Μιλάμε για μικρού μήκους. Δεν περίμενα καν ότι θα πήγαινα στη δεύτερη, μετά το “Σπιρτόκουτο”. Δεν περίμενα καν ότι θα πήγαινα σε αυτό. Το Σπιρτόκουτο έγινε πάρα πολύ δύσκολα, με πολλή λύσσα, με πολύ άχτι, με πολλή απελπισία. Έφτασα στον γκρεμό και στην καταστροφή. Ήταν απωθημένο μου να κάνω μια ταινία. Είχα πει στον εαυτό μου: να κάνω αυτή την ταινία… Πάμε στα κομμάτια. Θέλω τόσο πολύ να την τελειώσω».
Τι ήταν όμως αυτή η ταινία για εκείνον; «Μια ερωτική ιστορία; Αν το δεις αλλιώς… Ταινία ανθρώπινων σχέσεων είναι. Απλά έχει μια πανκ φόρμα, μια άλλη μουσικότητα. Είναι ανεπεξέργαστη. Ήταν αυτό που ήθελα εγώ να κάνω τότε. Το μπάτζετ ήταν τεράστιο εμπόδιο. Είχα όμως μια φοβερή ομάδα ανθρώπων. Με εμπιστεύτηκαν τα παιδιά, παρότι ο μόνος που ήξερε περίπου πού πάμε ήμουν εγώ. Μετά βρεθήκαμε σε οικονομικό αδιέξοδο. Κράσαραν οι δίσκοι, χάσαμε όλο τον ήχο. Γύριζα να βρω παραγωγούς. Έψαχνα πού θα πάω να μοντάρω. Και βρέθηκε ο Τάκης Ζερβός και μου είπε: “Έλα στη δική μου εταιρεία”. Είχα μια ταινία, έπρεπε να τη τελειώσω. Και διαισθανόμουν ότι είναι κάτι ξεχωριστό».
«Δεν έκανε κάτι σπουδαίο, αλλά έκανε 4.000–5.000 εισιτήρια. Εγώ ήμουν ο κανένας τότε. Αλλά ο σπόρος έπεσε. Και τα επόμενα χρόνια το “Σπιρτόκουτο” έγινε αυτό που έγινε. Μετά ήρθε η “Ψυχή στο στόμα”, η πιο ακραία ταινία από καταβολής ελληνικού κινηματογράφου. Στον Μικρόκοσμο γινόντουσαν συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας, ο κόσμος ουρές για να τη δει», κατέληξε ο Γιάννης Οικονομίδης.
