Καλεσμένη στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον» ήταν το πρωί της Τρίτης (9/9) η Χριστίνα Κοντοβά, περιγράφοντας την εμπειρία της από το μεγάλο ταξίδι ζωής που έκανε στην Αφρική και τις προκλήσεις με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπη, μέχρι να καταφέρει να υιοθετήσει την κόρη της, Έιντα, από την Ουγκάντα.
«Ήταν δεδομένη η κατάληξη, ήξερα ότι τηρώ τον νόμο και τη διαδικασία. Έμενα από την πρώτη μέρα με το παιδί. Πάντα υπάρχει η περίπτωση να γίνει κάτι στη διαδικασία αλλά είναι απειροελάχιστο. Το πιο δύσκολο ήταν η μοναξιά και το να γίνεσαι γονιός μακριά από αυτό που σου είναι γνώριμο. Ήταν περίοδος του Covid, οπότε και δύσκολα ήταν τα ταξίδια και υπήρχε φόβος», αφηγείται η Χριστίνα Κοντοβά.
«Το ταξίδι στην Αφρική δεν ήταν εύκολο να γίνει. Είχα όμορφες στιγμές, τη θεωρώ πατρίδα μου την Ουγκάντα. Έφευγα το πρωί, άφηνα το παιδί το πρωί σε μια γυναίκα που είχαμε και μας ετοίμαζα ντόπια φαγητά. Έκανα μεγάλους περιπάτους, δούλευα online για το γραφείο και μετά ήμουν με την μικρή. Το απόγευμα συναντιόμασταν με τις υπόλοιπες οικογένειες. Όταν κοιμόταν η μικρή, εκεί ήταν το πιο δύσκολο, γιατί ήμουν μόνη μου», περιγράφει αμέσως μετά.
Όταν ρωτήθηκε για το γλωσσικό εμπόδιο ανάμεσα στην ίδια και την κόρη της, η Χριστίνα Κοντοβά απάντησε με ειλικρίνεια: «Αποφάσισα ότι θα της μιλάω ελληνικά με το attitude ότι καταλάβαινε. Μέσα σε δύο μήνες καταλάβαινε! Μιλούσε και τη διάλεκτο και Αγγλικά. Όταν γυρίσαμε, ήταν τρίγλωσσο το παιδί. Έχει μια έφεση στις γλώσσες και τα πιάνει αμέσως».
«Η απόφαση του σχολείου για μένα ήταν από τις πιο δύσκολες που είχα πάρει. Ήρθα σε κόντρα και με δικούς μου ανθρώπους. Το μονογονεϊκό είναι σκληρό. Δεν έχεις και τον αντίλογο να σου πει «να δούμε και εκείνο» και να ενδιαφέρεται για το παιδί και να έχει εξίσου την ευθύνη. Έχουμε στη γειτονιά μας ένα καλό σχολείο, μικρό σχολείο. Είναι παιδιά της γειτονιάς που τα ξέρουμε και δεν είμαι υπέρ του δημοσίου ή ιδιωτικού σχολείου. Είμαι υπέρ του καλού σχολείου», σημειώνει η Χριστίνα Κοντοβά.