Το Where Winds Meet είναι από εκείνα τα παιχνίδια που για εβδομάδες «ακούς παντού» και κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου λες: άλλο ένα open-world με ωραία γραφικά. Αυτό το Σαββατοκύριακο βρήκα επιτέλους χρόνο να το παίξω σοβαρά, με ώρες συνεχόμενου gameplay, και κατέληξα σε κάτι απλό αλλά σημαντικό, το παιχνίδι έχει άποψη. Δεν είναι απλώς τεχνικό επίτευγμα, είναι μια εμπειρία με ταυτότητα.
Δεν προσπαθεί να γίνει ούτε Ghost of Tsushima, ούτε Assassin’s Creed. Δανείζεται στοιχεία, αλλά δεν ζει στη σκιά τους.
Ένας κόσμος που νιώθει ζωντανός
Η πρώτη μεγάλη νίκη του Where Winds Meet είναι ο κόσμος του. Μια Κίνα βγαλμένη από Wuxia μυθιστόρημα και κλασικό σινεμά πολεμικών τεχνών, που όμως ποτέ δεν μοιάζει ψεύτικη ή υπερβολικά stylized.
Τα τοπία έχουν βάθος:
-
χωριά με πραγματική καθημερινότητα,
-
δάση με ατμόσφαιρα και σωστό φωτισμό,
-
πόλεις που δεν είναι απλώς σκηνικά, αλλά χώροι που θέλεις να εξερευνήσεις.
Η Wuxia αισθητική δεν μένει στο “κούλ πόζες με σπαθιά”. Είναι παρούσα στο traversal, στον τρόπο που κινείσαι, στο πώς σκαρφαλώνεις, στο πώς κυλάει η μάχη. Η αίσθηση ότι πρωταγωνιστείς σε παλιά, προσεγμένη ταινία κινεζικών πολεμικών τεχνών είναι συνεχής – και αυτό είναι κάτι που σπάνια πετυχαίνεται τόσο καλά.
Σύστημα μάχης: ανάμεσα στο χάος και στην κομψότητα
Το combat είναι το δεύτερο μεγάλο χαρτί του παιχνιδιού. Δεν είναι απλώς “πατάω κουμπιά και κάτι γίνεται”.
-
Οι κινήσεις του χαρακτήρα έχουν βάρος αλλά και ρευστότητα.
-
Τα dodges, τα parries και τα counters θέλουν ρυθμό και προσοχή.
-
Τα διαφορετικά stances αλλάζουν ουσιαστικά τη ροή της μάχης, δεν είναι απλά cosmetic επιλογές.
Οι μάχες με bosses είναι στο καλύτερό τους: απαιτητικές, με ξεκάθαρα patterns, χωρίς να καταλήγουν σε φτηνό artificial difficulty. Εκεί το παιχνίδι πραγματικά δείχνει τι μπορεί να κάνει.
Υπάρχουν όμως και αδυναμίες:
-
Σε χαοτικές συγκρούσεις η κάμερα δυσκολεύεται να σε ακολουθήσει.
-
Η AI σε stealth καταστάσεις δεν είναι όσο πειστική θα έπρεπε, ειδικά αν έχεις απαιτήσεις από αντίστοιχους τίτλους του είδους.
Παρόλα αυτά, η συνολική εικόνα είναι ενός combat system που έχει σχεδιαστεί με φροντίδα και όχι απλώς για να “τσεκάρει κουτάκια”.
Ιστορία: λιγότερο blockbuster, περισσότερο χαρακτήρας
Αφηγηματικά, το Where Winds Meet δεν προσπαθεί να σου αποδείξει κάτι με το ζόρι. Δεν σε βομβαρδίζει ασταμάτητα με διαλόγους και cutscenes, αλλά χτίζει σταδιακά τους χαρακτήρες και τον κόσμο.
Η ιστορία:
-
έχει πολιτική ίντριγκα,
-
αξιοποιεί το ιστορικό πλαίσιο με σεβασμό,
-
πλέκει φιλοσοφικά στοιχεία χωρίς να το κάνει δήθεν.
Δεν είναι το πιο βαθύ σενάριο που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι συνεπές και στιβαρό. Κυρίως, εξυπηρετεί το worldbuilding: σε κάνει να ενδιαφέρεσαι για τις φατρίες, για τις επιλογές του πρωταγωνιστή, για το πώς “κουμπώνουν” τα γεγονότα μεταξύ τους.
Τεχνική πλευρά: εντυπωσιακό, αλλά θέλει φινίρισμα
Οπτικά, το παιχνίδι στέκεται πολύ ψηλά:
-
εξαιρετικός φωτισμός,
-
πυκνή βλάστηση,
-
προσεγμένα περιβάλλοντα,
-
καλοδουλεμένα animations στις βασικές κινήσεις.
Ωστόσο, δεν είναι όλα τέλεια:
-
Σε απαιτητικές σκηνές, ειδικά σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, παρατηρούνται frame drops.
-
Το pop-in σε μακρινά αντικείμενα είναι εμφανές.
-
Τα animations κάποιων NPCs υστερούν σε ποιότητα και ξεχωρίζουν αρνητικά δίπλα στον πρωταγωνιστή.
Δεν μιλάμε για καταστάσεις που χαλάνε την εμπειρία στο παιχνίδι, αλλά είναι σημεία που θυμίζουν ότι έχουμε να κάνουμε με τίτλο που θα ωφελούνταν από ακόμη ένα γύρο polishing.
Είναι τελικά κάτι ξεχωριστό;
Ναι, και αυτό δεν το γράφω ελαφρά.
Το Where Winds Meet δεν είναι τέλειο, αλλά είναι τίμιο και φιλόδοξο με τον σωστό τρόπο. Δεν βασίζεται μόνο στο οπτικό σοκ ή στην υπερπαραγωγή. Βασίζεται σε:
-
ισχυρή καλλιτεχνική ταυτότητα,
-
καλά δουλεμένο σύστημα μάχης,
-
κόσμο που θες όντως να γυρίσεις,
-
και μια αφήγηση που σέβεται τον χρόνο σου.
Σε μια αγορά γεμάτη open-world τίτλους που μοιάζουν μεταξύ τους, το Where Winds Meet καταφέρνει να ξεχωρίζει χωρίς να φωνάζει.
Ένα open-world action RPG με στυλ, χαρακτήρα και ξεκάθαρη δημιουργική κατεύθυνση. Δεν είναι άψογο τεχνικά, δεν επαναπροσδιορίζει το είδος, αλλά προσφέρει μια εμπειρία με ουσία και συναίσθημα.
Είναι από τα παιχνίδια που δεν παίζεις απλά για να “τα τσεκάρεις”, αλλά για να μπεις στον κόσμο του και να μείνεις εκεί για ώρες.
