Ο γνωστός σκηνοθέτης στη χειμαρρώδη συνέντευξη του στο περιοδικό Λοιπόν και στη Ρενέ Σαραντινού αναφέρθηκε σε δύο συγκλονιστικές στιγμές στη ζωή του που έφτασε κοντά στο θάνατο.
Τι δε θα ξεχάσεις ποτέ στη ζωή σου;
Ένα ταξίδι με αεροπλάνο, όπου φεύγαμε βράδυ μαζί με τον αδελφό μου από Ζυρίχη. Γεμάτο το αεροπλάνο και μισή ώρα πριν φτάσουμε στην Αθήνα ακούμε τον πιλότο να λέει ότι πρέπει να γυρίσουμε πίσω, γιατί οι τροχοί του αεροπλάνου δεν βγαίνουν και δεν μπορεί να προσγειωθεί στην Αθήνα. Γυρίσαμε στην Ζυρίχη και μας είπε να σκύψουμε με τα χέρια στα πόδια για να κάνει αναγκαστική προσγείωση. Το αεροπλάνο σε λίγη ώρα χωρίς τροχούς ακουμπά τη γη και αρχίζει να φεύγει δεξιά και αριστερά. Δεν μιλούσε κανείς… Ξαφνικά σταμάτησε, ευτυχώς. Είδα το Χάρο με τα μάτια μου κανονικά. Είναι ένα συναίσθημα που από κάποια στιγμή και μετά το μυαλό σου βρίσκεται σε άλλο επίπεδο. Είχα και άλλη μια φορά που ήταν συνταρακτική.
Τι συνέβη τότε;
Ήταν με αυτοκίνητο και οδηγούσε ο φίλος μου, Στηβ Κακέτσης. Μέσα ήταν η Πωλίνα και η Κατιάνα Μπαλανίκα, σε μία Mercedes 450. Ο Στηβ έτρεχε και του έλεγα συνέχεια να προσέχει, γιατί ο δρόμος γλίστραγε και είχε χαλίκια. Το αυτοκίνητο έφυγε ξαφνικά και πήγαινε στη χαράδρα. Κανείς δεν ένιωσε τίποτα, ήμασταν στο κενό. Όταν συνήλθα ήταν πολύς κόσμος και ζητούσα ταξί. Ο Στηβ δεν κουνιόταν, του φώναζα, τον κουνούσαμε, αλλά τελικά δεν πέθανε. Την άλλη μέρα ένιωσα φοβερούς πόνους στη μέση και στην πλάτη. Είχα μαυρίσει όλος και πήγα στο νοσοκομείο.