Αν θεωρήσουμε ότι έχει πετύχει κάτι -εκτός από την πρωτιά στους πίνακες τηλεθέασης- η σειρά του Star, Τα Φαντάσματα, μας έβαλε από το πρώτο επεισόδιο σε ένα σπίτι που –αν και γεμάτο πεθαμένους– είναι πιο ζωντανό από τα περισσότερα σαλόνια μυθοπλασίας. Μια ιστορία που πατάει πάνω στο χιούμορ, αλλά όχι το αναμενόμενο… Είναι αυτό το χιούμορ που γεννιέται από τις στιγμές, από τον συνδυασμό ευρηματικότητας σεναρίου, σκηνοθεσίας και υποκριτικής.
Η προσαρμογή του σεναρίου στην ελληνική πραγματικότητα είναι από τις πιο επιτυχημένες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Οι δημιουργοί δεν αρκέστηκαν να αντιγράψουν μια ξένη ιδέα, αλλά την πέρασαν μέσα από το ελληνικό φίλτρο με ό,τι αυτό περιλαμβάνει: την καθημερινή γκρίνια, τις μικρές μας υπερβολές, ακόμα και την ιδιαίτερη σχέση που έχουμε με τα σπίτια και τις κληρονομιές. Το αποτέλεσμα είναι να παρακολουθούμε μια ιστορία οικεία, αλλά με… φρέσκο άρωμα.
Οι χαρακτήρες αποτελούν κομμάτια ενός πολύχρωμου παζλ, όπου ο καθένας έχει το δικό του κουσούρι. Ατάκες, κόντρες, ρομαντισμός…. επιτυχημένη συνταγή που μοιάζει να βγήκε από παλιά ελληνική ταινία. Ένα σπίτι με προσωπικότητες που τρυπώνουν στο μυαλό σου και σε παρασύρουν στο… στοιχειωμένο τους δωμάτιο.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών δίνουν δημιουργική πνοή σε όλο αυτό το αταίριαστο, αλλά με μαγικό τρόπο δεμένο σύμπαν. «Ζωντανοί» και «νεκροί» καταφέρνουν να ισορροπούν ανάμεσα στο κωμικό και το συγκινητικό χωρίς υπερβολές. Σε αυτή τη σειρά του Star νιώθεις πως το καστ έχει συντονιστεί απόλυτα στην ίδια συχνότητα, κάτι που φαίνεται σε κάθε σκηνή.
Σκηνοθετικά, το σίριαλ έχει μια καθαρότητα που σε κερδίζει, με ωραία ροή, γρήγορο μοντάζ και μια αισθητική που στηρίζεται σε ατάκες εύπεπτες αλλά όχι επιπόλαιες.
Τα Φαντάσματα είναι ένα feel-good, ghost-story, που δεν φοβάται να είναι αυτό που είναι: παιχνιδιάρικο, ανθρώπινο και πανέξυπνα ξεκαρδιστικό. Είναι από εκείνες τις σειρές που, όταν τελειώνει το επεισόδιο, λες «θα ήθελα άλλο ένα».
